Με αφορμή την θεατρική παράσταση  «Μαρίνα Τσβετάγιεβα, “Τρεις βάλτοι”» που ανεβαίνει  στο Life n Art Theater σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου συναντήσαμε τον συγγραφέα του έργου Δημήτρη Βαρβαρήγο .

Από μια εσωτερική παρόρμηση να εκφράζω τις προσωπικές μου απόψεις και φυσικά για την επικοινωνία με τους ανθρώπους. Το πρώτο βιβλίο ήταν η καταγραφή περιστατικών μιας αληθινής αφήγησης με το τίτλο «Πάθος». Το βιβλίο πέτυχε και αγκαλιάστηκε θερμά από τους αναγνώστες.

Το ελαφρυντικό πάντως που αισθάνομαι να μου δίνεται είναι, πως η ενασχόληση μου με τη λογοτεχνία είναι που ψάχνει ν’ αποδώσει το σωστό μέσα σε μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου κι αυτό σας ομολογώ, πως είναι ένα μεγαλείο γι’ αυτόν που μπορεί να ασχολείται μαζί της.

Άλλωστε είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος σαν τους άλλους που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον κι εκφράζουν τις απόψεις και τις ανησυχίες τους μέσα απ’ τη τέχνη.

Αυτό είναι το κίνητρο… Γι’ αυτό γράφω, αλλά και γιατί μου δίνει την ευκαιρία τις στιγμές του γραψίματος να κοιτάζω βαθιά μέσα μου!

Τελικά τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Πάντα υπάρχει μια ανάγκη μέσα μου να με σπρώχνει στα δύσκολα. Είναι η τάση μου να βρίσκω ηρωίδες με εμβληματικές φυσιογνωμίες που κατάφεραν να αφυπνίσουν τις μάζες και να τις πάνε ένα βήμα μπροστά.

Αυτή η δύσκολη ενασχόληση μου με σημαντικές γυναικείες μορφές που στο πέρασμα τους στάθηκαν πρωτοπόρες, άνοιξαν νέους δρόμους, άφησαν το δικό τους στίγμα, γράφοντας ιστορία, όπως η φιλόσοφος Υπατία, οι Λιπεσάνορες, οι τραγικές φιγούρες της Τροίας και τώρα η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, είναι το στοίχημα που βάζω κάθε φορά για να καταφέρω ένα έργο με μια σχετικά μεγάλη (σε ποσοστό αναφοράς) πρωτόλεια αξία.

Καθώς τίποτα δεν είναι πρωτόλειο, ψάχνω και βρίσκω τις απούσες ή τις λιγότερες αναφορές σε κάποιους ανθρώπους. Έχω άλλωστε την άποψη, πως αν δεν έχει χρησιμότητα και σημασία μια ιδέα, δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ μαζί της και ως επακόλουθο, γιατί να ασχοληθούν και οι θεατές ή οι αναγνώστες.

Με ρομαντική διάθεση αναμείχθηκα συγγραφικά στην ιστορία της Μαρίνας Τσβετάγιεβα. Μαζί της έκανα ένα ταξίδι ανεπανάληπτα μαγικό καθώς την ακολουθούσα βήμα βήμα μπαίνοντας βαθύτερα στη ψυχή της κι ένιωθα όσα όμορφα σκληρά και δύσκολα βίωνε.

Ένιωσα την προσπάθεια της να αντισταθεί στη ρώσικη μπουρζουαζία. Να επιβιώσει σε ένα καθεστώς διωγμών και συλλήψεων από τους Μπολσεβίκους. Να πασχίσει με την ποίηση της να αντισταθεί και να κερδίσει δόξα κι εκτίμηση. Να γευτεί έρωτες ομόφυλους κι ετερόφυλους. Να στηρίξει τα παιδιά της μέσα έναν σκληρό κι ανελέητο πόλεμο που σκόρπισε την οικογένεια της με οικτρά αποτελέσματα, να πεθάνει η μικρή της κόρη, να φυλακιστεί η μεγάλη της, να σκοτωθεί ό άντρας της και η ίδια να σταλεί εξορία.

Η πρωτοπορία, πάντα πληρώνεται με ακριβό αντίτιμο. Είναι η κατάρα που σέρνει το ανοιχτό μυαλό, να μην γίνονται αποδεκτές οι ιδέες του από μια κοινωνία που χρειάζεται χρόνο για να εξελιχθεί και να αφομοιώσει το καινούριο που της προσφέρεται.

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, βρέθηκε στο μεταίχμιο μιας δύσκολης εποχής, σε μια μεταβατική περίοδος στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση μιας Ρωσίας που άλλαζε δέρμα.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει αποδεκτή η δυναμική της γραφής της, και η σθεναρή της προσωπικότητα, γιατί ήθελε χρόνο η κοινωνία να εξελιχθεί μέχρι να φτάσει τη δική της νόηση και να παραδεχτεί αυτήν και το έργο της.

Καμιά προσπάθεια εξωραϊσμού ή εξιδανίκευσης της ιστορίας καθώς το κείμενο ακολούθησε τη βιογραφία της ηρωίδας. Άλλωστε πως θα μπορούσε να μην είναι ρεαλιστικό έργο, όταν και η ίδια η ζωή μας με τις αλήθειες της, δεν είναι κάτι άλλο παρά μόνο ρεαλισμός.

Όλα τα αγαπάω εξίσου το ίδιο γι’ αυτό και ασχολήθηκα μαζί τους. Το κάθε ένα από αυτά είναι ένα διαφορετικό όσο και μαγικό ταξίδι που όσο διαρκεί με κάνει να πετάω στα σύννεφα… και σας βεβαιώνω, είναι πολύ όμορφα εκεί πάνω.

Αποσπάσματα του βιβλίου πάρθηκαν, όχι όλη η μυθιστορία όπως την είχα εγώ καταγράψει. Όπως και να έχει, είναι πολύ συγκινητικό να ενσαρκώνονται οι ήρωες σου.

Από παντού… ακόμη και μια λέξη είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια μπαρουταποθήκη. Η έμπνευση είναι στιγμή, μετά θέλει αφοσίωση, αγάπη και μόχθο μέχρι το τελικό ποθητό αποτέλεσμα.

Όχι, κανένα, την ίδια αγάπη τρέφω για όλα. Ίσως λίγο κάποιες φορές μπορεί να επαίρομαι λίγο για το βιβλίο «Υπατία», καθώς είμαι ο πρώτος Έλληνας που έγραψε ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, για το βίο και το αξιόπιστο έργο αυτής της σπουδαίας γυναίκας κι έγινε πιο γνωστό στο πλατύ κοινό.

Για κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται ταλέντο, γνώση του αντικειμένου, μοναχικότητα και σκληρή πολύ σκληρή δουλειά. Γιατί το ταλέντο όσο χαρισματικό κι αν είναι εύκολα μπορεί να χαθεί. Άλλωστε το λέει μέσα στο έργο η Μαρία Αλεξάντροβνα Μέιν, μητέρα της Τσβετάγιεβα, «ότι το πιο εύκολο είναι κάποιος, να θάψει το χάρισμα του, αν δεν εξασκείται».