Η Αγάπη Παπαθανασιάδου μας μιλά για το πώς ήρθε το θέατρο στη ζωή της, πώς ξεκίνησε τις σπουδές της παρόλο που γνώριζε ότι ο δρόμος δεν θα ήταν εύκολος. Θεωρεί το επάγγελμα του ηθοποιού κάθε άλλο παρά σταθερό και έχει βιώσει την ΑΓΑΠΗ που δε διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται!!!! Ας την απολαύσουμε…

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποιες πληροφορίες για εσένα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη για να κατηφορίσω, λίγο μετά τα 25 μου, στην Αθήνα και να φοιτήσω στη δραματική σχολή Βεάκη. Σχεδόν παράλληλα με τις σπουδές μου, προτού ολοκληρώσω δηλαδή την σχολή, ξεκίνησα να συμμετέχω σε επαγγελματικές παραστάσεις με πρώτες το “Φάντασμα του Κάντερβιλ” του Ουάιλντ σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαευσταθίου και τις “Επικίνδυνες σχέσεις” του Λακλό σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη. Ευτυχώς έκτοτε η μια συνεργασία έφερνε την άλλη και είχα την χαρά να γνωρίσω, από το ξεκίνημά μου στον χώρο του θεάτρου, έμπειρους και σημαντικούς ανθρώπους που μου πρόσθεταν συνεχώς εφόδια στην καλλιτεχνική μου διαδρομή.

Τι είναι αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις το επάγγελμα του ηθοποιού;

Θυμάμαι πως είχα πάει σε μια παράσταση με το σχολείο στην Α’ Γυμνασίου, μια παραγωγή του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Κώστας Βουτσάς και είδα την αλληλεπίδραση που είχε με τον κόσμο. Την άμεση του επικοινωνία με αυθεντικότητα από τη σκηνή με το κοινό μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα. Όλο αυτό, το πώς γινόταν δηλαδή μέσα σε λίγη ώρα ή λίγες ώρες ένα ο θεατής με τον ηθοποιό και η ενέργεια που ανάβλυζε κατά τη ροή της παράστασης, μου δημιούργησε την επιθυμία να βρεθώ μέσα σε αυτό το σύμπαν. Να γίνει και δικός μου κόσμος. Ήξερα ότι δεν θα είναι εύκολος ο δρόμος, από πολλές απόψεις, να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική αλλά κατάλαβα πως αυτός ήταν για μένα μονόδρομος. Από μωρό ακόμα, άλλωστε, ήταν σαν να ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια σε μια σκηνή είτε να τραγουδάω είτε να χορεύω είτε να κάνουμε σκετς με τους φίλους μου στήνοντας αυτοσχέδιες σκηνές. Υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα στα οικογενειακά μας άλμπουμ!

Πού σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο θεατρικά; Πες μας δυο λόγια για τις παραστάσεις.

Αυτή τη σεζόν συνπαίζουμε μαζί με τον Παναγιώτη Μαρίνο στην παράσταση «Προσωπ(εί)ο» του Γιάννη Παπάζογλου την οποία σκηνοθετεί ο Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος στον πολυχώρο Εργοτάξιον στη Δάφνη. Ο αρχικός μας προγραμματισμός είναι για κάθε Σάββατο στις 21.00, μέχρι τις 23 Μαρτίου, με πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να προστεθούν κάποιες παραστάσεις λόγω της καλής πορείας και των όμορφων σχολίων και κριτικών που δεχόμαστε για την παράσταση από ανθρώπους του χώρου. Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ που φέρνει σε πρώτο πλάνο την τάση του σύγχρονου ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Η ιστορία του κ. Παπάζογλου αφορά έναν υπάλληλο μεγάλης πολυεθνικής που ασχολείται με την τεχνητή νοημοσύνη, μια πλαστική χειρουργό και ένα πείραμα που δέχονται αμφότεροι να ακολουθήσουν. Και οι δύο ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με πληγές που κουβαλούν από το παρελθόν και καλούνται να αντιμετωπίσουν μια νέα ζοφερή πραγματικότητα που απλώνεται μπροστά τους.

Παράλληλα, μαζί με δυο αγαπημένα μου πρόσωπα, την Σταυρούλα Ζάμπρα και την Ορνέλα Λούτη, συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε πρωινά σε σχολεία και συλλόγους την παιδική διαδραστική παράσταση «Τα χρώματα της Ίριδας» σε κείμενο της πρώτης. Μια ιστορία που μοιάζει να ενθουσιάζει τα παιδιά, που χορεύουν και συμμετέχουν κατά τη διάρκεια της παράστασης πλάι μας, μιας και μιλάει για την αγνότητα της φιλίας. Τέλος, βρίσκομαι σε μια ακόμη παιδική παράσταση, «Οι τέσσερις εποχές και ο χρόνος» σε διασκευή της Συμεώνης Γιαννάτου, που βασίζεται στο λαϊκό παραμύθι «Η κυρά Καλή και οι 12 μήνες» και σκηνοθετεί η Φρύνη Θετάκη με την οποία και διασκεδάζουμε, μετά μουσικής και χορού, την κοινή μας σκηνική σύμπραξη για μια ακόμα φορά μιας και οι δρόμοι μας έχουν συναντηθεί επανειλημμένως μετά την δραματική σχολή Βεάκη όπου φοιτούσαμε παράλληλα.

Ποιο κοινό θεωρείς εσύ «δύσκολο»; Τα παιδιά ή τους ενήλικες.

Και τα δύο κοινά έχουν τις δυσκολίες του. Από τη μια τα παιδιά, που λατρεύω προσωπικά να παίζω μπροστά τους, είναι πιο αφιλτράριστο κοινό. Δηλαδή ότι νιώσουν, θα σου το πουν ή θα το εκφράσουν, με όποιο τρόπο, ακριβώς εκείνη την ώρα! Όταν εσύ παίζεις, αν ένας μικρός θεατής βαρεθεί ή πεινάσει… δεν θα ντραπεί καθόλου να το εκφράσει σε αντίθεση, ίσως, με έναν ενήλικα. Από την άλλη το ενήλικο κοινό θα το χαρακτήριζα σήμερα περισσότερο υποψιασμένο, έχοντας πια πλήθος ερεθισμάτων τόσο από θέατρο όσο και από τηλεόραση, με αποτέλεσμα να θέτει συχνά ψηλά των πήχη των προσδοκιών για μια παράσταση. Εννοώ πως αρκετοί θεατές έχουν παρακολουθήσει ένα έργο με δύο πρόσωπα επί σκηνής για παράδειγμα, όπως το «Προσωπ(εί)ο» που παρουσιάζουμε κι εμείς φέτος, άρα και περιμένουν κάτι το διαφορετικό σε κάθε επόμενη φορά είτε στις ερμηνείες, είτε στο κείμενο είτε στη σκηνοθεσία. Πράγμα που εύλογα συμβαίνει λόγω των διαφορετικών εμπειριών και κριτηρίων που έχει αναπτύξει ο καθένας τους, εν αντιθέσει με τα παιδιά που παρακολουθούν ακόμα με πιο αγνό και αθώο μάτι το αποτέλεσμα που παρουσιάζεται μπροστά τους.

Είναι εύκολο στις μέρες μας να βιοποριστείς επαρκώς από το επάγγελμα του ηθοποιού;

Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να πω πως είναι εύκολο να ζήσει κάποιος μόνο από το θέατρο, ειδικά στις μέρες μας. Ακόμα και από τον συνδυασμό του θεάτρου με την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο, πέρα από ορισμένους συναδέλφους που έχουν καταφέρει να το πετύχουν αυτό. Το επάγγελμα μας κάθε άλλο παρά σταθερό μπορεί να χαρακτηριστεί μιας και ανά διαστήματα μπορεί να μείνεις χωρίς θεατρική ή τηλεοπτική στέγη. Οπότε οι περισσότεροι μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε και μια δεύτερη δουλειά παράλληλα προκειμένου να συνεχίσουμε να βιοποριζόμαστε επαρκώς.

Α γ ά π η… Πόση αγάπη έχεις λάβει στη ζωή σου;

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έχω λάβει πολλή αγάπη από μικρή ηλικία. Θυμάμαι, ας πούμε, το σπίτι μας να είναι πάντα ανοιχτό σε φίλους και συγγενείς οι οποίοι μαζί με την οικογένεια έδιναν φροντίδα και αγάπη σε εμάς τα μικρά παιδιά σε μεγάλες δόσεις. Θα ήθελα, βέβαια, να αναφέρω και τον αγαπημένο μου παππού μιας και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έμαθε τι είναι η πραγματική αγάπη. Αυτή που πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται, με το δόσιμο χωρίς να περιμένεις να λάβεις κάτι πίσω.