Οι ηθοποιοί της παράστασης απαντούν …

1) Τι σε συγκινεί στο έργο και στον/ους χαρακτήρα/ες που υποδύεσαι;

Δάφνη Ατία: Αυτό που με συγκινεί στο έργο, ως κείμενο, είναι η άγνωστη – γνωστή ζωή της Γώγου. Πτυχές της ζωής της, όπου ο συγγραφέας αποκαλύπτει με σοκαριστική αρμονία. Αυτό που με συγκινεί στην Γώγου, ως χαρακτήρας τον οποίο υποδύομαι, είναι, αρχικά, η γυμνή αλήθεια για τον εαυτό της και για την κοινωνία. Η καθαρή αλήθεια που όλοι έχουμε και βλέπουμε αλλά λίγοι τολμούν να την υπερασπιστούν μπροστά στα καμιόνια του φόβου. Είναι το ξεγύμνωμα της τυποποίησης όπου αναγκάστηκε να συμβιβαστεί. Είναι το τσαλάκωμα της ψυχής της, ένεκα των προσδοκιών των άλλων. Είναι η παραδοχή ότι δεν υπάρχει ομορφιά. Είναι, εν τέλει, η μάχη για το δικαίωμα όλων, για μια καλύτερη ζωή.

Χάρης Γεωργιάδης: Ως άνθρωπο, με συγκινούν οι στιγμές του έργου, που ακούγονται οι διαχρονικές αλήθειες μιας σακατεμένης “δημοκρατικής” κοινωνίας. Όσο για τους ρόλους που υποδύομαι, και οι εννέα, έχουν την ιδιαιτερότητά τους και αυτό είναι που με συγκινεί ως ηθοποιό.

Χαρά Νικολάου: Κάθε φορά που ακούω την φράση “Και δεν είναι που θέλω να ζήσω, είναι το Γαμώτο που Δεν Έζησα” τρέμει όλη μου η ύπαρξη. Σκέφτομαι πόσα σήμερα σκοτώνω/σκοτώνουμε, για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ. Στο έργο υποδύομαι εφτά διαφορετικούς ρόλους που δημιουργούν κόσμους ολόκληρους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να βλέπεις την εναλλαγή των κόσμων αυτών να αντανακλάται στα μάτια των θεατών. Η παράσταση σπάει τον τέταρτο τοίχο… Οι θεατές είναι συνοδοιπόροι μας, τους κοιτάμε και μας κοιτάζουν κατάματα, είμαστε μαζί σε αυτό το ταξίδι… γελάμε και κλαίμε ανάλογα με τον κόσμο που φτιάχνουμε μαζί εκείνη την στιγμή.

2) Σε ποια σκηνή του έργου, θεωρείς ότι είναι η καλύτερή σου στιγμή και γιατί;

Δάφνη Ατία: Στο έργο υπάρχει μόνο η αλήθεια. Και η αλήθεια, είναι πάντα καλή.

Χάρης Γεωργιάδης: Σε όλες τις σκηνές του έργου, όπου οι στιγμές όλων μας, λειτουργούν άψογα.

Χαρά Νικολάου: Το έργο έχει μια συγκεκριμένη πορεία, που ακολουθείς για να φτάσεις στο προορισμό σου, αν φτάσεις… Άλλωστε, σημασία πιο πολύ έχει το ταξίδι και αυτά που βιώνεις καθ’ όλη την διάρκεια, του εδώ και του τώρα. Δεν μπορώ να αδικήσω καμία στιγμή, γιατί η κάθε μία εξυπηρετεί έναν σκοπό και υπάρχει για να δώσει πνοή στην επόμενη.

3) Αυτό το έργο, θεωρείς ότι περνάει κάποιο μήνυμα στο κοινό και ποιο είναι αυτό;

Δάφνη Ατία: Το έργο σίγουρα “στέλνει” πολλά μηνύματα. Κάθε θεατής λαμβάνει το δικό του. Το μήνυμα, όμως, όπου θα ήθελα να μείνει στους ανθρώπους είναι να έχουμε το νου μας, να μην πιει άλλος νερό της λήθης.

Χάρης Γεωργιάδης: Ίσως να περνάει πολλά μηνύματα στους θεατές. Εκείνοι όμως, μπορεί να τα “πιάσουν” όλα, ή μόνο ένα. Ας είναι αυτό το ένα: “Αυτό που έχει σημασία, είναι να παραμείνουμε άνθρωποι”! Με το άλφα κεφαλαίο και με όλη τη σημασία της λέξης!

Χαρά Νικολάου: Θα απαντήσω με μία φράση από την ποίηση της Κατερίνας Γώγου: “Ποιος είναι ο λόγος της ποίησης που βγαίνει απ’ το ποιώ και που σημαίνει πράττω; Ζητάω την απάντηση απ’ τους ακινητοποιημένους.” «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών».

4) Πόσο επίκαιρη θεωρείς ότι είναι η Γώγου σήμερα και γιατί;

Δάφνη Ατία: Τα λόγια της, συνεχίζουν να συγκινούν και ν’ αφυπνίζουν, γιατί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην ψυχή. Εύχομαι, έστω και 30 χρόνια μετά να οδηγήσουν στην “επανάσταση” που εκείνη ονειρευόταν.

Χάρης Γεωργιάδης: Πιο επίκαιρη, “πεθαίνεις”… Το γιατί, είναι ξεκάθαρο θέλω να πιστεύω. Εξακολουθούμε να έχουμε χούντα… μασκαρεμένη σε ελευθερία.

Χαρά Νικολάου: Ο κόσμος της Γώγου είναι τόσο δικός μας… τόσο εμεί… τόσο τώρα… τόσο αύριο… Η ποίησή της, δεν είναι άλλη, παρά η ωμή αλήθεια. Στίχοι-ξυράφια βγαλμένοι από τα σπλάχνα της, που ξεγυμνώνουν κάθε γρανάζι της αστικής παθογένειας, λέξεις γροθιά στα μούτρα όσων εναντιώνονται απέναντι σε κάθε τι, που αποτελεί περιθώριο. Ένας Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο, χωρίς φτιασίδια, χωρίς κουκουλώματα, χωρίς ταμπέλες και ετικέτες. Μια ψυχή γυμνή. Πόσο σπάνιο πράγμα αυτό στις μέρες μας. Το έχουμε ξεχάσει τόσο, που χρειάζεται συχνά να ανατρέχουμε στην ποίηση της Γώγου για να θυμηθούμε πως “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”.

Ο κος Αντρέας Ζαφείρης συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης μας απαντά :

1) Ποια είναι η διαχρονική «γοητεία» του έργου της Κατερίνας Γώγου και που οφείλεται;
Αυτό που κάνει τόσο ισχυρό το ενδιαφέρον γύρω από την ποίηση της Γώγου, είναι η αλήθεια που κρύβεται μέσα στο έργο της, καθώς δεν αποτυπώνει μόνο τον υποκειμενισμό του δημιουργού, αλλά και την αντικειμενική πραγματικότητα γύρω του. Η Γώγου, δεν καταθέτει απλά κάποιες σελίδες κείμενο, αλλά καταθέτει την ίδια της την ψυχή, με όλη την ευαισθησία που διαθέτει αυτή, στο να προσλαμβάνει και σαν φακός να μεγεθύνει, όπως λέει ένας άλλος μεγάλος ποιητής, όλες τις λεπτές αποχρώσεις της ζωής τον από κάτω. Είναι εκείνη που πρώτη μεταφράζει σε τέχνη, όλη τη σύγχρονη αλλοτρίωση, τη σύγχρονη φτώχεια δηλαδή, του αστικού τοπίου και ταυτόχρονα την ακραία, πολυεπίπεδη βία που αυτή συνεπάγεται.

2) Πόσο εύκολο είναι να γράψεις ένα έργο για ένα πραγματικό πρόσωπο;
Όταν επιλέγεις ένα πραγματικό πρόσωπο, τότε είσαι αναγκασμένος να
εξαντλήσεις κάθε περιθώριο αλήθειες γύρω από το πρόσωπο αυτό. Δίπλα σε
αυτό το αυστηρό πλαίσιο αλήθειας, υπάρχει χώρος και για φαντασία και για
δημιουργία. Όμως και η φαντασία και η δημιουργία, θα πρέπει να είναι στην
απόλυτη υπηρεσία της αλήθειας γύρω από το πρόσωπο. Κάθε παράβαση αυτού του κανόνα, είναι αντιδεοντολογική και δεν τιμάει το πρόσωπο το οποίο αποτελεί το κέντρο του έργου.

3) Το θέμα του έργου είναι μόνο η Γώγου ή και η εποχή της;
Η Κατερίνα Γώγου, ζει την περίοδο 1940-1993, μέσα δηλαδή σε μια περίοδο
συμπυκνωμένου ιστορικού χρόνου. Μέσα σε αυτή την κοσμογονία, η Κατερίνα Γώγου δεν είναι ένας ουδέτερος παρατηρητής, αλλά μία ενεργή, καλλιτεχνική προσωπικότητα, που επηρεάζεται και επηρεάζει ταυτόχρονα. Αυτό από μόνο του είναι ένα στοιχείο που αποτελεί ιδανική βάση για μία καλλιτεχνική προσέγγιση, τόσο ενός προσώπου – συμβόλου, όσο και μιας ολόκληρης εποχής.