• Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα σε μια πολύ όμορφη και ανθρώπινη γειτονιά, στην Κυπριάδου στα Άνω Πατήσια. Από πολύ μικρή πήγαινα στο θέατρο με τους γονείς μου και κάποια στιγμή όταν ήμουν 12 χρονών αποφάσισα να συμμετάσχω στο θεατρικό όμιλο του σχολείου μου, μέχρι τα 18 είχα αποφασίσει πως θα γίνω ηθοποιός, μπήκα στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και παράλληλα έκανα σεμινάρια υποκριτικής στη μέθοδο του Actors studio με τον Ανδρέα Μανωλικάκη. 

•  Ποια ήταν η επαγγελματική σου πορεία μέχρι τώρα;

Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα μόλις αποφοίτησα από το Τέχνης ήταν το Utopia in progress μια παράσταση ντοκουμέντο σε κείμενα και σκηνοθεσία του Πρόδρομου Τσινικόρη και του Ανέστη Αζά. Ήταν μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη εμπειρία. Η παράσταση ήταν συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ με το Κρατικό Θέατρο Νέων της Κωνσταντίας στη Γερμανία, όπου για ένα χρόνο 10 παιδιά από τη Γερμανία και δέκα από την Ελλάδα δουλέψαμε πάνω σ¨αυτό το πρότζεκτ κάνοντας παραστάσεις στη Κωνσταντία και στη Θεσσαλονίκη. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε η συνεργασία μου με το Altera Pars, όπου είχα την τύχη και τη χαρά να συμμετέχω σε δύο υπέροχες δουλειές, σε δύο πολύ αγαπημένα μου έργα την Αυλή των θαυμάτων του Ι.Καμπανέλλη και την Αγγέλα του Γ.Σεβαστίκογλου και οι δυο σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου και να αντιμετωπίσω την πρόκληση δύο σημαντικών ρόλων, όπως της Όλγας στην πρώτη παράσταση και της Αγγέλας τον επόμενο χρόνο. Οι δύο αυτές παραστάσεις υπήρξαν καθοριστικές για μένα. Φέτος η Αγγέλα ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, είναι μια παράσταση που πιστέψαμε και αγαπήσαμε πολύ, το ίδιο κι ο κόσμος που την παρακολούθησε και θέλουμε  να επικοινωνήσουμε τα όσα σημαντικά για το σήμερα που βιώνουμε, έχει να μας πει η παράσταση αυτή, με όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο.

• Κρατάς τον ομώνυμο ρόλο στην «ΑΓΓΕΛΑ» για δεύτερη συνεχή χρονιά στο ALTERA PARS. Μίλησε μας  για αυτό το ρόλο και το σημαντικό αυτό έργο της νεοελληνικής δραματουργίας.

Η Αγγέλα του Γ. Σεβαστίκογλου είναι κατά τη γνώμη μου ένα έργο κλασικό, με ήρωες πολυδιάστατους, παθιασμένους, τραγικούς, διαχρονικές φιγούρες που μπορείς να διακρίνεις σε κάθε εποχή. Μπορεί στην καθημερινότητα των ανθρώπων της ελληνικής κοινωνίας, πολλά να έχουν αλλάξει από το 1957 που γράφτηκε το έργο, ωστόσο τα αίτια της κακοδαιμονίας στην Ελλάδα, που εντοπίζει ο Σεβαστίκογλου παραμένουν αναλλοίωτα. Εξακολουθούμε να είμαστε παγιδευμένοι στη διελκυστίνδα ενός άδικου κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος, όπου τα ασθενέστερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα απειλούνται από την ηθική, αλλά και φυσική τους εξόντωση και φυσικά στα χρόνια της κρίσης το στρώμα αυτό των ασθενέστερων, αριθμητικά διογκώθηκε κατά πολύ. Σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζουν με το φόβο της εξαθλίωσης, που πριν μια δεκαετία δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Η Αγγέλα ως ηρωίδα είναι ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι ορφανό και στιγματισμένο λόγω του κομμουνιστικού παρελθόντος της οικογένειας της, λειτουργεί ως σύμβολο της φυσικής, αυθόρμητης αντίστασης σε μια παράλογη αδικία. Σε συμβολικό επίπεδο κινούνται λίγο πολύ όλοι οι ήρωες του έργου και αυτή τη συμβολική τους διάσταση προσπαθήσαμε να αναδείξουμε και στην παράσταση. Για μένα προσωπικά, η Αγγέλα είναι μια ηρωίδα που την ένιωσα πολύ κοντά μου, εντόπισα τα κοινά μας στοιχεία, την πόνεσα, προσπάθησα να την κατανοήσω όσο βαθύτερα μπορούσα κι ελπίζω αυτό να βγαίνει και στην παράσταση.

• Τι σημαίνει για εσένα θέατρο;

Για μένα το θέατρο καταρχήν είναι χώρος επικοινωνίας και πρωτίστως με τον εαυτό σου. Νομίζω πως για να μπορέσεις να υποδυθείς κάποιον άλλο πρέπει πρώτα να έχεις καλή γνώση των δικών σου βιωμάτων, συναισθημάτων, συμπεριφορών, σκέψεων και αντιδράσεων, αυτά είναι η “πρώτη ύλη” που διαθέτεις για να πλάσεις τον “άλλο”. Μετά έρχεται η επικοινωνία με τους συνεργάτες, το σκηνοθέτη και τους συμπαίκτες σου επί σκηνής και καταληκτικά η επικοινωνία με το κοινό. Από αυτή την άποψη, η πολυεπίπεδη αυτή επικοινωνία προϋποθέτει ειλικρίνεια, δόσιμο και ένα άνοιγμα στους άλλους, μεγάλη έκθεση κι εν τέλει μια μεγαλοψυχία, αυτή η διαδικασία λοιπόν, είναι για μένα, το πιο γοητευτικό και ουσιαστικό πράγμα στο θέατρο. 

• Τι σημαίνει για εσένα Κάβα Τέχνης;

Κάβα Τέχνης για μένα είναι ένας χώρος όπου όλες οι μορφές της τέχνης βρίσκουν τόπο, ένας χώρος πολυσυλλεκτικός και πολυφωνικός. Ένας χώρος συνάντησης με την τέχνη που τόσο πολύ μπορεί να μας ξεκουράσει και να ομορφύνει την καθημερινότητα μας.