- Πες μας λίγα λόγια για σένα. Που μεγάλωσες και γεννήθηκες;Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πως το αποφάσισα. Ήταν κάτι σαν επιλογή που την είχα κάνει πριν καν μπω στη διαδικασία της σκέψης του «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω».
- Μίλησέ μας για το ρόλο σου στην παράσταση «Οι δρόμοι του χιονιού» που ανεβαίνει φέτος στο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ.
Στην παράσταση ερμηνεύω την Τσβέτα Λαζάροβα, ένα κορίτσι από τη Βουλγαρία που περνάει τα σύνορα μέσω Τουρκίας, από τον Έβρο. Μόνες της αποσκευές το λεξικό της και κασέτες κολλημένες πάνω της, οι οποίες περιέχουν όλες τις αναμνήσεις της, όλα όσα την προσδιόρισαν ως προσωπικότητα. Ονειρεύεται την Ελλάδα ως έναν πολύχρωμο παράδεισο. Μόλις όμως περνάει τα σύνορα, δύο φύλακες (Σάκης Τσινιάρος, Νίκος Καραστέργιος) τη συλλαμβάνουν και την ανακρίνουν. Μέσα από την ανάκριση, διηγείται την περιπέτειά της μέχρι να μπει στην Ελλάδα. Αυτό που την «καίει», αυτό που αποτελεί για εκείνη ζήτημα ζωής και θανάτου είναι να μην έχουν πάθει τίποτα οι κασέτες της, που φέρουν όλες τις ιστορίες που την έκαναν αυτό που είναι.
Βάζοντας αυτές τις κασέτες στο μαγνητόφωνο, ζωντανεύουν όλες οι αναμνήσεις επί σκηνής και ανοίγουν «οι δρόμοι του χιονιού».
Η ιστορία της Κάτια από τη Βουλγαρία (Στεφανία Γκουρνέλου), της Αντέλα από την Πολωνία (Χριστίνα Δημητριάδη), της Ελληνίδας που γεννήθηκε μέσα στον εμφύλιο (Άντρια Ράπτη), της Πομάκας που μία θρησκεία υπόταξε τη μοίρα της (Λαμπρινή Θάνου), της Μπαχίτι από την Αφρική (Στεφανία Γκουρνέλου) και του νεκροθάφτη που μιλάει με τη Γη (Νίκος Καραστέργιος). Ιστορίες βασισμένες σε αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που μας τις εξομολογήθηκαν μέσα από την έρευνα που έκαναν το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, το TeatrKzryk της Πολωνίας και η AIDAFONDAZZIONE της Ιταλίας (Η έρευνα ορίστηκε σε ένα χρονικό ορίζοντα 70 χρόνων, από το 1945 μέχρι το 2010. Έρευνα στα αρχεία, αλλά και έρευνα με συνεντεύξεις σε πραγματικούς μετανάστες α’ και β’ γενιάς).
Ήμουν τυχερή που παρακολούθησα αυτές τις συνεντεύξεις από κοντά και μπόρεσα να κοιτάξω στα μάτια αυτούς του ανθρώπους, να νιώσω, έστω το ελάχιστο από όσα έζησαν και ένιωσαν. Αυτά τα συναισθήματα προσπαθώ να μεταφέρω επί σκηνής. Μελέτησα βουλγάρικα, έμαθα μερικές λέξεις και φράσεις, διάβασα ιστορικά ντοκουμέντα, άκουγα ξανά και ξανά αυτές τις εξομολογήσεις, είδα ντοκιμαντέρ και προσπάθησα να γίνω όλα όσα άκουσα, είδα και ένιωσα.
- Τι σε συγκλόνισε περισσότερο από τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών;
Με συγκλόνισε το πως ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, ανάγκασαν ανθρώπους να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από το μηδέν. Ότι αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω οικογένειες, αγαπημένους, ακόμη και τα ίδια τους τα παιδιά. Και ότι τελικά οι περισσότεροι δεν έχουν πια πατρίδα. Ούτε στη χώρα που τους γέννησε μπορούν να γυρίσουν, ούτε στη χώρα που τους υποδέχτηκε θα είναι ποτέ απόλυτα πλήρεις.
- Ποια είναι τα κύρια σημεία του μεγάλου θέματος της μετανάστευσης, που φωτίζει το έργο;
Ο συνδυασμός του κοινωνικού και προσωπικού. Πώς ένα κοινωνικό γεγονός που είναι θέμα της ιστορίας, της στατιστικής, της κοινωνιολογίας μεταφέρεται σε προσωπικό βίωμα. Όλοι οι ήρωες του έργου αφηγούνται ιστορίες προσωπικές, αλλά η σκηνοθεσία και το κείμενο του Νίκου Καμτσή, τους κάνει να παρουσιάζονται ως σύμβολα. Αυτό τελικά φέρνει μια πανανθρώπινη αλήθεια επί σκηνής: Υπάρχει μόνο ο άνθρωπος, η ψυχή του, η προσωπική του ιστορία και όχι η παγκόσμια. Δεν υπάρχουν σύνορα, παρά μόνο προσωπικές αλήθειες.
- Είσαι στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ τα τελευταία 4 χρόνια. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει;
Ο Νίκος Καμτσής, η ψυχή του θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ είναι μεγάλος δάσκαλος και μου έδωσε πολλά μαθήματα. Για να μην φλυαρήσω, θα προσπαθήσω να τα βάλω όλα σε μία φράση: να μην υποδύομαι. Να είμαι. Να υπάρχω και να ζω αληθινά πάνω στη σκηνή.
- Τι σημαίνει για σένα Κάβα Τέχνης;
Θα σου πω τι βλέπω όταν ακούω κάβα τέχνης: ένα κελάρι με πίνακες ζωγραφικής, δίσκους γραμμοφώνου, πολυκαιρισμένα θεατρικά κοστούμια, σε ένα μαγικό ημίφως!
Διαβάστε για την παράσταση εδώ
Leave a reply