Article

Βαγγέλης Ευαγγελίου : “Γράφω ποίηση για να μην παραγνωριστούμε”

Πες μας λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή σου με τίτλο «μετά το ωμέγα».


Μία ικανοποιητική συλλογή 130 σελίδων, που αποτελείται από τέσσερις ενότητες. Τις ικανοποιητικές ιστορίες που με ψήλωσαν, τις ικανοποιητικές ιστορίες που με τάισαν, τις ικανοποιητικές ιστορίες του κέντρου μου και την ταυτοποίηση. Έχω την τιμή να με προλογίζουν οι: Γιάννης Ζουγανέλης και ο αξέχαστος Τσιμάρας Τζανάτος. Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από την Κάπα Εκδοτική. Έναν εκδοτικό οίκο που θαυμάζω αρκετά χρόνια ως αναγνώστης, για τον τρόπο που πλησιάζει το “βιβλίο”.


Κι αν κάποιες φορές
βρείτε ωμή τη γραφή μου,
είναι για δύο λόγους.
Για να τη μαγειρέψει
ο αναγνώστης ή,
αν είναι κανίβαλος,
να τη φάει.

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου, είναι ένας ποιητής ο οποίος δεν έχει επηρεαστεί από κανέναν άλλον στον κόσμο. Αξίζει να ισορροπήσει ο λόγος του στη συνείδησή μας | Γιάννης Ζουγανέλης

Γιατί κίτρινο;


Να και μία ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω λόγω πλήρους άγνοιας. Δεν γνωρίζω ούτε από πότε το αγαπώ, ούτε και γιατί.


Έπαψε πια
το κίτρινο
να με διεκδικεί.
Του ανήκω.

Βαγγέλη ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την δική σου ποίηση;


Όταν ρώτησα στο δημοτικό, τη μητέρα μου, αν τα αστέρια πηγαίνουν σχολείο και τι μέγεθος σάκα έχουν.

Θυμάσαι ποιοί ποιητές κέντρισαν το ενδιαφέρον σου ως παιδί;


Μεγάλωσα αρκετά για να αρχίσω να διαβάζω ποίηση. Στα 33 ξεκίνησα να γνωρίζω ποιητές.

Έχεις κάποιους ποιητές που αγαπάς ιδιαιτέρως;


Εκείνους που έχουμε γνωριστεί, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Μιλώ για μία αστείρευτα ποιητική οικειότητα. Θα αναφερθώ λοιπόν στους: Τάσο Λειβαδίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιάννη Κοντό, Κική Δημουλά και στον αξέχαστο Τσιμάρα Τζανάτο.

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου χτίζει την ποιητική του συλλογή σαν μια ανθολογία γκράφιτι της εποχής του. Ποιήματα αντιθετικά αλλά αλληλοσυμπληρούμενα στις ισορροπίες τους δομούν έναν παιγνιώδη και περιπαιχτικό μικρόκοσμο, που δεν μεγαλοπιάνεται. Τολμηρός στην απλότητά του, άμεσος και σαρκαστικός, πατάει στη σύγχρονη ποίηση για να προσφύγει σε μια δική του μετα-ποιητική, κυριολεκτικά και μεταφορικά | Τσιμάρας Τζανάτος

Η ποίηση ορίζεται δύσκολα, καθώς ο καθένας δίνει ένα δικό του ορισμό. Εσύ πώς την ορίζεις;


Ως εργαλείο για να μην παραγνωριστούμε!

Τον κόσμο δεν τον άλλαξε ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, ο Γκάτσος και τόσοι άλλοι… Μπορεί η σημερινή ποίηση να δώσει κάτι περισσότερο;


Η ποίηση, χθεσινή ή σημερινή, δεν έχει βαλθεί να αλλάξει τον κόσμο. Ο κόσμος μπορεί να πάρει από την ποίηση, όσα είναι έτοιμος. Σέβομαι και τους μη έτοιμους γιατί υπάρχω κι εγώ σε αυτούς σε έναν σωρό τομείς. Η ποίηση είναι απλά ωραία, που σημαίνει πως έρχεται στην ώρα της για τον καθένα.

Είσαι ένας άνθρωπος πολυγραφότατος. Από πού πηγάζει η έμπνευσή σου;


Από την παρατήρηση. Αυτή είναι η κύρια μούσα μου.

Ζωή ή θάνατος;

Με αλφαβητική σειρά, νικάει η ζωή!

Είναι μοναχικό ταξίδι η ποίηση;


Μοναχικό δεν θα το έλεγα, αφού έχεις για παρέα όλα αυτά που ξυπνάς πρώτα σε σένα πριν φτάσεις στον αναγνώστη. Τη συγκίνηση, το όνειρο, το συναίσθημα, την εικόνα, τη φαντασία και το σημαντικότερο, την ικανότητα να βλέπεις μέσα στα πράγματα που δεν τα φώτισε ποτέ ο ήλιος ή κάποιος φακός μπαταρίας.


Έχω αφήσει
τη βρύση ανοιχτή.
Έτσι για παρέα!

Πιστεύεις στην στρατευμένη ποίηση;


Η στρατευμένη ποίηση είναι πρώτα απ’ όλα μία ΙΔΕΑ και μετά στράτευση. Η ιδέα μπορεί να είναι η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και τόσα άλλα. Να αναφερθώ σ’ ένα παράδειγμα που διάβασα πρόσφατα. Στην αρχαιότητα οι Σπαρτιάτες στον δεύτερο Μεσσηνιακό πόλεμο ζήτησαν ενισχύσεις από τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι τους έστειλαν έναν χωλό (κουτσό) ποιητή, τον Τυρταίο. Όμως, ο Τυρταίος έγραψε ποιήματα, που ξεσήκωσαν τους Σπαρτιάτες και τους βοήθησαν να νικήσουν τον εχθρό. Ο εχθρός είναι ο εαυτός μας πιστεύω, οπότε μακάρι πρώτος από όλους ο ποιητής να αλλάζει προς το καλύτερο λόγω της ποίησής του και θα τον ακολουθήσουν και οι αναγνώστες.

Πες μία ωραία λέξη ή μια μεγάλη αλήθεια!


Έχω υπάρξει ως “Ιούδας” (αρκετές φορές).

Είναι ο έρωτας έμπνευση δημιουργίας;


Όταν γνωρίζω ένα κορίτσι
του λέω πως αγαπώ τις Κυριακές
μα τα κορίτσια που γνωρίζω
είναι Τρίτες κι έτσι περιμένω
τη Δευτέρα για να ισορροπήσω.

Όποιος σε ακολουθεί στα social Media ανακαλύπτει το παιχνίδι των λέξεων. Τι σημαίνει αυτό για σένα;


Πολλά χρόνια τώρα, ζητώ τις νύχτες από τους ξύπνιους, να αφήσουν μία λέξη. Έχω πετριά στο να θέλω να τσιγκλάω τους ανθρώπους να εκφραστούν, έστω σε μία τόσο ανώδυνη τόσο δα έκφραση. Κάποιες φορές βέβαια, φτάνει μία λέξη να γκρεμίσει τα πάντα!

Με κουρδίζω αριστερόστροφα
και με ξεσηκώνω από τη συνήθεια.
Όρθιος τώρα, έρχεται το πιο
δύσκολο σημείο που μπορεί
να έρθει σε μία ζωή.
Η κατεδάφιση των όσων.
Αρμόδιος του εαυτού μου
και υπογράφω όλα τα χαρτιά.
Ό,τι χρειάζεται δηλαδή
για να ξεκινήσει η ισοπέδωση.
Και αναλαμβάνω το έργο.
Εργολάβος και εργοδότης.
Εργάτης από την αρχή.
Πέρασαν και κάποιοι γείτονες
τις προάλλες˙ μου έσφιξαν το χέρι
για τον καινούριο αέρα
που θα χαρίσω στη συνοικία.
Είμαι έτοιμος για την επιμέλεια
μιας νέας ζωής˙
ορόφους πολλούς δεν θα ’χει.
Υπόγεια ζήτησε το αφεντικό.
Τα υπόγεια, λέει, είναι φως.
Και το φως χρειάζεται.
Σε ποιους χρειάζεται; Ρωτώ!
Στους εκ πεποιθήσεως.
Μου απαντά το σκούρο
αυτό αφεντικό.

Τέλος, γνωρίζω επίσης πως είσαι και φωτογράφος. Ποιος ο δεσμός της φωτογραφίας με την ποίηση;


Όπως γράφω, φωτογραφίζω. Δεν μπορώ να γλιτώσω από αυτό. Απλά αλλάζει το μέσο. Άλλοτε στυλό (δεν γράφω ποτέ με μολύβι) και άλλοτε η φωτογραφική μηχανή. Εδώ και έναν χρόνο βρίσκομαι στη Χίο για το φωτογραφικό μου πρότζεκτ με μεθόδους εθνογραφίας, το Chiography.

Αγαπάς: το κίτρινο και τη φασολάδα.
Πιστεύεις: στις αλήθειες του Ευαγγελίου (χαμογελώ)
Απεχθάνεσαι: την κρέπα και τον τραχανά.
Θα ήθελες: ν’ αγκαλιάσω λιοντάρι.
Δυσκολεύεσαι: να χορεύω δημοσίως.
Σε δέκα χρόνια από τώρα: θα γνωρίζω λιγότερα.
Μότο ζωής: με σχέδια για το καλοκαίρι το καλοκαίρι πέρασε.

στοιχεία επικοινωνίας:
www.evangeliou.photography
www.facebook.com/evangeliou
www.instagram.com/chio.graphy

Δισύλλαβη γριά

Μία ηλικιωμένη κυρία με ολόλευκα μαλλιά, που μοιάζουν με μαλλί της γριάς, κάθεται σε αναπηρικό καρότσι. Τα μαλλιά της είναι χτενισμένα προς τα πίσω. Προς το παρελθόν οδεύουν όλα πάνω της. Αλλά εδώ είναι το παρόν. Ο γκρεμός είναι μπροστά και όπισθεν δεν έχει. Βλέπεις, μέλλον και παρελθόν δεν βρήκε στον κατάλογο. Έχει παραγγείλει ελληνικό διπλό βαρύ. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να σηκωθεί, ακόμα κι αν έπαιρνε έναν πολύ γαλλικό ελαφρύ. Το ρολόι που φοράει στο χέρι της κλαίει και είναι ζαλισμένο. Μου θύμισε το δικό σου ρολόι, που έχει πάντα πονοκέφαλο. Το δεξί της χέρι βρίσκεται παρατημένο πάνω στο αριστερό της γόνατο. Νοσταλγεί την κλείδωση. Τώρα σηκώνεται ένας ψιλόλιγνος νεαρός και λύνει το χειρόφρενο του αναπηρικού καροτσιού. Το λύνει σαν εύκολη μαθηματική εξίσωση. Η γριά ποτέ δεν συμπάθησε τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα κάνουν δύο. Αυτή έμεινε ένα σώμα κολλημένο στο «τότε», που ήταν όρθιο και καθόταν στα αυγά του περισσότερο κι από τώρα πια. Ολόκληρη η ζωή, παρέα με ένα καρότσι. Στα νιάτα σου του σούπερμάρκετ και τώρα το αναπηρικό. Αχ, δισύλλαβη γριά, πόσο βαρετή είναι η ζωή σου. Σαν να περιμένεις μπογιά να στεγνώσει.

Βερμούτ


Να μας
φανταστείς θέλω.
Τέλος δεκαετίας
εβδομήντα.
Εγώ δύο.
Εσύ αγέννητη.
Σε πάρτι μασκέ
έχω ντυθεί
«χαζός»
έχεις γδυθεί
«έξυπνη».
Να παίζει το
«love is in the air»
του John Paul Young
του 1978.
Τα μαλλιά σου
μπούκλες, σαν να
έχουν καθίσει
στο κεφάλι σου
όλα τα ωμέγα
του κόσμου!

Ads

Leave a reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail