• Μίλησες μας για την επαγγελματική σου πορεία.

Αποφοίτησα από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2010 και από το τμήμα σκηνοθεσίας θεάτρου του Royal Central School of Speech and Drama το 2016. Από το 2010 δουλεύω σαν ηθοποιός και φέτος θα παρουσιάσω και την πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά “Ο Μορφωμένος” στο θέατρο 104 από τις 24 Μαρτίου. Τον Απρίλιο θα είμαι σε περιοδεία με τους DV8 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

 

• Φέτος σε βρίσκουμε στην επιτυχημένη παράσταση O φόβος τρώει τα σωθικά στο Θέατρο Υπόγειο του Τέχνης. Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου.

Κάνω 8 χαρακτήρες οπότε η δυσκολία ήταν να υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ τους. Η γραμμή του Σίμου Κακάλα ήταν η διαφορά να είναι σωματική οπότε η θεωρητική δυσκολία έφυγε γρήγορα γιατί ψάχναμε τους χαρακτήρες μέσα από τα λεγόμενα γκέστους. Δεν δουλέψαμε καθόλου τραπέζι, κατευθείαν σώμα και ανίχνευση πρακτική πάνω στο έργο. Μία ακόμα δυσκολία που συνάντησα ήταν ο κώδικας της μάσκας, που δεν είχα ξαναδουλέψει και μου ανοίχτηκε ένας καινούργιος κόσμος με τις ευκολίες και τις δυσκολίες του.

 

• Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση που παίζεις.

Η παράσταση είναι η θεατρική μεταφορά του έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) που αφηγείται την ιστορία της Έμμι και του Άλι. Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Άλι. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Άλι. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός– τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Άλι που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.

 

 

• Κάθε χρόνο οι παραστάσεις στην Αθήνα αυξάνονται εντυπωσιακά. Κατά τη γνώμη σου η στροφή αυτή προς το θέατρο είναι μία ανάγκη ή μία «μόδα» που με την πάροδο του χρόνου θα δώσει τη θέση της σε κάτι άλλο ή είναι μια ανάγκη έκφρασης;

Σίγουρα δεν είναι μόδα. Αποφασίζοντας κάποιος να κάνει αυτή τη δουλειά γνωρίζει ότι οι δυσκολίες είναι περισσότερες από τις ευκολίες. Από εκεί και πέρα, μέσα στις 1300 παραστάσεις που έγιναν φέτος, αυτές που πλήρωναν τους ηθοποιούς ήταν οι 100. Αυτό είναι μία άλλη κουβέντα που σίγουρα υποβιβάζει τη δουλειά μας και πολλές φορές την κάνει ερασιτεχνική. Πρέπει όλοι να συνειδητοποίησουμε ότι είναι μία δουλειά και όπως σε όλες τις δουλειές, πρέπει να ζεις απ’αυτήν. Και αν όχι να βιοπορίζεσαι, αν μη τι άλλο να υπάρχει ένας σεβασμός. Ο σεβασμός, λοιπόν, αυτός θα πρέπει να προκύπτει πρώτα από τους ηθοποιούς και μετά από αυτούς που θα ήθελαν να γίνουν. Ο μόνος μου προβληματισμός/ανησυχία είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε μπορεί να έχει προκύψει κάποιο νέο ρεύμα τέχνης από κάποια παράσταση και να έχει θαφτεί μαζί με τις υπόλοιπες 1299.

 

• Πρόβα ή παράσταση; Καμαρίνι ή σκηνή;

Πρόβα, σίγουρα πρόβα. Και σίγουρα, σκηνή. Η διαδικασία της πρόβας είναι η πιο δημιουργική φάση της παράστασης. Εκεί και μόνο εκεί μπορεί να υπάρχει κάποια προσωπική εξέλιξη. Σκηνή, γιατί πια είσαι ελεύθερος να παίξεις την παιδική χαρά που έχτισες.

 

• Ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Τίποτα από τα δύο. Αν πεις ότι γεννιέσαι, είσαι αν μη τι άλλο αφελής. Αν πεις ότι έγινες, αυτό εμπεριέχει ένα ταβάνι, μία έπαρση και κάπου εκεί σταματάει η εξελικτική πορεία. Ποτέ δε γεννιέσαι ή γίνεσαι κάτι.