• Ο άνδρας με την πουά γραβάτα, λοιπόν, στο θέατρο ΜΠΙΠ. Ποιος είναι αυτός ο άντρας και γιατί φοράει πουά γραβάτα;

«Ο άντρας με την πουά γραβάτα» είναι μια ευτυχισμένη στιγμή όλων μας. Ένα έργο που μιλάει πολύ βαθιά στην ψυχή μας και στις ιδέες μας. Μιλάει με έναν ανάλαφρο τρόπο για θέματα πολύ σοβαρά, όπως ας πούμε μια αυτοκτονία, που είναι και ο βασικός άξονας του έργου. Ο Ιάκωβος Λέδερμαν είναι ένας ήρωας – αντιήρωας. Καταξιωμένος στη δουλειά του, με μεταπτυχιακά, με μεγάλες απολαβές, με κατακτήσεις γυναικών της μιας βραδιάς, κι άλλα «χίλια καλά» κι όμως αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του πηδώντας από τον 24^ο όροφο του ουρανοξύστη, στον οποίο εργάζεται, γιατί δεν είναι ευτυχισμένος. Αυτό το παιχνίδι από μόνο του έχει φοβερό ενδιαφέρον. Το να βρίσκεσαι 6 ορόφους πριν την απόλυτη επαγγελματική καταξίωση και 24 από το πεζοδρόμιο. Φοράει πουά γραβάτα, αν και ο ενδυματολογικός κώδικας δεν το επιτρέπει για ένα λόγο πολύ ιδιαίτερο αναφορικά με μια δική του, πολύ σημαντική επιθυμία, που έχει απ’ τα 17 του. Δε θα την πω τώρα.

• Γιατί αυτό το έργο σήμερα;

Αρχικά να πω ότι είναι ένα νεοελληνικό έργο, το οποίο έχει γράψει η δημιουργική ομάδα Ελ Ρόι + ΑΒΓ το 2012. Αναφέρω το «νεοελληνικό» και το «2012» για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους. «Νεοελληνικό» καταρχάς διότι είναι ένα είδος, το οποίο μας αφορά. Αφορά τα δικά μας θέματα, τις δικές μας σκέψεις, είναι κοντινό στη νοοτροπία μας, στις πεποιθήσεις μας, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Επικοινωνεί βαθύτερα και ουσιαστικότερα με τις σκέψεις μας. Είναι ένα θέατρο από μας για μας. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το συγκεκριμένο έργο σου μεταφέρει με πολύ απλό τρόπο μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. Το 2012 απ’ την άλλη είναι μια χρονολογία κατά την οποία η κρίση και είχε αγγίξει και δεν είχε αγγίξει τη μεσαία τάξη. Οι αυτοκτονίες ωστόσο πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Ήταν μια στιγμή τεράστιων αλλαγών. Έτσι είναι και το έργο. Ο ήρωας βρίσκεται μπροστά από μεγάλες αλλαγές. Βρίσκεται σε στιγμές που ο κάθε Ιάκωβος ό,τι κι αν αποφάσιζε θα ήταν λάθος. Λάθος γιατί όλη αυτή η μπόχα γύρω – γύρω δε σου επιτρέπει να κάνεις και διαφορετικά. Κάπως έτσι νιώθω και την Ελλάδα τώρα. Χαμένη μέσα σε μια νομιμοποιημένη παράνοια.

• Άρα ένα έργο απαισιόδοξο;

Εξαρτάται από πολλά πράγματα αυτό. Για παράδειγμα, το τέλος είναι αναμενόμενο. Ο Ιάκωβος πεθαίνει. Αυτό είναι και το αναμενόμενο τέλος όλων μας. Φαντάσου ότι μόλις ξεκινάει το έργο αυτός φουντάρει από τον 24^ο όροφο. Το ζήτημα παρόλ’ αυτά δεν είναι αν πεθάνει στο τέλος ή όχι. Το σημαντικότερο για μένα είναι τι σε σώζει απ’ όλη αυτήν την κατάσταση; Αν μια ολόκληρη ζωή περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος για να είσαι ευτυχισμένος τότε το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνεις δυστυχισμένος. Ο κόσμος δεν αλλάζει έτσι εύκολα γιατί παλεύεις σε έναν αγώνα άνισο και εν μέρει αστείο. Για μένα είναι πολύ πιο αισιόδοξο που ο Ιάκωβος εξελίσσεται από αντιήρωας σε ήρωα, σε ένα σύμβολο της σύγχρονης εποχής λίγο πριν τη μοιραία σύγκρουση παρά το απαισιόδοξο του θανάτου. Είναι επανάσταση όταν διαλέγεις να ζήσεις έστω και για λίγο μακριά απ’ αυτόν τον επιβεβλημένο τρόπο ζωής. Δεν είναι για όλους τόσο εύκολο.

• Θα δούμε λοιπόν μία κωμωδία, ένα δράμα; Τι θα δούμε;

Το έργο μας είναι ανάλαφρο. Μην τρομάζεις που τα λέω όλα σαν τον κουλτουριάρη του χωριού παραπάνω. Το γέλιο είναι το βασικό μας στοιχείο, το οποίο εναλλάσσεται σε κάποια σημεία με τη συγκίνηση. Γελάς πολύ γιατί η κωμωδία στο κάτω – κάτω είναι η προέκταση του δράματος. Έχει πλάκα να βλέπεις πού μπορεί να φτάσει κάποιος ξερόλας που τα χάνει όλα σε λίγο χρόνο. Το χιούμορ του έργου μου αρέσει πολύ. Είναι έξυπνο, μαύρο και σαρκαστικό. Υπέροχος συνδυασμός. Νομίζω θα δείτε μια αγαπημένη παράσταση που θα σας ψυχαγωγήσει βαθιά. Και κανονικά δεν πρέπει να τα λες αυτά για δουλειές στις οποίες συμμετέχεις, αλλά πραγματικά το νιώθω αυτό φέτος.

• Μια αγαπημένη ατάκα από το έργο…

«Όπου είναι ο θάνατος δεν είστε εσείς κι όπου είστε εσείς δεν είναι ο θάνατος. Γιατί να ζήσεις μια ζωή φοβισμένος για το πότε θα συναντήσεις κάτι με το οποίο δε θα συνυπάρξεις ποτέ;”»;