Νέος, ταλαντούχος, με φοβερό εκτόπισμα στη σκηνή και μεγάλη αγάπη για τη δουλειά του, ο Αντώνης Καλομοιράκης μας μιλάει για τον «άνδρα με την πουά γραβάτα» και το «Ακαπούλκο» , τις παράσταση στις οποίες συμμετέχει αλλά και για το πώς εισπράττει τη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα.

 

• Ποιος είναι αυτός ο άνδρας με την πουά γραβάτα;

Ο άνδρας με την πουά γραβάτα ή αλλιώς ο Ιάκωβος Λέδερμαν είναι η φιγούρα του σύγχρονου ανθρώπου, που παλεύει να βγάλει περισσότερα λεφτά, να αποκτήσει περισσότερους τίτλους, να γεμίσει τη ζωή του με απτά αντικείμενα και να την αδειάσει από ανθρώπους και ουσία.  Το μεγαλύτερο επίτευγμα μέχρι τα 33 του είναι η θέση, που κατέχει στην εταιρεία. Οι τίτλοι, τα πτυχία, οι προαγωγές… όλα αυτά είναι τα φαντάσματα, που τον περικυκλώνουν. Δεν υπάρχει καμία αυτοπραγμάτωση μέσα του, έχει χάσει τον αγώνα του να βρει την ψυχή του, να δει πού υπάρχει – πού δεν υπάρχει. Έχει μια πιο επιφανειακή σχέση με τη ζωή. Τον ενδιαφέρουν αναλώσιμα πράγματα,  που στο κάτω – κάτω δε προσφέρουν καμιά εσωτερική ισορροπία, καμιά ηρεμία και που αποκτώντας τα αμέσως ενεργοποιείται υποσυνείδητα μια δύναμη που σε κάνει να θες ακόμη πιο πολλά. Δεν υπάρχει κορεσμός στην επιδερμικότητα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Και έτσι ξεκινάει το έργο. Πηδάει από τον 23^ο όροφο του ουρανοξύστη και οι θεατές παρακολουθούν την πτώση του, την πορεία του προς το φινάλε. Από κει μέσα περνάει ολόκληρη η ζωή του. Τόσο η ιστορία του όσο το περπάτημά του μέσα σ’ αυτή. Οι ανασφάλειές του, οι αγωνίες του, η ανάγκη του για αποδοχή, ο αγώνας του να υπερασπιστεί τον υλισμό.

 

• Μπορεί μια κωμωδία να μιλάει για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι μια αυτοκτονία;

Η κωμωδία έχει χώρο για πολύ δράμα μέσα της και αυτού του είδους είναι η κωμωδία που μ’ αρέσει.  Αυτή που έχει μέσα της τον άνθρωπο που ταλαιπωρείται, που εξευτελίζεται, που γίνεται γελοίος, όταν υποφέρει. Μ’ αρέσει η κωμωδία που μπορεί να σε συγκινήσει, που βλέπει από μια πιο λοξή ματιά την πραγματικότητα, τα καθιερωμένα, τα στάνταρντς. Έτσι ακριβώς όπως κάνει κι η ζωή. Άρα δεν μπορώ να σου βάλω μια ξεκάθαρη ταμπέλα κωμωδίας ή δράματος για την παράσταση. Αυτό που μπορώ να σου πω με βεβαιότητα είναι ότι ο κόσμος φεύγει με μια ανάσα πολύ βαθιά, γεμάτος όρεξη για ζωή. Κι αυτό το επιβεβαιώνουν και οι μύξες που ρουφιούνται στις συγκινητικές σκηνές και το ωραίο γέλιο που βγαίνει πηγαία στις κωμικές στιγμές και κυρίως τα μάτια, που βλέπουμε στο χαιρετισμό!

• Εκτός από τον Ιάκωβο Λέδερμαν εμφανίζεται και ο Ρόμπερτ Άουερ Σόπεν επί σκηνής.

Πάντα μου άρεσε το παιχνίδι με τις λέξεις είτε στους τίτλους είτε στα ονόματα. Άουερ Σόπεν – Σοπενάουερ. Ένας ψυχολόγος που έρχεται να βοηθήσει τον Ιάκωβο να δει πιο ουσιαστικά τη ζωή λίγο πριν τη χάσει. Να του δώσει κίνητρα, να του δείξει ότι η ζωή δεν είναι σκοτάδι, βρε αδερφέ. Έχει φως και είναι μεγάλης ανάγκης να μπορέσεις να το αφήσεις να ξεχυθεί τριγύρω. Η σχέση τους είναι θαυμασμού και μίσους. Ο ένας συμπληρώνει ό,τι λείπει απ’ τον άλλο. Ο Ρόμπερτ έρχεται ως πιο ισορροπημένος και θαρραλέος απέναντι στη ζωή και αποδομεί με ένα δικό του τρόπο τη ζωή που έχει επιλέξει ο Ιάκωβος. Το να βλέπω τον Ρόμπερτ, ο οποίος έχει μεγάλη διαφορά ηλικίας από τον Ιάκωβο, να του λέει: πιάσε τη ζωή απ΄τα μαλλιά και ζήσε ενώ, ο Ιάκωβος έχει παραιτηθεί και παλεύει να βρει μια κλωστή ζωής να κρατηθεί λίγο πριν το τέλος με συγκινεί βαθιά στην παράσταση.

 

• Δεν είναι λίγο παράδοξο να θέλει να σωθεί ένας άνθρωπος την ώρα που πεθαίνει;

Είναι συμβολική η πτώση. Για κάθε είδους ζωή που χάνεται. Έχει όμως και μια βάση αυτό το σώσιμο της τελευταίας στιγμής, αν αναλογιστούμε ότι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αρνείται τα υλικά αγαθά λίγο πριν το τέλος του, πριν το θάνατο. Εκείνη τη στιγμή αναζητά κάτι άλλο. Αναζητά την αγάπη, την ανθρωπιά, την κατανόηση… Αισθήματα που έχουν με έναν τρόπο ταφεί και θυσιαστεί στο βωμό του υλισμού, της ρουτίνας, της καθημερινότητας… Σημασία έχει να παλέψεις για την ψυχή σου. Όπου υπάρχει ουσιαστικός αγώνας υπάρχει και το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

• Μια αγαπημένη φράση από το έργο;

Λέει  ο Ιάκωβος σε κάποια στιγμή στον Ρόμπερτ: καταλαβαίνεις ότι σε λίγο θα είμαι νεκρός; Το καταλαβαίνεις; Και του λέει ο Ρόμπερτ: Σε λίγη ώρα. Όχι τώρα. Γιατί ζεις για μια μελλοντική στιγμή και δε ζεις αυτό που συμβαίνει τώρα;

 

• Θέατρο στην κρίση. Εύκολο;

Δεν κάνεις εύκολα θέατρο σήμερα. Για να φτιάξεις μια δουλειά και να την τρέξεις όπως πρέπει χρειάζονται κάποια ποσά που είναι δύσκολο να τα φέρεις εις πέρας μόνος σου. Είναι απάνθρωπο αυτό που συμβαίνει πίσω από αυτό που ο κόσμος φαντάζεται για τα θεάματα. Μπορεί να δουλεύεις ατέλειωτες ώρες σώματι και πνεύματι για ένα ούτε κατά διάνοια αξιοπρεπές “μεροκάματο”. Κι αυτό πέρα από το πόσο καλός ή κακός εργοδότης είσαι έχει να κάνει και με τις αντικειμενικές συνθήκες αυτής της κατάστασης. Πανάκριβα για τις παροχές τους ενοίκια θεάτρων, φόροι, ασφαλίσεις, διαφημίσεις, σκηνικά, χορογράφοι, γραφίστες, μουσικοί, δικαιώματα έργων… Είσαι εντός εισαγωγικών αναγκασμένος να συμβιβαστείς με μια μετριότητα που σε κανέναν δεν αξίζει και κανένας δε θέλει. Είσαι πάντα μες στο άγχος, στην αγωνία και στην ανυπομονησία να πάνε όλα καλά. Κάνεις κάτι με όλη σου την καρδιά και έρχεται η διαδικασία των οικονομικών και το εξευτελίζει. Άσε που έχουν υπάρξει φορές που βλέπεις γύρω σου να μετρώνται οι θεατές σε ευρώ. Α, ήρθαν άλλοι 10 π.χ. θα πάρω άλλα 20 ευρώ. Μεγάλη ιστορία…

 

• Κάνεις κάτι άλλο αυτόν τον καιρό;

Είμαι στο έργο του Βασίλη Καλλή «Ακαπούλκο» στο θέατρο Μπιπ μαζί με τον Νίκο Παναγιωτίδη. Παίζουμε κάθε Κυριακή στις 19.00.

 

Ο άνδρας με την πουά γραβάτα παίζεται στο θέατρο Εργοτάξιον κάθε Πέμπτη στις 21.00 για λίγες ακόμα παραστάσεις. Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ. Τηλ. κρατήσεων.: 698 393 0220

Παίζουν
Αντώνης Καλομοιράκης, Μάρκος Δεληγιάννης, Ηρώ Βερβεράκη
Κείμενο
Ελ Ρόι+ΑΒΓ
Μουσική
Jon Lagen
Απόδοση – Σκηνοθεσία
Αντώνης Καλομοιράκης

Το θέατρο Εργοτάξιον βρίσκεται στην οδό Διογένους 1 στον Άγιο Δημήτριο, δίπλα ακριβώς από το μετρό της Δάφνης.