• Ηθοποιός και τραγουδιστής. Μίλησέ μας για την επαγγελματική σου πορεία.

Τα έπαθα και τα δύο, ναι! Η μουσική μπήκε πρώτη στην ζωή μου, σε μικρή ηλικία. Ξεκίνησα στα επτά μου μαθήματα πιάνου. Αργότερα έμαθα και κιθάρα. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήθελα να κάνω στην ζωή μου επαγγελματικά. Να ασχοληθώ δηλαδή με την μουσική. Παρακολούθησα επίσης μαθήματα ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας, για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη γνώση πάνω στη μουσική. Στα είκοσί μου ξεκίνησα να δουλεύω αμιγώς επαγγελματικά ως μουσικός και τραγουδιστής. Το θέατρο και η υποκριτική μου χτύπησαν την πόρτα σε εκείνη τη φάση της ζωής μου. Ξεκίνησα να παίζω ερασιτεχνικά, αλλά όταν κατάλαβα ότι και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το κάνω επαγγελματικά, παρακολούθησα μαθήματα Υποκριτικής. Εκτός αυτού, είχα την τύχη να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου, όπως ο Γιάννης ο Καλαντζόπουλος, τώρα ο Γιώργος Βούρος και άλλοι. Και κάπως έτσι, οι “αγάπες” μου έγιναν επάγγελμα. Και είναι ευλογία αυτό. Να μπορείς δηλαδή να βιοπορίζεσαι μέσα από αυτά που πραγματικά αγαπάς. 

• Φέτος σε βρίσκουμε στην θεατρική παράσταση «Ο Πατέρας». Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου.

Ο Γιώργος Βούρος, που παίζει τον ομώνυμο ρόλο και σκηνοθετεί την παράσταση, μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Πάστορα. Προκλητικός ρόλος, όπως άλλωστε όλοι οι χαρακτήρες των μεγάλων συγγραφέων. Η δυσκολία στο να προσεγγίσεις τέτοιους ρόλους, είναι να βρεις την αλήθεια τους. Τον στόχο τους και τα εμπόδιά τους. Μόνο έτσι μπορείς να παίξεις καλά. Να ξεφύγεις δηλαδή από την όποια “ευκολία” μπορεί να έχεις στο παίξιμο και να βουτήξεις βαθιά στον χαρακτήρα που υποδύεσαι. 

• Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση που παίζεις.

“Ο Πατέρας” είναι ένα από τα αριστουργήματα του Α. Στρίντμπεργκ. Διαδραματίζεται στην Σουηδία στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μια οικογένεια της εποχής. Με αφορμή την ρήξη του ζευγαριού σε σχέση με την ανατροφή της κόρης τους, ο Στρίντμπεργκ περιγράφει αριστοτεχνικά την αιώνια πάλη για δύναμη και εξουσία μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Οφείλω να πω οτι η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Βούρου είναι εξαιρετική, με απόλυτο σεβασμό στο πνεύμα του συγγραφέα. 

• Είσαι άνθρωπος της πρόβας ή της παράστασης;

Είμαι και τα δύο. Από τη μία αγαπώ την πρόβα, μου αρέσει πολύ η διαδικασία του να δοκιμάζεις πράγματα, να ψάχνεις διαστάσεις στο χαρακτήρα που υποδύεσαι. Από την άλλη όμως, πάντα στην παράσταση μου βγαίνουν πράγματα και συνθήκες που στην πρόβα δεν μπορείς μερικές φορές ούτε καν να φανταστείς! Είναι μαγικό αυτό πιστεύω. Το να μπορείς να εξελίσσεις κάθε μέρα την παράσταση επί σκηνής. Πάντα όμως κρατάω τις “δυνάμεις” μου στην πρόβα για την παράσταση, αυτό ισχύει. 

•  Τι σε συναρπάζει στο θέατρο ως «θεατής» και τι ως «ηθοποιός»;

Καλή ερώτηση! Για έναν ηθοποιό πολλές φορές είναι δύσκολο να παρακολουθήσει μια παράσταση από την οπτική του θεατή. Προσπαθώ όμως να λειτουργώ ως θεατής, γιατί είναι πιο αγνή η ματιά του θεατή. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν απολαμβάνω το θέαμα, έχω διαρκώς στο μυαλό μου τις τεχνικές παραμέτρους της δουλειάς, πράγμα… βασανιστικό όταν βλέπεις μια παράσταση. Γενικά ως θεατής όμως, είμαι εύκολος, με ξεγελάς εύκολα! Δύσκολα θα πω ότι δεν μου άρεσε καθόλου κάτι που είδα. Ως ηθοποιό, με συναρπάζει το ότι κάθε λίγους μήνες, ψάχνεις τρόπο να γίνεις για λίγο ένας άλλος άνθρωπος. Είναι μαγευτικό ταξίδι αυτό. 

•  Ο καλλιτέχνης πόσο μπορεί να επηρεάσει το κοινό του ιδεολογικά;

Μπορεί να το επηρεάσει βαθιά, μόνο αν το κοινό είναι δεκτικό σε αυτή την επιρροή. Θεωρώ όμως, ότι τον καλλιτέχνη δεν πρέπει να τον απασχολεί τόσο αυτό. Πρέπει να τον νοιάζει να κάνει τη δουλειά του με σεβασμό και αλήθεια. Έτσι και το κοινό ξεκλειδώνεται, σε διαφορετική περίπτωση απωθείται. 

• Στις μέρες μας ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης;

Νομίζω ότι είναι ο ρόλος που πάντα υπηρετούσε. Να αφυπνίζει, να δημιουργεί προβληματισμό, αμφισβήτηση, τροφή για σκέψη. Στις μέρες μας είναι πιο δύσκολο να πετύχει το σκοπό της, ο κόσμος έχει εγκλωβιστεί στο κυνήγι της επιβίωσης, οπότε η ενασχόληση με την τέχνη θεωρείται πολυτέλεια. Επομένως, αυτό που λένε ότι η κρίση ευνοεί την τέχνη, το βρίσκω προσωπικά άτοπο. Όταν βλέπουμε τα budget των καλλιτεχνικών παραγωγών να συρρικνώνονται, τις αμοιβές των καλλιτεχνών να είναι ανύπαρκτες, και το ίδιο το κοινό να μην μπορεί να συμμετέχει γιατί πρέπει να καλύψει άλλες βασικές ανάγκες, για ποια τέχνη μπορούμε να μιλήσουμε;