• Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την υποκριτική;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η αγάπη μου για την υποκριτική ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε μία οικογένεια που λάτρευε το θέατρο και φρόντιζε να παρακολουθούμε πολύ συχνά θεατρικές παραστάσεις. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι παρά το νεαρό της ηλικίας μου, η μητέρα μου δεν επέλεγε να παρακολουθούμε μόνο παιδικές παραστάσεις αλλά και άλλες που απευθύνονταν σε ενήλικο κοινό. Αργότερα στο Γυμνάσιο, συμμετείχα στην θεατρική ομάδα του σχολείου, που είχε δημιουργήσει μια καθηγήτρια, την οποία ακόμα θυμάμαι και  ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, γιατί με μύησε στην μαγεία του θεάτρου. Μόλις τελείωσα το σχολείο, το μέλλον μου ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο και η Δραματική Σχολή μονόδρομος..

 

• Στο θέατρο ονειρεύεσαι ρόλους ή συνεργασίες;

Στο θέατρο αυτό που έχει πραγματική αξία δεν είναι οι ρόλοι αλλά οι συνεργασίες και αυτό, εμείς οι ηθοποιοί, το καταλαβαίνουμε συνήθως με την πάροδο του χρόνου. Αυτό που δίνει νόημα στην δουλειά μας, είναι η ‘’συνάντηση’’ με ανθρώπους που γίνονται πηγή έμπνευσης, που μας ανοίγουν νέους ορίζοντες και μας δείχνουν νέα μονοπάτια που μέχρι τότε δεν είχαμε ανακαλύψει. Νιώθω τυχερή γιατί είχα αρκετές τέτοιες συναντήσεις μέχρι τώρα στη ζωή μου.

 

• Τι ήταν αυτό που σε μάγεψε στο θέατρο και ασχολήθηκες με αυτό;

Αυτό που με μάγευε πάντα στο θέατρο είναι το όμορφο ταξίδι της αυτογνωσίας που σου προσφέρει απλόχερα ,η επαφή με τους συμπαίκτες-συνεργάτες σου, η επικοινωνία με το κοινό και πάνω απ ‘όλα η αίσθηση ότι δεν μεγαλώνεις ποτέ, ότι παραμένεις ένα παιδί που συνεχίζει να παίζει… Γι ‘ αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε και η ομάδα Αντιστροφή, στην οποία είμαι μέλος, γιατί ακριβώς αντιμετωπίζουμε το θέατρο ως ένα παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων και αυτό προσπαθούμε να μεταδώσουμε στον κόσμο και φέτος μέσω της παράστασής μας ‘’Σήμερα ξύπνησα παιδί’’.

 

• Μπορεί τη σημερινή εποχή της κρίσης ένας ηθοποιός να ζει αξιοπρεπώς εξασκώντας μόνο αυτό το επάγγελμα;

 

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο ένας ηθοποιός στην εποχή μας να συντηρείται αποκλειστικά από αυτό το επάγγελμα. Όμως όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η τέχνη θέλει θυσίες και εγώ ειλικρινά πιστεύω πως η προσπάθεια και η σκληρή δουλειά στο τέλος πάντα ανταμείβονται.

 

 

• Η Κάβα Τέχνης κλείνει δύο χρόνια.Τι μας εύχεσαι?.

Εύχομαι στην Κάβα Τέχνης να τα  εκατοστίσει και να συνεχίσει να φέρνει σε επαφή τον κόσμο με το θέατρο και τις όμορφες παραστάσεις γιατί η τέχνη είναι ίσως το μοναδικό φως στο σκοτάδι που διανύουμε.