Είμαι η Θάλεια, στα Γιάννενα αυτή τη στιγμή, παίζω στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ιωαννίνων. Είμαι ευτυχής που βρέθηκα με τη Νικαίτη Κοντούρη σε δύο διαφορετικές συνεργασίες για τη σεζόν 2016-2017, αρχικά ως βοηθός σκηνοθέτη στο Γλυκό πουλί της Νιότης, με την Κάτια Δανδουλάκη, και στη συνέχεια στο Χορεύοντας στη Λούνασα, μια συμπαραγωγή του Δηπεθε Κοζάνης και του Δηπεθε Ιωαννίνων, παίζοντας τη Μάγκι.

Αρχικά, έζησα στην Κοζάνη πάνω από δυο μήνες, παίζοντας εκεί, δημιουργώντας δεσμούς με την πόλη και τους ανθρώπους της, και συμμετέχοντας σε διάφορες δράσεις του πολυπαραγωγικότατου εκεί Δηπεθε (πώς αλλιώς θα ήταν, αφού έχει καλλιτεχνική διευθύντρια την ακούραστη Ελένη Δημοπούλου;): επιλεκτικά θα αναφέρω την παράσταση της Ομάδας Νέων του Δηπεθε, την οποία είχα τη χαρά να σκηνοθετήσω, μαζί με τον φίλο και συνεργάτη Δημήτρη Ντάσκα (επίσης ηθοποιό στη… Λούνασα), και την αφήγηση παραμυθιών στο Κέντρο Διημέρευσης Αμέα Κιβωτός (Κυριάκο και Ολυμπία και όλοι, συνεχίστε την καταπληκτική δουλειά). Α! Και την μουσική βραδιά που δεν έχει γίνει ακόμα, (έρχεται καμπαρέ) στην οποία ηθοποιοί από όλες τις παραγωγές της χρονιάς θα τραγουδήσουμε. Το κοστούμι μου θέλω να έχει φτερά και πούπουλα, αν με ακούτε από το ενδυματολογικό…

Θα είμαι στα Γιάννενα άλλον ένα μήνα, κι εδώ οργανωνόμαστε με την (άλλη ακούραστη) πρόεδρο του Δηπεθε, Αλέκα Βακαλοπούλου, να αναλάβουμε δράση, και δράσεις, στην πόλη, γιατί το θέατρο έχει τη μαγική ικανότητα να εμπλέκει ανθρώπους, να τους κάνει να γνωρίζονται, να μαθαίνουν νέες δεξιότητες και να καταλαβαίνουν πως όσο πιο πολύ δίνουν, τόσο πιο πολύ κερδίζουν! Μια win-win διαδικασία.

Το Καμπέρειο, στο οποίο παίζουμε, είναι ένα θέατρο στολίδι, με υπέροχη σχέση πλατείας-σκηνής, και καταπληκτική ακουστική. Και το κοινό των Ιωαννινων είναι τόσο ζεστό, που οι ηθοποιοί νιώθουμε συγκίνηση από τα “θερμά βλέμματα” που ακουμπάνε πάνω μας.

Επόμενοι σταθμοί για τη Λούνασα, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Κι έτσι έχω την ευκαιρία, αυτή τη χρονιά, να ζήσω, έστω και για λίγο, εκτός Αθηνών. Βέβαια, αυτό το εκτός Αθηνών θα συνεχιστεί, γιατί (σχεδόν) όλα μου τα μελλοντικά σχέδια και συζητήσεις για δουλειά, συμπεριλαμβάνουν ταξίδι!

Τι εννοώ; Ας πούμε, στην αρχή της σεζόν 2016-2017 σκηνοθέτησα, ως μέλος της ομάδας Άπειρον, στο θέατρο 104, τα Βρώμικα Παραμύθια, μια παράσταση παραδοσιακών παραμυθιών για ενήλικες. Υπάρχει, αυτή τη στιγμή, η συζήτηση για μια μικρή καλοκαιρινή περιοδεία, αυτής της αγαπημένης παράστασης. Τον Αύγουστο θα έχω τα γυρίσματα για μια ταινία του Δημήτρη Πολυδωρόπουλου, όπου θα ξαναβρεθώ με την Έφη Παπαθεοδώρου, και πολλά από τα γυρίσματα θα είναι εκτός Αθήνας. Μέσα στο φθινόπωρο θα γυρίσω στην Κοζάνη, και θα ξανασυνεργαστώ με το Δηπεθε… (περισσότερα θα αποκαλύψω όταν με αφήσουνε).

Στην Αθήνα, υπάρχει μια συζήτηση για δουλειά, στο θέατρο, αλλά για το δεύτερο μισό του 2017-2018. Είναι από τις παραστάσεις που λες ‘αχ, Θεέ μου, μακάρι να είμαι, να κάνω αυτήν τη δουλειά’.

Αυτό είναι και το κέρδος μου. Να αγαπάω πολύ τη δουλειά μου, όσο περίεργα ωράρια κι αν έχει, όπου κι αν φτάνουν τα πόδια μου, για να παίξω ή να σκηνοθετήσω. Κερδίζω σε πλούτο συναισθημάτων, εμπειρία και ανθρώπους…