Ο Λάζαρος Βαρτάνης μας μιλά για τις δυο επιτυχημένες παραστάσεις που συμμετέχει φέτος, «Στα σκοτεινά / Making movies» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά και το «Εκτός ορίων» που σκηνοθέτησαν ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Φρόσω Κορρού, και όχι μόνο…

Ας τον γνωρίσουμε…

• Ποια η επαγγελματική σου πορεία μέχρι σήμερα;

Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το 2007 και ήρθα στην Αθήνα σχεδόν αμέσως. Δούλεψα μέχρι τώρα με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη (Αρμαντέιλ, 2013 / Melina M., Να ΄ρθω μαζί σου;), τον Γιάννη Κακλέα (Σιρανό ντε Μπερζεράκ), τη Λίλλυ Μελεμέ (Innerview), τον Αλέξανδρο Σωτηρίου (Όνειρα, Κλαυσίγελος, Σπασμένη καρδιά), την Έφη Γούση (Οι τρείς αδελφές), το Νικόλα Ράπτη (Ο κόσμος του Ολίβιου), την Έλλη Παπακωνσταντίνου (Μετά), τον Κώστα Γάκη (Οικολογία), τη Γλυκερία Καλαϊτζή (Τρελαντώνης), τον Ισίδωρο Σιδέρη (Οι απάχηδες των Αθηνών, Η κοιμωμένη ξύπνησε, Ελίζα), τη Ρούλα Πατεράκη (Οιδίπους Τύραννος / Επί Κολωνώ), το Νίκο Βουδούρη (Ιοκάστη), τον Κώστα Γεράρδο (Αποστάσεις ασφαλείας), τον Τάσο Ράτζο (Της Ελιάς το δάκρυ), τον Κωνσταντίνο Ρήγο (Ελεύθεροι πολιορκημένοι), τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη (Preparadise sorry now, Φαύστα) και τον Γιάννη Ρήγα (Νεράιδα).

• Φέτος σε βρίσκουμε σε δύο θεατρικές παραστάσεις. Ποιες είναι αυτές;

Το ένα είναι το «Στα σκοτεινά / Making movies» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά που παίζεται στον Τεχνοχώρο Cartel. 8 μονόλογοι σκληροί, αστείοι, που συγκινούν, που σε προβληματίζουν. Δεμένοι μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο που να παρακολουθείς μια ενιαία παράσταση. Παίζουμε σ΄ αυτήν ο Ευθύμης Γεωργόπουλος, ο Θανάσης Ισιδώρου, ο Παναγιώτης Νάτσης και γω.

Επίσης βρίσκομαι και στο «Εκτός ορίων» που σκηνοθέτησαν ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Φρόσω Κορρού και παίζεται στο Ιλίσια Βολανάκης. Είναι η ιστορία 6 +1 ανθρώπων που ζουν σε ένα πηγάδι. Πώς βρέθηκαν εκεί; Τους σκότωσαν και έριξαν τα άψυχα σώματα τους σ΄ αυτό. Αλλά τα νερά έτυχαν ιαματικά, αυτοί «ζωντάνεψαν» και έφτιαξαν εκεί κάτω μια δική τους κοινωνία. Και όλα αυτά γίνονται μέσα από την ποίηση των: Κάλβου, Ρίτσου, Μαγιακόφσκι, Μαρκίδη, Μπόρχες, Πάουντ, Πόε, Πρεβέρ, Σαχτούρη, Σεφέρη, Λαπαθιώτη, Παρασκευοπούλου, Χάινε, Χικμέτ, Αναγνωστάκη, Μπλέικ, Αλεξάνδρου, Αμπντάλ, Γιαννίδη, Θεολόγου, Έλιοτ, Ελύτη, Καβάφη και πολλών άλλων. Βρίσκομαι επί σκηνής με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη, την Αγοραστή Αρβανίτη, την Ηλέκτρα Καρτάνου, τη Μαρία Κωνσταντά, το Χρήστο Τσαβλίδη και τον Σταύρο Τσουμάνη.

Ωραία χρονιά φέτος με συνεργασίες εντός και εκτός σκηνής που θα θυμάμαι.

 

• Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση των ρόλων.

Τα «Σκοτεινά» έχουν πολλές απαιτήσεις από μας γενικότερα. Σώμα, φωνή, διάθεση πρέπει να είναι στα καλύτερα τους. Τι εννοώ. Η παράσταση χωρίζεται σε «τέσσερα επίπεδα». Το ένα είναι αυτό που «βγαίνεις» μπροστά για τον μονόλογο σου. Το άλλο, οι δεύτεροι ρόλοι στους μονολόγους των υπολοίπων. Το τρίτο η live σκηνοθεσία με κάμερα – όταν περνάει – από τα χέρια σου. Και το τέταρτο όταν δεν κάνεις τίποτα και απλά παρακολουθείς σα κοινό τη δράση. Πρέπει να είσαι alert δηλαδή συνέχεια και να περνάς από το ένα στο άλλο με απόλυτη φυσικότητα. Ο μονόλογος είναι από τη φύση του δύσκολο πράγμα. Εσύ και το κοινό. Χρειάζεται ειλικρίνεια. Αυτή που διαθέτεις εκείνη τη στιγμή. Σαν τους τραγουδιστές που τραγουδούν μόνο με ένα πιάνο. Αν είσαι καλός θα φανεί, αν όχι θα φας τα μούτρα σου.

Το «Εκτός ορίων» έχει τη δυσκολία του λόγου. Έχουμε να κάνουμε με υπέροχη, διαχρονική ποίηση. Αυτό σου δημιουργεί μια κάποια ευθύνη. Δεν μπορείς να ξεχάσεις κάτι ή να πεις δικά σου.

• Τι σε συναρπάζει στο θέατρο ως «θεατής» και τι ως «ηθοποιός»;

Ως «ηθοποιός» τα πάντα. Η σκηνή, οι συνάδελφοι μου, το κείμενο, τα άγχη μου αν θα μπορέσω να το κάνω καλύτερα από χθες, το πάρε δώσε με τον κόσμο, το χειροκρότημα. Είναι ψώνιο αυτή η δουλειά.

Ως «θεατής» θέλω να ζήσω το παραμύθι μου. Να ψαρώσω. Να συγκινηθώ. Μου συμβαίνει δύσκολα πια μετά από 10 χρόνια. Τελευταία φορά έγινε με την «Κατερίνα» του Νανούρη. Καταπληκτική η Παπαληγούρα.

 

•  Τηλεόραση – κινηματογράφος – θέατρο. Ποιο από τα τρία προτιμάς;

Σαφώς προτιμώ το θέατρο αλλά δε μου αρέσουν αυτές οι ταμπέλες. Σε όλους τους χώρους μπορούν να γίνουν καλές ή κακές δουλειές. Σημασία έχουν οι άνθρωποι που κάνουν μια δουλειά. Διαφωνώ μόνο, με τις ταχύτητες που γίνονται τα πράγματα στην τηλεόραση. Έχω δει σπουδαίους ηθοποιούς να εκτίθενται ανεπανόρθωτα λόγω ταχυτήτων και άσκοπης έπαρσης.

• Πως είναι σήμερα τα οικονομικά ενός νέου ηθοποιού; Μπορεί κάποιος να ζήσει από αυτό ή τουλάχιστον να έχει μια σχετική άνεση;

Ξεκάθαρα όχι. Εκτός αν αρχίσεις τις εκπτώσεις σε όλα, πράγμα που δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω. Γι΄ αυτό και ζορίζομαι όπως πάρα πολύς κόσμος άλλωστε. Επιλέγοντας αυτή τη δουλειά ήξερα πως θέλω να διαλέγω τι παίζω και αυτό έχει κόστος.