Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου η ζωή είναι παρούσα και τρέχει ανελέητα, δε μπορείς να υποκριθείς ότι δεν τη βλέπεις, δεν την αγνοείς. Έμαθα να ζω λοιπόν, και όχι να απέχω, κι έμαθα να μη φοβάμαι. Ή τουλάχιστον, έτσι να δείχνω, για να επιβιώσω.

Τρία γεμάτα χρόνια στη σχολή του ΚΘΒΕ με πολύ καλούς δασκάλους, με σημαντικότερο όλων τον Ανδρέα Βουτσινά και δεκατρία ακόμη πιο γεμάτα χρόνια επαγγελματικής πορείας.

Φεστιβάλ, συμμετοχές, πολλή Θεσσαλονίκη, λίγη Κέρκυρα, λίγη Κομοτηνή, ολίγον από Σέρρες και από Χίο, ΔΗΠΕΘΕ…. και μετά η Κύπρος, ξεχωριστό κεφάλαιο, όπου με τίμησαν και μ’ εμπιστεύτηκαν, δάσκαλοι που λείπουν ήδη.

Παιδικό θέατρο, Μπρεχτ, Μένανδρος, Τσέχωφ, Ζενέ, αρχαία τραγωδία, σύγχρονα μονόπρακτα, Ροσταν, Μπρουκνερ και Κραμπερ.

Ολίγην από μικρή οθόνη, του παλιού καλού καιρού.

Π. Ζούνη, Γ. Ιορδανίδης, Ν. Χαραλάμπους, Ε. Γαβριηλίδης, Δ. Κωνσταντινίδης και άλλοι, συνέθεσαν το παζλ των συνεργασιών και των σοφών διδαχών που δέχτηκα.

Στην κοινωνία της πληροφορίας και των υπολογιστών  οι ανησυχίες μου όμως, παραμένουν παρούσες, και δεν μπορώ να μένω ακίνητη χωρίς εξέλιξη, σε κάθε τομέα. Αποφάσισα και μπήκα στο Ανοιχτό πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Πληροφορικής, όπου πλέον έχω περπατήσει στο 2^ο έτος, και συνεχίζω. Τι κοινό έχουν αυτά τα δυο; Αυτό προσπαθώ να ανακαλύψω και να επιδιώξω να χρησιμοποιήσω.

Κατά την διάρκεια της ημέρας χαμογελώ σκεπτόμενη  τα χρόνια, συγκινήσεων, έντονων στιγμών, θερμών ανθρώπων (αλλά και σκοτεινών), χρόνια που έχουν γεμίσει τις μπαταρίες μου με δημιουργική ενέργεια, και εμπειρίες. Και ελπίζω για το μέλλον.

Ονειρεύομαι ένα θέατρο που να μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις σήμερα ή τουλάχιστον να  μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση. Ονειρεύομαι ένα θέατρο που όλοι οι συντελεστές  του θα πληρώνονται αξιοπρεπώς  για την δουλειά τους και δεν θα τους αντιμετωπίζουν σαν χομπίστες ή <<αλαφροΐσκιωτους>>. Και σαν θεατής ακόμα, επιλέγω να ονειρεύομαι στο παράλληλο σύμπαν που ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Ναι ακόμα ονειρεύομαι και ελπίζω.