Η Κάβα Τέχνης συνάντησε την ηθοποιό Ανδρονίκη Αβδελιώτη στο θέατρο Από Μηχανής, με αφορμή το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης “Δεσποινίς Τζούλια”.
- Ανδρονίκη, φέτος η ομάδα σου ανεβάζει την Τζούλια, και αν δεν απατώμαι πέρυσι και πρόπερσι ανεβάσατε τις “Τρεις αδερφές”, του Τσέχοφ. Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος μια ιδιαίτερη αγάπη σας για το κλασικό ρεπερτόριο.
Από τη δραματική σχολή ακόμη, οι κλασσικοί συγγραφείς ήταν αυτοί που με γοήτευαν περισσότερο. Ο Ίψεν, ο Τσέχοφ, ο Στρίντμπεργκ, ο Σίλλερ και έτσι μοιραία αγάπησα τις ηρωίδες τους, τις μελέτησα και ονειρεύτηκα να τις ερμηνεύσω.
- Γιατί την Τζούλια και γιατί φέτος, που όχι απλώς παίχτηκε και πέρυσι αλλά και φέτος ανεβαίνει ακόμη δυο φορές σε άλλους χώρους;
Γιατί, ας πούμε, πως η Τζούλια περισσότερο απ’ όλες τις ηρωίδες των κλασικών θεατρικών έργων είναι η γυναίκα που κατανόησα και ένιωσα περισσότερο. Πιστεύω ότι έχω ζήσει κάποτε μαζί της και την ξέρω καλά. Και αυτή μου την γνωριμία μαζί της θέλησα να τη δείξω και στο κοινό με απώτερο σκοπό να την αγαπήσουν κι άλλοι. Το γεγονός ότι παίχτηκε πολύ στο παρελθόν κι ακόμη παίζεται και φρονώ ότι θα παίζεται και θα ανεβαίνει για παρά πολλά χρόνια ακόμη, δε με πτοεί. Μάλλον με παρηγορεί που οι άνθρωποι του χώρου πιστεύουν στο έργο αυτό και το κοινό συνεχίζει να παρακολουθεί την ίδια αυτή ιστορία της Τζούλιας πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον.
- Έχεις ιδρύσει μια ομάδα τα τελευταία χρόνια, την Casus Belli, και έχετε παρουσία κάθε χρόνο στα θεατρικά δρώμενα. Για ποιους λογούς αποφάσισες να κινείσαι στα πλαίσια μιας ομάδας και όχι για παράδειγμα να διεκδικήσεις τη θέση σου σε κάποιον θίασο και ποσό εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό;
Στάθηκα, λοιπόν πολύ τυχερή στην πορεία μου αυτή να συναντήσω ανθρώπους που μαζί οραματιστήκαμε την από κοινού μας συνύπαρξη στον χώρο του θεάτρου και η αγάπη μας και η επιμονή μας μας ένωσε και μας επέτρεψε να συμπορευτούμε, να συν σκηνοθετήσουμε, να παίξουμε μαζί και να αναλάβουμε τα βάρη, τις χαρές και τις λύπες που μας δίνει αυτή η μάχη.
- Το κοινό τελικά αγαπάει τις ομάδες και τις πιο εναλλακτικές παραστάσεις που καλά κύριο λόγο αυτές παρουσιάζουν;
Το κοινό σήμερα είναι οπωσδήποτε αποπροσανατολισμένο από την υπερπροσφορά θεάματος και την πληθώρα ομάδων που υπάρχουν και τους καλούν να παρακολουθήσουν τις θεατρικές τους αναγνώσεις. Δυστυχώς τα πράγματα έγιναν πια ιδιαζόντως δύσκολα για τους καλλιτέχνες που καλώς ή κακώς θεωρούνται είδος πολυτέλειας και όχι πρώτης ανάγκης. Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στην περίπτωση των ομάδων, θα μείνουν μόνο εκείνες που έχουν κάτι αληθινό να καταθέσουν και αγαπούν πολύ το θέατρο και τον κόσμο του.
- Ανδρονίκη, κλείνοντας αυτή την ωραία μας συνάντηση, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι προσδοκάς εσύ σε προσωπικό επίπεδο από το θέατρο;
Έπαψα να ονειρεύομαι πια τις πολλές ευκαιρίες για καριέρα. Συνειδητοποίησα πως μου αρκεί να κάνω θέατρο και να μελετώ τους μεγάλους συγγραφείς. Έχει μεγάλη αξία αυτό. Δεν με εξελίσσει μόνο ως ηθοποιό αλλά με βελτιώνει και ως άνθρωπο. Με απαλλάσσει σταδιακά από τα περιττά ζητούμενα της τρέχουσας πραγματικότητας όσον αφορά στην αυτοπροβολή και στον πρωταθλητισμό. Είμαι υπέρμαχος του ευ αγωνίζεσθε και όχι της παράνοιας της πρωτιάς. Θα ήμουν αληθινά ευτυχισμένη αν μπορούσα κάποτε να ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου, που αγαπώ όσο τίποτα, αλλά αντέχω ακόμη απλώς και μόνο να διεκδικώ και να πετυχαίνω την βιωσιμότητα των παραστάσεων μας που αυτοχρηματοδοτούνται.
Λίγα λόγια για το έργο:
«κοίταξε με! αν με είχες κοιτάξει θα με είχες αγαπήσει…»«Αγία Εταίρα, Σαλώμη» Oscar Wilde
Παραμονή της εορτής του Ιωάννη του Βαπτιστή και ο κόσμος στους δρόμους ανταγωνίζεται, σύμφωνα με το έθιμο ποιός θα ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά.
Αντίστοιχα, μέσα στο σπίτι, η Τζούλια με τον Ζαν ανάβουν τη δική τους φωτιά, κι ύστερα τρέμουν να περάσουν από μέσα της. Δύο άνθρωποι παλεύουν να σωθούν, παθιάζονται, ξεσκίζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου, ικετεύουν να αγαπηθούν χωρίς πρώτα οι ίδιοι να έχουν αγαπήσει ούτε καν τον εαυτό τους. Σύντομα τα όρια μεταξύ τους λιώνουν και φτάνουν, έστω και στιγμιαία, στην εξίσωση. Εναλλάσσονται ανάμεσα στη ¨Κάθαρση» και την «‘Ύβρη».
Παρακολουθώντας τους περιμένουμε πως η Τζούλια ως μία άλλη Σαλώμη θα ζητήσει την κεφαλή του Ζαν επί πίνακι, αντ΄ αυτού παραδίδει το δικό της κεφάλι στα πόδια του δικού της Ιωάννη που τελικά λυτρώνει μέσα από την θυσία της για να λυτρωθεί και η ίδια. Ταπεινώνεται για να υψωθεί, αρνούμενη να υποταχθεί στις επιταγές μίας κοινωνίας όπου γνωρίζει πως δεν ανήκει.
» Και είπε, όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. Και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί»
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο
Η Κριστίν, το τρίτο πρόσωπο του έργου, αποτελεί τη σταθερά, εκπροσωπώντας απόλυτα την μικροαστική τάξη του τότε και του τώρα.
Τρεις άνθρωποι, πρωταγωνιστές της δικής τους «Τραγωδίας» ,ορίζουν τον τρόπο ζωής τους μέσα από αυστηρούς κανόνες και καθορισμένες συμπεριφορές πάντα σε συνάρτηση με την τάξη και το φύλο τους. Οι κοινωνικές συνθήκες και οι προκαταλήψεις, που ακόμα και σήμερα μας εγκλωβίζουν .
«πάμε μακριά, σε μιαν άλλη χώρα, εκεί που υπάρχει πραγματική δημοκρατία, εκεί που θα σκύβουν μπροστά μου ακόμα και με τη στολή του υπηρέτη»
Δεσποινίς Τζούλια, Αugust Strindberg
Αποσπάσματα από την «Αγία Εταίρα , Σαλώμη» του Oscar Wilde και τα Ευαγγέλια της βίβλου συναντιούνται με το κείμενο του Strindberg και αναδεικνύουν την «ασφυξία» του ατόμου ως μια διαχρονική και οικουμενική κατάσταση.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελεάννα Παναγουλέα
Σκηνικά – κοστούμια: Νικόλαος Μαρμαροτούρης -Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Έπαιξαν οι μουσικοί: Μυρσίνη Βεστάκη, Βαρβάρα Τσότρα, Σίσσυ Βλαχογιάννη
Video Ελένη Κορακάκη
Φωτογραφίες – αφίσα : Ναταλία Β.
Παίζουν: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ελεάννα Παναγουλέα, Μάριος Σουγιουτζόγλου
Τιμές εισιτηρίων Γενική είσοδος € 10 / μειωμένο(Φοιτητικό, ατέλεια, ανέργων) € 7
Ημερομηνίες: Από 4 Φεβρουαρίου έως 8 Απριλίου και κάθε Σάββατο στις 18:00
Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο.
Τηλ. κρατήσεων 2105231131/6942419151
Ευχαριστούμε θερμά τον Λευτέρη Κώτση
Leave a reply