Με αφορμή τη θεατρική παράσταση “οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο” που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι στην Κρήτη, μιλήσαμε με τον ηθοποιό και δημιουργό της, Αντώνη Καλομοιράκη.

Αντώνη, πώς οδηγήθηκες στο θέατρο; Πότε αποφάσισες ότι αυτό είναι που θες να κάνεις στη ζωή σου;

Δε νομίζω ότι το αποφάσισα ποτέ. Ήταν σαν αυτονόητο. Πάντα αυτό γέμιζε τις τρύπες μου. Τα κόμπλεξ μου. Τους φόβους μου. Εκεί βρίσκω μια φωλιά που μετατρέπει τα ελαττώματά μου σε προσόντα. Ως παιδί/έφηβος αισθανόμουν πάντα ξένος. Από τον τρόπο που λειτουργεί μια παρέα μέχρι τον τρόπο που λειτουργεί μια ομάδα, μια υπηρεσία, μια σχέση… Δεν μπορούσα εύκολα να ενταχθώ. Με το χιούμορ το ξόρκιζα κατά κάποιο τρόπο αλλά κράταγε για λίγο. Είχα ανάγκη να νιώσω αποδοχή. Στο θέατρο είσαι πάντα εσύ. Εσύ σε άλλες συνθήκες. Είσαι όλα τα “εν δυνάμει” σου. Οι άλλες σου πλευρές. Οι άλλες σου ματιές. Όλο αυτό το πλάτος και το βάθος με έκανε να νιώσω μια βαθιά συγγένεια. Το ότι μπορώ να βγάλω στην επιφάνεια τα σκοτάδια μου, να βουτήξω μέσα σ’ αυτά και να τα φωτίσω είναι που δίνει στο θέατρο έναν ζωτικής σημασίας χαρακτήρα για μένα.

Όλες αυτές οι αγωνίες πήγαζαν από την ανάγκη σου να είσαι αρεστός στον κοινωνικό περίγυρο;

Όχι τόσο το να είμαι αρεστός όσο το να μην είμαι δυσάρεστος.

Πώς ήταν τα χρόνια στο σχολείο;

Το σχολείο έκανα κόπο να το αγαπήσω. Ήθελα απεγνωσμένα να είναι η πνευματική μου πατρίδα. Δεν τα κατάφερα. Ένιωθα ότι ο τρόπος που διεξαγόταν το μάθημα, τα κακογραμμένα βιβλία και οι αγχώδεις εξετάσεις ήταν μικρότερα των ιδεών που προσπαθούσε να μου εμφυσύσει. Αισθανόμουν χαζός μπροστά από εξαιρετικά ιδανικά. Αυτό με οδήγησε αργότερα στην πολιτικοποίηση. Στην πνευματική αναζήτηση. Αυτή η ανησυχία του να αναμετριέσαι με ιδέες, να προσπαθείς να τις φτάσεις.

Την ανησυχία σου με ποιο τρόπο την “εξαργυρώνεις”;

Στην αρχή είμαι αμήχανος. Προσπαθώ να την εντοπίσω. Να κάνω συγκεκριμένα τα αφηρημένα αισθήματα που έχω. Μόλις αυτή παγώσει είτε έχει τη δύναμη να με φέρει σε ρήξη με τον εαυτό μου και να αλλάξω κάτι ριζικά είτε είναι αφορμή για το επόμενο έργο που θα γράψω.

Ηθοποιός; Συγγραφέας; Ποιο προτιμάς περισσότερο;

Δε νομίζω ότι νιώθω συγγραφέας. Δεν έχω κάνει ποτέ μαθήματα. Δεν έχω παρακολουθήσει το παραμικρό σεμινάριο. Διαβάζω πολύ όμως. Αγαπώ τη γραφή γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να εξηγήσω τον κόσμο με μια ιστορία που θα φτιάξω εγώ. Θα μου δώσει τη δυνατότητα να κάνω ευλογημένες αναζητήσεις. Να ταξιδέψω στις ψυχές των ηρώων. Να ανακαλύψω χώρους που δε θα τους έβρισκα αλλιώς. Το κάνω όταν κάτι έχω να πω. Δε γράφω καθημερινά. Μπορεί να κάνω και μήνες να γράψω. Όταν όμως το κάνω πέφτω με τα μούτρα. Μετράω ξενύχτια και μια αφόρητη αίσθηση στο στέρνο. Η γραφή είναι αντίστροφη διαδικασία από την υποκριτική. Η μεν θέλει κλείσιμο μέσα στο σπίτι, εσωστρέφεια και ησυχία. Η δε είναι εξωστρεφής διαδικασία, φασαριόζικη. Μου είναι δύσκολο να γράφω όταν παίζω.

Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο σε ποια ανησυχία σου ακουμπάνε;


Στο άλλα λέω άλλα κάνω κι άλλα εννοώ. Η εποχή σήμερα είναι τόσο καπηλευτική. Μπορείς να είσαι ό,τι δηλώσεις. Μια καλή ανάρτηση στο facebook, κάνα χιλιάρικο like παραπάνω από άλλους και είσαι influencer. Αυτό με φοβίζει πολύ. Είναι η εποχή που μπορείς να φτιάξεις ένα εξαιρετικό σελοφάν για ένα άδειο πακέτο. Να θεωρείς πως είσαι η καλύτερη εκδοχή σου χωρίς να είσαι τίποτα. Χωρίς να έχεις δοκιμάσει να περπατήσεις την παραμικρή απόσταση από το επιφανειακό στο ουσιαστικό να πιστεύεις πως έχεις κάνει χιλιόμετρα. Αν οι πράξεις σου δε συνάδουν με αυτά που οραματίζεσαι για τον κόσμο υπάρχει πρόβλημα. Αυτό με απασχολεί αρκετά τα δύο τελευταία χρόνια.

Ιδεολογικά πού προσανατολίζεσαι;

Εκεί που υπάρχει ο άνθρωπος. Η καλοσύνη. Η ευαισθησία. Έχω βαθιά ευαισθησία στον αδύναμο. Είναι εύκολο να κανιβαλιστείς, να κρίνεις αυστηρά, να καταδικάζεις… Το δύσκολο είναι παραμένεις άνθρωπος σε μια εποχή που δε στο επιτρέπει. Αυτός είναι ο σημερινός ηρωισμός. Θέλει αγώνα. Θέλει δύναμη. Είναι σκληρή η ζωή, ιδιαίτερα στις πόλεις. Με την παραμικρή αφορμή είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. Αλλά τελικά ποιος είναι πιο δυνατός; Αυτός που σε ρίχνει ή αυτός που σε σηκώνει; Δηλαδή τη δύναμη πώς την ορίζεις; Η δύναμη κρύβεται κάπου στη σούμα των αδυναμιών που σε σκότωσαν κι εντούτοις ξαναγεννήθηκες.

Ποια είναι η σχέση σου με τα λάθη;

Εξαιρετική. Τα αγαπώ τα λάθη! Μαζί με την απώλεια είναι οι πιο φυσικοί τρόπο για να ωριμάσεις. Τα λάθη με έχουν μαλακώσει. Με έχουν ενηλικιώσει. Με έχουν κάνει να αγαπώ πιο ουσιαστικά. Παλιότερα νομίζω μπορούσα να πνίξω κάποιον από την αγάπη μου. Από το φόβο μου μήπως δεν το ξέρει ότι έχει αγαπηθεί. Ίσως κατά βάθος να ήθελα κι εγώ να αγαπηθώ βαθιά. Όλο αυτό με έχει οδηγήσει σε μια πιο υγιή μορφή αγάπης σήμερα. Ό,τι έχω γίνει μέχρι εδώ είναι αποτέλεσμα των λαθών μου.

Τη σεζόν που μας πέρασε συμμετείχες στην πολύ πετυχημένη φάρσα “ο Βαφτιστικός της κυρίας” στο πλευρό του Χάρη Ρώμα. Πώς βλέπεις το είδος της φάρσας;

Η φάρσα είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο θεατρικό είδος. Πρέπει να είσαι φοβερά κουρδισμένος. Η ενέργεια που καταναλώνεται είναι τεράστια. Η παραμικρή έκπτωση μπορεί να κάψει τη σκηνή, το αστείο, τη ροή… Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις τον αυθορμητισμό σου με την καθημερινή επανάληψη, κι αυτή είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει έναν κωμικό από έναν καλό κωμικό. Έχουμε κάνει 180 παραστάσεις και κάθε παράσταση ήταν σα να παίζαμε πρώτη φορά. Θαυμάζω τόσο πολύ τον κ. Ρώμα για όλες αυτές τις δεξιότητες που έχει. Παίζει κάθε βράδυ σα να ‘ναι η πρώτη του φορά. Με το ρομαντισμό και την αθωότητα του ηθοποιού που είναι στο ξεκίνημα. Δεν κάνει ποτέ εκπτώσεις. Έχει αισθητική. Έχει κριτήρια. Είναι καταπληκτικός! Είμαι τυχερός που μαθαίνω την κωμωδία δίπλα του. Η παράσταση πήγε εξαιρετικά την περασμένη σεζόν και γι’ αυτό θα συνεχίσει για δεύτερη χρονιά στην Αθηναΐδα από τον Νοέμβριο. Νιώθω ευτυχισμένος. Την αγαπώ την κωμωδία.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Ο Αχιλλέας, η Υακίνθη, η Τάνια, ο Οδυσσέας και ο Ιάσωνας είναι οι… Α.Υ.Τ.Ο.Ι. Μια παρακμιακή παρέα αντιηρωικών ηρώων, η οποία αναγκάζεται να συκατοικήσει. Ο πιο κοινός στόχος όλων; Να αλλάξουν τον κόσμο. Πώς ένα ταξίδι για τον παράδεισο κατευθύνεται ευθύς προς την κόλαση; Και πόσο χιούμορ χωράει η απελπισία του ανθρώπου; Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο ή ο κόσμος θα τους αλλάξει τα φώτα; Ένας πυροβολισμός, τρία πτώματα; Μια κωμωδία με πολλή συγκίνηση ή ένα δράμα με πολύ γέλιο;

Μια παράσταση της θεατρικής ομάδας του πολιτιστικού Συλλόγου “Η Χαραυγή”.

Κείμενο – Σκηνοθεσία
Αντώνης Καλομοιράκης

Επιμέλεια Κίνησης
Κατερίνα Μορφιαδάκη

Τεχνική Υποστήριξη
Γιάννης Μεγγενίδης
Γιώργος Κασσαβετάκης
Μάνθος Συμεάκης

Διεύθυνση Φωτογραφίας
NIKOSAN

Παίζουν
Αντώνης Καλομοιράκης
Έφη Μπετεινάκη
Κωστής Δουκουμετζάκης
Αγγελική Γενετζάκη
Δημήτρης Μολουδάκης

Πέμπτη 8 & Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019 στο μικρό Κηποθέατρο Οίστρος στις Αρχάνες

Έναρξη: 21.00
Διάρκεια: 130′ με διάλειμμα Θα ακολουθήσει αναλυτικό πρόγραμμα περιοδείας για τον Αύγουστο.

• 

• 

• 

•