- Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την υποκριτική;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Δήμο Βύρωνα. Για την ενασχόληση μου –αν μπορούμε να την πούμε έτσι- ο φταίχτης είναι ο μπαμπάς μου, που από πολύ μικρή ηλικία, θυμάμαι να με πηγαίνει σε παραστάσεις. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς πως ένιωθα, αλλά με έναν τρόπο ήξερα πως αυτό ήθελα να κάνω. Το κακό, δηλαδή εκεί ξεκίνησε! Ύστερα, ήρθαν οι θεατρικές ομάδες στο σχολείο που μου έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά πως θέλω να γίνω ηθοποιός και μόλις τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη δραματική σχολή. Από εκεί και πέρα δεν υπήρχε γυρισμός!
- Φέτος σε βρίσκουμε στην θεατρική παράσταση «Άν αργήσω Κοιμήσου». Μίλησε μας για αυτή την παράσταση και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου.
Στην παράσταση -αυτή τη στιγμή- είμαστε σε κατάσταση «πυρετού». Έχουν μείνει πολύ λίγες ημέρες για την πρεμιέρα μας και όπως καταλαβαίνεις είμαστε όλοι σαν μικρά παιδιά που μετράνε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα. Είναι μια δουλειά φτιαγμένη με πολλή αγάπη και πολλή αλήθεια. Το κείμενο «Αν αργήσω κοιμήσου» του Άκη Δήμου, διασκευασμένο από τη σκηνοθέτη μας Σοφία Σπύρου, είναι αφιερωμένο στον έρωτα και κάθε εκδοχή του. Αυτό είναι η παράσταση, ουσιαστικά. Ανθρώπινες ιστορίες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, με κοινό παρονομαστή τον έρωτα! Και εκεί κρύβεται η δυσκολία που αντιμετώπισα ως προς το ρόλο! Δεν υπάρχει μια ιστορία, αλλά πολλές. Έτσι, δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας, αλλά πολλοί. Το στοίχημα ήταν οι χαρακτήρες να είναι αληθινοί, να μην κοροϊδεύουν κανέναν και να διαφέρουν μεταξύ τους «σωστά». Ήταν –και είναι- δύσκολο το στοίχημα!
- Είσαι άνθρωπος της πρόβας ή της παράστασης;
Άνθρωπος της πρόβας, γιατί λατρεύω να βλέπω πως κάτι από το μηδέν καταλήγει στο 100. Άνθρωπος της παράστασης, γιατί όταν υπάρχει κοινό, τα πράγματα δε σταματάνε, υπάρχει ροή, ανεξάντλητη ενέργεια και δε θα δώσω ποτέ κάτι λιγότερο από το 100% μου. Στο «άνθρωπος παράστασης» η αλήθεια είναι έχω μια κλίση.
- Μπορεί τη σημερινή εποχή της κρίσης ένας ηθοποιός να ζει αξιοπρεπώς εξασκώντας μόνο αυτό το επάγγελμα;
Δυστυχώς, είναι δύσκολο. Ένας ηθοποιός πρέπει να μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα, γιατί –σε εμάς τους νέους ηθοποιούς ακόμα περισσότερο- δεν υπάρχει μονιμότητα, ούτε κανένας μπορεί να εγγυηθεί πως θα έχεις κάθε χρόνο δουλειά.
- Η Κάβα Τέχνης κλείνει δύο χρόνια.Τι μας εύχεσαι?.
Να μην αδειάσει η «κάβα» σας ποτέ από «ποτά»!
Leave a reply