Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας. Η πρώτη επαφή με την υποκριτική έγινε σε ηλικία 14 ετών στα πλαίσια σχολικής παράστασης σε ανοιχτό θέατρο και για πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπη με ένα τόσο μεγάλο κοινό. Κάπου εκεί κλείδωσα την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός κάτι το οποίο ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το οξύμωρο είναι ότι ήμουν τόσο αποφασισμένη επειδή μισούσα τις σχολικές παραστάσεις (κυρίως λόγω του κριτηρίου επιλογής για τη διανομή των ρόλων και την “παπαγαλία” που κυριαρχούσε) και ήμουν πεπεισμένη ότι δεν ήταν αυτό το θέατρο, τουλάχιστον όχι το θέατρο που ήθελα εγώ. Στα 18 μου φοιτήτρια πλέον στην Πάτρα μπήκα στην θεατρική ομάδα του Τ.Ε.Ι. με το όνομα “Κομπάρσοι” όπου γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που αγαπούσαν το θέατρο και την υποκριτική όσο κι εγώ.Έμεινα μαζί τους 4  χρόνια στα οποία μετράω άπειρες ώρες προβών και αϋπνίας, 6 παραστάσεις, Φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα ,εκδρομές, δρώμενα επί σκηνής, πολιτιστικά camping, σεμινάρια και θέατρο δρόμου.Παράλληλα με τους ‘Κομπάρσους” ήμουν και στην ομάδα του θεατρικού εργαστηρίου “Επί Δράσει” όπου ανεβάσαμε 2 θεατρικά έργα και συμμετείχαμε σε ταινία μεγάλου μήκους.Νομίζω ότι η συνάντησή μου με αυτές τις 2 ομάδες ήταν καθοριστική για να μπω στην τελική ευθεία και να σπουδάσω σε δραματική σχολή.

Αυτή την περίοδο παίζω στην παράσταση “2047” που υπογράφει και σκηνοθετεί ο Ιάκωβος Μυλωνάς για τα επόμενα 2 Σάββατα στο θέατρο Λύχνος στο Γκάζι και μόλις τελείωσε ο κύκλος παραστάσεων της ομάδας Όραμα από την Ελβετία με το θεατρικό έργο “Σχέσεις 2 x 3” της Κατερίνας Γιαμαλίδη σε σκηνοθεσία Ιάκωβου Μυλωνά όπου τα έσοδα των παραστάσεων διατέθηκαν για την ενίσχυση των παιδικών χωριών SOS.

Από τις καλύτερες συνεργασίες μου μέχρι τώρα, τόσο με τον Ιάκωβο όσο και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς έχουμε χτίσει μια γερή ομάδα και δουλέψαμε πολύ για το επιθυμητό αποτέλεσμα.Τα δυνατότερα συστατικά που μας ένωσαν είναι η εμπιστοσύνη και το άπλετο χιούμορ που δεν έλειπε από καμία πρόβα.

Το “2047” είναι μια επαναστατική μαύρη κωμωδία που αναφέρεται στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της χώρας μας σε 30 χρόνια από τώρα.Μας μιλάει για μια εξελιγμένη δημοκρατία όπου βλέπουμε πως επηρεάζονται οι ζωές των ηρώων και πως οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με τα μέτρα που ορίζει η κυβέρνηση με σκοπό την εξάλειψη της ανεργίας.Όλοι είναι εν δυνάμει θύματα και θύτες αλλά στο τέλος δύο είναι οι επιλογές: επανάσταση ή προδοσία.

Το έργο μιλάει επίσης για τα φοιτητικά χρόνια, για τον πρώτο έρωτα, για τη ζωή που ζούμε με τους κανόνες και τους νόμους που βάζουν άλλοι, για τις σχέσεις που γίνονται πλέον μόνο απ’ το ίντερνετ, για την αναζήτηση του συντρόφου που δε θα μας προδώσει ποτέ.

Όλα αυτά δοσμένα μέσα από κωμικές καταστάσεις, γιατί έτσι κι αλλιώς τα σοβαρότερα πράγματα λέγονται στα αστεία.

Η Ρία είναι μια νεαρή κοπέλα που έχει έρθει η ώρα να κάνει την δική της επανάσταση στηρίζοντας τις αποφάσεις και τα θέλω για την ζωή της.Ενάντια στις απόψεις και τις απειλές της μητέρας της και με την υποστήριξη από τον πατέρα της φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει.Αυτή της η απόφαση θα της στοιχίσει πολλά και θα βάλει σε κίνδυνο την ζωή της καθώς βάζει στόχο να μπει στην αντίσταση.Απρόσμενα όμως συναντά τον έρωτα της ζωής της, τον Άγγελο, τον οποίο κυνηγάνε αλλά ξέρει πως να έρθει σε επαφή με την αντίσταση.

Μπορώ να πω ότι η Ιωάννα έχει πολλά κοινά σημεία με την Ρία και αυτό με βοήθησε αρκετά.Όμως το περιβάλλον που ζει η Ρία και οι καταστάσεις που βιώνει και πρέπει να αγωνιστεί για να σώσει την ζωή της την κάνουν πολύ σκληρή εκτός από παρορμητική και ανυπόμονη.Για μένα το δυσκολότερο σημείο είναι η τελευταία σκηνή του έργου και η αλήθεια είναι ότι ακόμα παλεύω για να ‘εξυπηρετήσω’ τον ρόλο όπως τον έχω φαντασιωθεί ναι να αποδώσω την Ρία στο μέγιστό της.Δεν θα μιλήσω περισσότερο γι’αυτό όμως, για να μην κάνω spoil στο φινάλε του έργου.

Χαχα! Αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει τύχει μέχρι τώρα..Αλλά δεν ανησυχώ.Έχω πολύ αυτοπεποίθηση πάνω στη σκηνή και είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη ώστε να μπορώ να ξεπεράσω απρόσμενες καταστάσεις.Το ανησυχητικό είναι ότι μου συμβαίνει το εντελώς αντίθετο πριν βγω στη σκηνή και επαναλαμβάνω στους συναδέλφους μου ότι απόψε θα παίξουν χωρίς εμένα!

Όλοι οι άγνωστοι μέχρι πριν κόσμοι που ξεδιπλώνονται μπροστά σου.Όπως όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο και εύχεσαι να ήσουν μέρος του. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από την υποκριτική, να υπάρξεις μέσα σε κόσμους που πριν δεν είχες καν φανταστεί, να κάνεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες είναι απαγορευμένα και μάλιστα να έχεις την ευκαιρία να παρασύρεις κι άλλους μαζί σου.

Αυτό συνειδητοποίησα όταν γύρω στα 5 μου τέθηκε η ερώτηση “Εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. Ένιωσα ότι δεν θα μπορούσα να πάρω πίσω την απόφασή μου και μου πήρε καιρό να ψάχνω επαγγέλματα μέχρι που αντιλήφθηκα τι κάνουν οι ηθοποιοί και ενθουσιασμένη έδωσα τη απάντησή στους γονείς μου : “Βρήκα ότι θα γίνω ηθοποιός!”.

Κάβα Τέχνης..Χμμμ λοιπόν είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.Ενώνει το παλιό με το καινούριο και συστήνει νέους καλλιτέχνες.

Εύχομαι να συνεχίσετε δυναμικά στο χώρο της τέχνης και να εξελιχτείτε ακόμη περισσότερο.