- Είστε τελειόφοιτος του Μαθηματικού τμήματος. Πώς
έγινε η μεταπήδηση από τα μαθηματικά στην θεατρική
σκηνή;
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι από μικρός αγαπούσα πολύ και τα δύο.
Πάντοτε φανταζόμουν τον εαυτό μου να διδάσκει μαθηματικά , αλλά και
να παίζει θέατρο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι γυρνώντας από μία
θεατρική παράσταση , σκεφτόμουν πώς θα έπαιζα εγώ κάποιους ρόλους.
Ωστόσο δε νομίζω ότι είναι τόσο αγεφύρωτο το χάσμα. Άλλωστε το κοινό σημείο του θεάτρου και των μαθηματικών είναι ότι στην καθημερινότητα τα συναντάς παντού και τα δύο. Δεν υπάρχει στιγμή της ζωής που δεν έχει μέσα μαθηματικά , καθώς επίσης δεν υπάρχει στιγμή της ζωής που δεν έχει μέσα θέατρο.
- Έχεις συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Ποια συνεργασία σου έχει μείνει αξέχαστη;
Τώρα μου θέτετε – και καλά κάνετε- μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις
που μπορούσε να μου έχει τεθεί. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις
κάποια παράσταση , γιατί από όλες φεύγεις με την ίδια υπέροχη αίσθηση.
Ότι έχεις πάει ένα βήμα ακόμα. Μετά από κάθε παράσταση , ανεξάρτητα από την πορεία της , νιώθεις ότι εσύ , έχεις προχωρήσει ένα βήμα ακόμη. Κι αυτό είναι που ισορροπεί τα πάντα. Ωστόσο θα πω ότι μέχρι στιγμής ευτύχισα να “ μαθητεύσω” δίπλα σε πολύ σπουδαίους δασκάλους , όπως ο Δημήτρης Σακατζής , ο Αλέξης Μίγκας και πολλοί άλλοι ,να δουλέψω με εξαιρετικούς σκηνοθέτες και με πολύ καλούς θιάσους , όπως η παιδική σκηνή Ροντίδη , ή ο “Τεχνόκοσμος”- θεατρικές παραγωγές που φημίζεται για την αρτιότητα των παραγωγών που κάνει. Αυτές οι συνεργασίες σίγουρα μου άφησαν πολύ καλές αναμνήσεις.
- Ποιο κοινό θεωρείς «συνεργάσιμο»; Το παιδικό ή το ενήλικο;
Θα μιλήσω ξεχωριστά και για τις δύο κατηγορίες. Το παιδικό κοινό είναι
λίγο πιο δύσκολο να το κερδίσεις την ώρα της παράστασης , κι αυτό γιατί
πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν, εν αντιθέσει με το ενήλικο κοινό που
έρχεται σε μια παράσταση κάπως πιο συνειδητοποιημένο. Συνήθως
έρχεται για συγκεκριμένους λόγους , πολλές φορές γνωρίζει και το έργο
ενώ με τα παιδιά δε συμβαίνει αυτό. Ωστόσο , εάν καταφέρεις και κερδίσεις το παιδικό κοινό , είναι πάρα πολύ συνεργάσιμο και σου χαρίζει απίστευτες εμπειρίες.
- Πόσο επηρέασε ο COVID -19 το επάγγελμα του ηθοποιού;
Θεωρώ ότι όχι απλώς το επηρέασε αρνητικά , μπορώ να πω ότι το έπληξε, ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα. Είναι πολύ τραγικό , ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη να μένουν άνεργοι τόσοι άνθρωποι (ηθοποιοί , σκηνοθέτες, φωτιστές , ηχολήπτες κλπ ) και να ζουν στην αβεβαιότητα. Είναι όμως και τραγικό το να μη λειτουργεί το θέατρο , σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλη την Υφήλιο. Πιστεύω ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας , εκτός από επιστημονικό , είναι καθαρά και πνευματικό ζήτημα. Δεν είναι ούτε πολιτικό ούτε κοινωνικό ζήτημα. Και το θέατρο θα μπορούσε να έχει τεράστια συμβολή. Ίσως όχι τόσο το εμπορικό, αλλά ακόμη κι αυτό Οι μόνοι που ίσως ευνοηθούν από εδώ και πέρα -ουδέν κακόν αμιγές καλού- είναι οι συγγραφείς , γιατί είμαι σίγουρος πως από εδώ και πέρα θα δούμε άπειρα κείμενα με θέμα την πανδημία και τις επιπτώσεις της.
- Μίλησε μας για το συγγραφικό σου έργο.
- Η συγγραφή προέκυψε στη ζωή μου εντελώς τυχαία . Για πολλά χρόνια πίστευα ότι δε μπορούσα να γράψω , ωστόσο μια μέρα έκατσα μπροστά στον υπολογιστή μου να δω τι μπορώ να κάνω. Και μετά από λίγο καιρό προέκυψε το “Γαμπρός η Μακαρίτης” που είναι μια κωμωδία με έντονο το Ελληνικό στοιχείο , κάτι που νομίζω ότι λείπει από πολλά σημερινά κείμενα. Προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο που αφορά κωμικοτραγικές καταστάσεις ανάμεσα σε τέσσερις γυναίκες που διεκδικούν μια κληρονομιά , εφάμιλλο – το κατά δύναμιν- των σεναρίων των παλιών Ελληνικών ταινιών. Άλλωστε αυτό νομίζω ότι ήταν και το μυστικό της επιτυχίας αυτών των ταινιών. Η έντονη παρουσία της Ελληνικής κουλτούρας. Μετά ακολούθησαν τρία παιδικά παραμυθάκια :
- “ Ο καλαντάκης” . Ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι που αναφέρεται στην ιστορία ενός μικρού φανταστικού ήρωα , ο οποίος, σε μια εποχή που οι παραδόσεις , τα ήθη , τα έθιμα κι οι αξίες σιγά σιγά εξαφανίζονται , προσπαθεί να κερδίσει τις ψυχές των με τα κάλαντα και με τις αληθινές χαρές της ζωής.
- “Εκείνη την Πρωτοχρονιά”. Ένα Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι που αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο διάλεξε ο Άγιος Βασίλης να περάσει σε δύο συμμαθητές ένα πολύ σημαντικό δίδαγμα.
- “ Η κυρα καμπάνα και η συμφορά”. Ένα Πασχαλινό παραμύθι, σε μια πρωτότυπη ιστορία όπου οι πρωταγωνιστές δεν είναι άνθρωποι αλλά η καμπάνα της Εκκλησίας ενός χωριού , το θυμιατό , οι καρέκλες , το ψαλτήρι , ο πολυέλαιος ,τα καντηλάκια και τα κεράκια , εμφανίζεται ξαφνικά μια μεγάλη Συμφορά και σπέρνει στους κατοίκους πολλά δεινά. Τόσο που τους κλείνει στα σπίτια τους μέσα και το Πάσχα εκείνης της χρονιάς δε μοιάζει καθόλου με όλα τα προηγούμενα . Η παρέα των ηρώων μας βέβαια δεν έπρεπε να το αφήσει έτσι αυτό. Να αναφέρω εδώ , ότι το Γαμπρός ή Μακαρίτης έχει ζητηθεί από την θεατρική ομάδα του ομίλου ΡΙΚ για να ανέβει στην Κύπρο , ο Καλαντάκης έχει ανέβει από τη Θεατρική ¨ομάδα του Δήμου Παύλου Μελά , και η κυρα καμπάνα και η συμφορά έχει ηθογραφηθεί και υπάρχει στο You tube.
- Πιστεύεις ότι η αναγνωρισιμότητα βοηθάει έναν ηθοποιό στη
δουλειά του;
Κάποιες φορές ναι , κάποιες όχι. Η αναγνωρισιμότητα λειτουργεί θετικά στο κομμάτι της δουλειάς , αλλά κάποιες φορές είναι καταστροφική. Όταν ο θεατής πάει να δει κάποιο έργο με έναν αναγνωρίσιμο ηθοποιό , τότε παρακολουθεί τον ηθοποιό κι όχι το ρόλο. Το αντίθετο συμβαίνει αν ο ηθοποιός είναι μη αναγνωρίσιμος. Γενικότερα πιστεύω ότι η αναγνωρισιμότητα πρέπει να έρχεται από μόνη της κι όχι να την κυνηγάς. Εάν έρθει από μόνη της θα μείνει κιόλας , εάν την κυνηγάς κάποια στιγμή θα φύγει.
- Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου καλλιτεχνικά;
Επάνω σε ένα ύψωμα και να παίζω…Δε με αφορά αν αυτό είναι μια
κεντρική σκηνή , ή μια πέτρα από ένα νταμάρι. Αρκεί να μου δίνεται η
δυνατότητα να εκφράζομαι να δημιουργώ και να προσφέρω. Εναλλακτικά , πάνω από ένα λευκό χαρτί και να γράφω..
Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη!
Leave a reply