Νατάσα Παπαδάκη : “Το θέατρο μ’ έμαθε να ‘νιώθω’ ουσιαστικά, ν’ ακούω, να έχω υπομονή, να προσπαθώ περισσότερο, ν’ αντιμετωπίζω τις φοβίες μου, να ζω!”

Article

Νατάσα Παπαδάκη : “Το θέατρο μ’ έμαθε να ‘νιώθω’ ουσιαστικά, ν’ ακούω, να έχω υπομονή, να προσπαθώ περισσότερο, ν’ αντιμετωπίζω τις φοβίες μου, να ζω!”

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου; Μίλησε μας για την επαγγελματική πορεία έως σήμερα.

Ήταν αυτό που ήθελα πάντα! Είναι το μόνο επάγγελμα που συγκεντρώνει όλα όσα ήθελα να κάνω, να νιώσω, να γίνω έστω και για λίγο!

Ξεκίνησα ερασιτεχνικά το 2003-04 συμμετέχοντας στην παράσταση «40 χρόνια Μποστ», η οποία το ίδιο καλοκαίρι έκανε περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και συμμετείχε στο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου του Δήμου Ζωγράφου κερδίζοντας μάλιστα βραβείο από την ηθοποιό Λήδα Πρωτοψάλτη.

Το 2010 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Κοινωνική Θεολογία Αθηνών (κάτι που επίσης ήθελα) και παράλληλα στη δραματική σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Από τότε έως τώρα έχω την τύχη να είμαι ‘ενεργή’ στον θεατρικό κυρίως χώρο συνάπτοντας μάλιστα συνεργασίες για τις οποίες νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή.

Το 2011-2012 συμμετείχα στην παράσταση «Just Sex» του Jeff Gould σε σκηνοθεσία Άγγελου Μπούρα στη μικρή σκηνή του θεάτρου ‘Χώρα’

Το 2014 συμμετείχα στις παραστάσεις : «Γυμνοί στο χρόνο’»της Αλεξάνδρας Τσιλιμπάρη σε σκηνοθεσία Ιορδάνη Καλέση στον πολυχώρο ‘Αλεξάνδρεια’, «Εκάβη» του Ευριπίδη στο σιδηροδρομικό σταθμό Πελοποννήσου σε σκηνοθεσία Βασίλη Κονταξή.

Το 2015 συμμετείχα στις παραστάσεις: «Oφηλία ή ένας δημόσιος κίνδυνος’» στον πολυχώρο ‘Αλεξάνδρεια’ σε σκηνοθεσία Κώστα Πουλέτσου, «Η σημασία να είσαι σοβαρός» του Όσκαρ Ουάϊλντ σε σκηνοθεσία Μαρίνας Γεωργιοπούλου, «Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ στο ‘Studio Μαυρομιχάλη’ σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, «Οικογενειακά μπουκώματα» του Βαλεντίνο Τσίλογλου στο ‘L.A theatre’, «Νοτ now..on Saturday» στον πολυχώρο ‘Τσάι στη Σαχάρα’ σε σκηνοθεσία Θωμά Διάφα, «Αρχαίων Γυναικών Πρόσωπα και Προσωπεία» της Μαρίας Τζανουκάκη στο ίδρυμα ‘Μιχάλης Κακογιάννης’.

Το 2016 συμμετείχα στις παραστάσεις: «Graffito, όπως άγριο» του Παύλου Μάτεσι στον τεχνοχώρο ‘Cartel’ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Παπαναστασάτου, «Η συγκατοίκηση της συμφοράς»του Βαλεντίνο Τσίλογλου στο ‘L.A theatre’, «Φρουρά στο Ρήνο’»της Λίλιαν Χέλμαν σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή (συμμετοχή και στο φεστιβάλ εταιρικών θιάσων του Σ.Ε.Η, στο θέατρο ‘ Άλφα’) στο ‘Studio Μαυρομιχάλη’, «Τ΄ανθισμένα παπούτσια» στο ίδρυμα ‘Μιχάλης Κακογιάννης’ σε σκηνοθεσία Άννας Χατζηχρήστου, «Η ζωή είναι υπέροχη» παράσταση που σκηνοθέτησα στη Λεόντειο Σχολή με τα παιδιά της «Κιβωτού Κόσμου».

Το 2017 ξεκίνησε κι αυτό δυναμικά φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο δύο παραστάσεις που πήγαν πολύ καλά την περσινή σεζόν και συνεχίζουν για 2^ο χρόνο. Είναι η «Φρουρά στο Ρήνο» και το «Άρχαίων Γυναικών Πρόσωπα και Προσωπεία».

Το 2017 μου έφερε επίσης μια νέα συνεργασία, που έλαβε χώρα στο θέατρο ‘Βαφείο- Λάκης Καραλής’ . Η παράσταση λέγεται «Δικός σου» του Γιώργου Αγγελίδη σε σκηνοθεσία Βαλεντίνο Τσίλογλου.

Φέτος σε βρίσκουμε στην θεατρική παράσταση «Δικός Σου» σε ένα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον έργο στο θέατρο Βαφείο.Πες μας για τους συντελεστές και γιατί πρέπει ο κόσμος να έρθει να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση;

Είναι μια παράσταση ενός νέου υπέρ – ταλαντούχου συγγραφέα του Γιώργου του Αγγελίδη, ο οποίος κατάφερε, να θίξει ένα τόσο σημαντικό θέμα με τέτοια ευαισθησία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το καταλαβαίνεις από το χειροκρότημα, από την αποδοχή του κόσμου, από τα γέλια και τα κλάματά του. Με τον Βαλεντίνο Τσίλογλου που υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης, έχω συνεργαστεί τέσσερις φορές και μπορώ να πω ότι ‘δέσαμε’ από την πρώτη κιόλας στιγμή! Μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια ολόκληρη σεζόν χωρίς εκείνον δίπλα μου, είτε να με καθοδηγεί με τις σκηνοθετικές του μαεστρίες, είτε να ξεδιπλώνει το συγγραφικό ή υποκριτικό ταλέντο του επί σκηνής μαζί μου. Τα υπόλοιπα παιδιά – πλην της Όλγας Λουπάκη- που είχαμε συνεργαστεί το 2016, τα γνώρισα σ’ αυτή τη δουλειά! Και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής γι’ αυτό! Έχουμε μια υπέροχη συνεργασία! Γελάμε πολύ και πειράζουμε ο ένας τον άλλο. Αν κάποιος έρθει στην παράσταση και μας δει μετά, θα το καταλάβει αμέσως!

Η παράσταση αφορά στην αποδοχή της διαφορετικότητας από το κοινωνικό περίγυρο και κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον. Μέσα από τον έρωτα ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού γινόμαστε παρατηρητές ακραίων, θλιβερών και συνάμα τόσο αληθινών περιστατικών που καταφέρνουν να μας συγκινήσουν βαθιά, αλλά και να μας διδάξουν. Είναι μια παράσταση που πρέπει όλοι να δουν, είναι τόσο επίκαιρη που σχεδόν επιβάλλεται!

Σου συνέβη ποτέ να πάθεις «σεντόνι», να ξεχάσεις τα λόγια σου; Αν ναι πού και τι έκανες για να το ξεπεράσεις;

Μου συνέβη μία και μοναδική φορά!! Το 2004 στο «40 χρόνια Μποστ», όταν έκανα την Ανεργίτσα (προσωποποίηση της ανεργίας) και έπρεπε ν’ ανέβω στο βήμα, να εκφωνήσω λόγο τεσσάρων σελίδων!! Το αποτέλεσμα ήταν, να πω την πρώτη παράγραφο και την τελευταία που παραδόξως ήταν η ίδια! Το κοινό ξεκαρδίστικε, γιατί στην ουσία επανέλαβα τα ίδια λόγια όπως κάνουν οι πολιτικοί, όταν ανεβαίνουν στο βήμα!! Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα (παρά μόνο ότι η παράσταση διήρκεσε 10 λεπτά λιγότερο)!!

Τι σας δίδαξε το θέατρο στην προσωπική σας ζωή;

Κυρίως η «ζωή» μου διδάσκει για το θέατρο, αλλά και η συμβολή του θεάτρου στην προσωπική μου ζωή είναι τεράστια! Μ’ έμαθε να ‘νιώθω’ ουσιαστικά, ν’ ακούω, να έχω υπομονή, να προσπαθώ περισσότερο, ν’ αντιμετωπίζω τις φοβίες μου, να ζω!

Τι σημαίνει για εσένα Κάβα Τέχνης.

«Κάβα Τέχνης» θα μπορούσε, να είναι ένας χώρος , που συλλέγονται και φυλάσσονται σημαντικά έργα, που προέρχονται απ’ όλες τις μορφές Τέχνης. Ένα μουσείο, όπου άνθρωποι θα μπορούσαν, να περιηγηθούν και ν’ ανακαλύψουν σπουδαία έργα μεγάλων προσωπικοτήτων. Ένα παγκόσμιο μουσείο! Μια υπέροχη συλλογή!

Νατάσα σε ευχαριστούμε πολύ για την συζήτηση που είχαμε και σου ευχόμαστε όμορφες συνεργασίες.