Η Κάβα Τέχνης παρακολούθησε την θεατρική παράσταση  «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» στο θέατρο ΠΚ από τη θεατρική ομάδα Σαρδάμ. Η Ελένη Ορφανού, που υπογράφει την σκηνοθεσία, η Μαίρη Δημουλέα και η Υρώ Πυρένη είναι τα βασικά μέλη της ομάδας και μιλάνε στην Κάβα Τέχνης…για την πορεία που διανύσανε … μέχρι και σήμερα!!!

Ας τις γνωρίσουμε…

 

• Είστε ο πυρήνας της θεατρικής ομάδας ΣΑΡΔΑΜ. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό και γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα;

Ελένη:  Ξεκίνησε από την ανάγκη μας να παίξουμε θέατρο. Τελειώνοντας την δραματική σχολή, σκεφτήκαμε και τώρα πώς; Έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε την ομάδα.  Όσον αφορά το όνομα της ομάδας θυμάμαι 6 άτομα στο σπίτι της Μαίρης, ώρες ατελείωτες με τα λεξικά στα χέρια. Πώς «βαφτιστήκαμε» ΣΑΡΔΑΜ θα σας πει η Υρώ.

 

Υρώ: Όλα ξεκίνησαν, κατά την διάρκεια της φοίτησής μας στη δραματική σχόλη του δήμου Αγίας Βαρβάρας. Με κάποιους ανθρώπους έρχεσαι πιο κοντά και αναπτύσσεις κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Τελειώνοντας την σχόλη και θέλοντας να μη χαθεί όλο αυτό, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα, έτσι  ώστε να δημιουργήσουμε/επικοινωνήσουμε κάτι από κοινού. Το όνομα της ομάδας δόθηκε από ένα φίλο και συνάδελφο τον Γιώργο Βουζουλίδη που είναι ένας άνθρωπος γεμάτος χιούμορ και εξυπνάδα. Ανακοινώνοντας το ,στους υπόλοιπους, ενθουσιάστηκαν  γιατί μας ταιριάζει γάντι!

 

Μαίρη: Γνωριστήκαμε μέσα στη σχολή και αποφοιτήσαμε μαζί. Η ανάγκη μας να μπορούμε να εκφράζουμε προβληματισμούς, αναζητήσεις ή ακόμα και την τρέλα μας ήταν κοινή. Οπότε ξεκινήσαμε αμέσως μετά την αποφοίτηση. Δεν νομίζω πως θα μπορούσαμε να έχουμε άλλο όνομα. Ο τρόπος σκέψης μας είναι ακριβώς αυτός. Σαν σαρδάμ. Αλλά μέσα απ’ αυτό βγάζουμε άκρη εμείς…

 

 

• Υποθέτω ότι τα μέλη της ομάδας εναλλάσσονται κατά καιρούς. Εσείς παρ’ όλα αυτά παραμένετε σταθερές. Πώς το καταφέρνετε αυτό;

Ελένη: Δύσκολα! Νομίζω όμως ότι ο στόχος μας είναι κοινός, οπότε οι εκάστοτε δυσκολίες, ανησυχίες, διαφωνίες λύνονται ή παραμερίζονται  έτσι ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός μας. Εκτός από εμάς τις τρεις υπάρχει άλλο ένα Σαρδαμάκι στην ομάδα η Μαριάννα Μάνου που για λόγους δουλειάς δεν μπορούσε να είναι σε αυτή την παραγωγή.

 

Υρώ: Όταν υπάρχει στόχος δεν πρέπει να εγκαταλείπεις! Σίγουρα περάσαμε διάφορες δυσκολίες και προβλήματα, όμως αυτό δεν μας πτόησε αντιθέτως μας πείσμωσε και μας έκανε πιο δυνατές με περισσότερη όρεξη για δουλειά! Είχαμε την ανάγκη, να δημιουργήσουμε και να μείνουμε ενωμένες. Όταν κάτι το αγαπάς, βρίσκεις τον τρόπο να το κρατάς ζωντανό!

 

Μαίρη: Η σχολή μας ήταν αρκετά απαιτητική, επομένως αναπτύξαμε εκ των πραγμάτων τρόπους και μεθόδους συνεργασίας αρκετά ευέλικτους. Μεταξύ μας τώρα βοηθάει πολύ ο κοινός κώδικας επικοινωνίας, που αποκτήσαμε απ’ την σχολή ακόμα και το ότι επαγγελματικά γνωριζόμαστε πολύ καλά. Έτσι κι αλλιώς πιστεύω πως δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στην δουλειά μας απ’ το να μπορείς να συνεργάζεσαι με αγαπημένους ανθρώπους και φίλους.

 

• Φέτος σας βρίσκουμε στην θεατρική παράσταση «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» τουMatei Vişniec.  Μιλήστε μας για την παράσταση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε η καθεμιά από τον δικό της «ρόλο».

Ελένη: Στο συγκεκριμένο έργο βλέπεις μια κοινωνία από ανθρώπους εγκλωβισμένους, φοβισμένους, οργισμένους, σαστισμένους από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους , λίγο πολύ ότι βιώνουμε κι εμείς σήμερα. Διαβάζοντάς το ή βλέποντας την παράσταση δεν υπάρχει περίπτωση ένα κομμάτι του εαυτού σου να μην ταυτιστεί με κάποιον από τους χαρακτήρες. Μπορεί να μην σε λυτρώσει, αλλά όσο περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι οι προβληματισμοί μας και οι φόβοι μας είναι κοινοί, τόσο λιγότερο θα νιώθουμε μόνοι και αποξενωμένοι, όλο και πιο αλληλέγγυοι θα γινόμαστε. Η παράσταση ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα υποκριτικά και σκηνοθετικά. Παρ’ όλα αυτά θα μιλήσω για την σκηνοθεσία. Έχοντας πολύ μικρή εμπειρία στη σκηνοθεσία οι δύο μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν να βρεθεί ο κορμός καθώς το έργο είναι σπονδυλωτό και να δώσω στους ηθοποιούς αλλά και σε όλους τους συνεργάτες να καταλάβουν αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου. Και φυσικά οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους που με εμπιστεύτηκαν και βοήθησαν ο καθένας από τον τομέα του να γίνει αυτή η παράσταση.

 

Υρώ: Η δυσκολία αλλά και η ομορφιά της παράστασης έχει να κάνει με τον τρόπο που είναι γραμμένο το κείμενο. Το έργο είναι σπονδυλωτό χωρίς ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Η πρόκληση λοιπόν ήταν να δημιουργήσουμε αυτή την αίσθηση και να βρούμε τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στα κείμενα. Η παρουσία όλων των ηθοποιών επί σκηνής στην περισσότερη διάρκεια της παράστασης, είχε σαν αποτέλεσα να δέσουμε μεταξύ μας περισσότερο και θεωρώ ότι το εισπράττει και το κοινό. Όσον αφορά το ρολό της σερβιτόρας  τον οποίο και υποδύομαι, οι δυσκολίες που αντιμετώπισα αφορούν την ωμή γλώσσα που το ίδιο το κείμενο χρησιμοποιεί σε αρκετά σημεια, τις έντονες συναισθηματικές εξάρσεις που έχει και ότι είναι ένας ρόλος που πρέπει να έχεις την ενέργεια σου ψηλά και συνεχώς να κορυφώνεται. Φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές και αντιδράσεις και αρχικά με πίεσε λίγο αλλά μέσω των αυτοσχεδιασμών κατά τη διάρκεια των προβών έγινε πιο εύκολη η ολοκλήρωση του.

 

Μαίρη: Η παράστασή μας αναφέρεται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Έχει όλα αυτά που στοιχειοθετούν μια κλασσική κοινωνία στις μέρες μας. Απομόνωση και εικονική πραγματικότητα, ακραίες ιδεολογίες που κάνουν τον άνθρωπο εχθρό του ανθρώπου, βία, φασισμό, απογύμνωση κάθε προσωπικού στοιχείου, επιβεβλημένη ανάγκη αποδοχής απ’ το σύνολο – απλά για να μην περισσεύεις – νοερές επαναστάσεις και μια παλαιότερη ηθική που διατηρεί ψηλά την αξιοπρέπεια.

Το κείμενο του Vişniec είναι δύσκολο και απαιτητικό. Δουλέψαμε ομαδικά για να βρούμε κάθε πιθανό μήνυμα που θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε στον κόσμο. Οι πολύωροι αυτοσχεδιασμοί και η προσωπική δουλεία του καθ’ ενός πάνω στους ρόλους απαιτούσαν ενέργεια μεγαλύτερη των αποθεμάτων μας, καθώς το σύνολο του θιάσου βιοπορίζεται από άλλες δουλειές.

Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως που αντιμετώπισα ήταν να καταφέρω να μπω στην ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας πρόσφυγα, που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα πάντα (πατρίδα, σπίτι, γένος), με μοναδικό σκοπό την διάσωση και μια ελπίδα. Διαφυλάσσοντας όμως αγέρωχα την αξιοπρέπεια. Όλο αυτό σε συνδυασμό με το λυρικό και γεμάτο εικόνες κείμενο του  Vişniec με δυσκόλεψαν πολύ. Ο ρόλος αυτής της γυναίκας με το παιδί είναι ανεξάντλητος. Όσες φορές κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να τον ερμηνεύσω πιστεύω πως πάντα θα έβρισκα κάτι που δεν ανακάλυψα τις προηγούμενες.

 

• Το έργο αναφέρεται σε αλήθειες σκληρές που βιώνουμε πια καθημερινά. Είστε νέα κορίτσια. Γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο έργο;

 

Ελένη:  Ακριβώς γι’ αυτό. Οι νέοι άνθρωποι είναι πιο εύκολο να δουν την αλήθεια κατάματα και να παλέψουν για το μέλλον τους. Ειδικά οι τελευταίες γενιές  δεν έχουν να φοβούνται  για το τι μπορεί να χάσουν, μόνο να ανησυχούν  για τον τρόπο που μπορούν να βρουν για να κερδίσουν μια καλύτερη ζωή.

 

Υρώ: Όπως είπατε και εσείς, βιώνουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Όλοι είμαστε κλεισμένοι στον ”κύκλο” μας, αγνοώντας τι γίνεται γύρω μας ,πως ζει ο διπλανός μας. ”Κινούμαστε σαν ρομπότ” και δεν ξέρουμε πως μπορεί να σταματήσει όλο αυτό. Το έργο αναδεικνύει με κυνισμό και χιούμορ, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις χαμένες άξιες, την μοναχικότητα, τον παραλογισμό, την απόγνωση ,την εξουσία, το μεταναστευτικό και άλλα που συνθέτουν δυστυχώς την εικόνα του σήμερα.

 

Μαίρη: Ακριβώς γι’ αυτό, γιατί είναι ακραία επίκαιρο. Ο Vişniec με το “γάντι” σε φέρνει αντιμέτωπο με όλα όσα πλέον αντιλαμβανόμαστε ή στην χειρότερη περίπτωση ψυχανεμιζόμαστε. Παρ’ ότι τα κείμενα του Vişniec έχουν μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους συγγραφικά, ενώθηκαν εξαιρετικά εδώ από την ‘Ερση Βασιλικιώτη, που πάντρεψε κείμενα από δύο συλλογές του συγγραφέα. Διαβάζοντάς το ένιωσα πως, άλλος περισσότερο – άλλος λιγότερο, έχουμε όλοι υποστεί πλύση εγκεφάλου. Θεωρώ πως η αποδοχή ενός προβλήματος είναι η αρχή της επίλυσής του. Οπότε το έργο αυτό για μένα είναι η σκληρή γροθιά συνειδητοποίησης που χρειαζόμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν προσφέρει λύση. Σου δίνει όμως αυτό το πρώτο σκαλοπάτι της κατανόησης και συνειδητοποίησης του προβλήματος.

 

• Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε στο θέατρο και ασχοληθήκατε με αυτό;

Ελένη:  Αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο ενώ ήμουν φοιτήτρια, είχαμε σχετικά μαθήματα στη σχολή που ήμουν και ξαφνικά έγινε ένα κλικ μέσα μου. Δεν ξέρω τι με μάγεψε.. Δεν με μάγεψε, μου αποκαλύφθηκε! Ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε.

 

Υρώ: Το να έχεις την δυνατότητα, να μπαίνεις σε ρόλους είναι πρόκληση. Καλείσαι να ανακαλύψεις έναν άλλο κόσμο, να αισθανθείς, να παίξεις, να εκτεθείς, να μοιραστείς. Να ξαναγεννηθείς. Το κοινό είναι αυτό που σου γεννά την ανάγκη, να προκαλέσεις συναισθήματα. Αναζητάς την” ταύτιση” η’ την ”σύγκρουση”. Έτσι υπάρχει ολοκλήρωση.

 

Μαίρη: Αυτή η ερώτηση με δυσκόλευε απ’ την σχολή. Κάθε καινούριος δάσκαλος αυτό ρωτούσε και δεν ήξερα τι να πω. Αυθόρμητα αυτό που έρχεται στο μυαλό μου είναι πως είναι κάτι ανεξήγητο, σαν δεύτερη φύση μου. Μπορεί να μ’ αρέσει γιατί η ζωή μέσα σ’ αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από έντονη. Ίσως να είναι η άρνηση μου να “μεγαλώσω” και να συμπεριφέρομαι σύμφωνα μ’ αυτό που η κοινωνία ορίζει για την ηλικία μου. Εμένα μ’ αρέσει να παίζω… με το μυαλό, την φαντασία, τις αισθήσεις μου, την ψυχή μου όπως όταν ήμουνα παιδί. Μου προσφέρει το παραμύθι που ανοίγει το μυαλό μου, ενώ ταυτόχρονα εκτονώνει και γαληνεύει την ψυχή μου.

 

 

• Η δουλειά σας είναι για εσάς ζήτημα ζωής και θανάτου; Θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς υποκριτική;

 

Ελένη:  Προσωπικά όταν καταπιάνομαι με μια παράσταση, πραγματικά ζω και αναπνέω γι αυτή. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως οι άνθρωποι μόνο χωρίς φαγητό και νερό δεν ζουν. Όταν δεν κάνεις αυτό που σ’ ευχαριστεί, μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια.

 

Υρώ: Το θέατρο και ο έρωτας είναι τα δυο πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι ζωντανή. Είναι χαρά και ηδονή. Δεν εξηγείται ούτε αναλύεται αυτό.

 

Μαίρη: Την δουλειά μου την αγαπώ. Οπότε ναι, η δουλειά μου είναι για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν μου αρέσουν όμως οι βαρύγδουπες εκφράσεις του τύπου “δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το τάδε”. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς την δουλειά που αγαπάει και ακόμα χειρότερα χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάει. Χρειάζεται μόνο χρόνο αποδοχής της όποιας απώλειας για να μάθει να ζει μαζί της και με το σαράκι που αυτή φέρει. Το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν μπορεί κανένας να ζήσει δίχως του είναι η υγεία. Παρ’ όλα αυτά θα σου πω με τον πιο κάθετο τρόπο που έχω, πως δεδομένα και απόλυτα δεν θέλω σε καμία περίπτωση ούτε καν να φανταστώ πως θα ζήσω χωρίς υποκριτική. Θα με πονέσει πολύ και δεν μ’ αρέσει να ζω μισή. Είναι το πάθος μου!!!