Γεννήθηκα  και μεγάλωσα στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος της Θεατρικής Σχολής Δήλος-Δήμητρα Χατούπη (2013).

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στο πλαίσιο της ερασιτεχνικής ομάδας ΔΕΝ το 2008. Αν και είχα ήδη σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και είχα μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις, η ένταξή μου στην ομάδα αποτέλεσε το εφαλτήριο για την απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο σε επαγγελματικό επίπεδο. Έδωσα εξετάσεις και είχα την τύχη να γίνω δεκτή στην σχολή της Δήμητρας Χατούπη, όπου για τρία χρόνια μαθήτευσα δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους

Αν και είναι ό,τι δυσκολότερο-σωματικά και ψυχικά-έχω επιχειρήσει στην ζωή μου, δεν μετάνιωσα στιγμή. Οι ματαιώσεις για έναν νέο ηθοποιό, όταν βγει από την «φωλιά» της σχολής, είναι συνεχείς. Ακροάσεις, απόρριψη, συνεχής προσπάθεια για βελτίωση των «εργαλείων» σου ως ηθοποιός, σχέδια, όνειρα που δεν εκπληρώνονται… Ωστόσο, συνεχίζω με την ίδια ορμή, γιατί το «γέμισμα» που σου προσφέρει η ενασχόληση με την τέχνη είναι αρκετό για να αντισταθμίζει τις όποιες δυσκολίες. Και τελικά, νομίζω ότι αυτό είναι που σε καθιστά καλλιτέχνη. Η συνεχής προσπάθεια να βρεις τρόπο για να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις. Παραβλέποντας τα εμπόδια.

Στην σύντομη πορεία μου στον χώρο από το 2013 έχω συμμετάσχει  στις παραστάσεις «Το Μπουλούκι», βασισμένο στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του Δ.Ψαρρά, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη, «Το νόημα» της Μαρίας Λαϊνά, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη, «Φροντίσαμε να χωράμε στο λίγο» σε σκηνοθεσία Νίκου Τουλιάτου, «Λόγοι Σιωπής» του Ανδρέα Ζαχαριάδη. Υπήρξα, επίσης, βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Το Πείραμα», σε σκηνοθεσία Αντώνη Κωνσταντουδάκη. Στον κινηματογράφο, έχω παίξει στην ταινία μεγάλου μήκους «Η έπαρση», σε σκηνοθεσία Πέτρου Πενάτου, καθώς και στις ταινίες μικρού μήκους «Το τηλεφώνημα», σε σκηνοθεσία Πέτρου Νικολάου και «Restart», σε σκηνοθεσία Αγγελικής Σπηλιωτοπούλου. Έχω, επίσης, ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, ως παραγωγός στην εκπομπή «Θέλω να γίνω καλλιτέχνης», που είχε ως αποδέκτες εφήβους.

Τους τελευταίους μήνες, μαζί με την συνάδελφο Στέλλα Αυγουστίδου, η οποία έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία, εργαζόμαστε πάνω σε μία κοινή ιδέα. Πραγματευόμαστε τον μύθο της Κασσάνδρας, στην σύγχρονη μορφή του. Οι αναφορές του μύθου στο σήμερα είναι πολλές και σε διαφορετικά επίπεδα. Μέχρι στιγμής, το ταξίδι μας έχει υπάρξει πολύ δημιουργικό και αποκαλυπτικό και είναι αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Οι πρόβες είναι εντατικές και ευελπιστούμε η παράσταση να παρουσιαστεί για πρώτη φορά τον Μάιο. Είναι μία δουλειά, με κυριολεκτικά μηδενικό προϋπολογισμό, κάτι το οποίο, παραδόξως, μας κάνει ακόμα πιο εφευρετικούς και μας πεισμώνει ακόμα περισσότερο να την ολοκληρώσουμε. Και, γνωρίζω, πως δεν μιλάω μόνο για εμάς, όταν λέω πως τα μόνα όπλα των νέων ηθοποιών στην Ελλάδα του σήμερα, είναι η αγάπη τους για αυτό που κάνουν και η αναπόδραστη ανάγκη τους να δημιουργήσουν.

Όσο δύσκολες εποχές κι αν βιώνουμε, η τέχνη τώρα μπορεί και θα ανθίσει σε όλες τις μορφές της. Η «δεξαμενή» για να αντλήσει έμπνευση ένας καλλιτέχνης είναι τεράστια. Πιστεύω πως οι περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες νιώθουν το χρέος να μην μείνουν άπραγοι μπροστά στις δυσκολίες και στην δυστυχία που βλέπουμε γύρω μας. Αντιθέτως, μπορούμε να υψώσουμε με όπλο την αγάπη μας για την ζωή, το τείχος της τέχνης. Ένα τείχος που δεν θα χωρίζει, αλλά θα ενώνει. Ένα τείχος που θα αφυπνίζει συνειδήσεις και θα αποτελέσει τον «καμβά» πάνω στον οποίο, κοινό και καλλιτέχνες θα επιχειρήσουν να χαράξουν ΜΑΖΙ τον δρόμο για νέες, πιο φωτεινές εποχές.