Επιμέλεια συνέντευξης : Ελένη Φιλιούση 

 

 

 

 

Η επιτυχημένη πορεία του έργου «Το Δέντρο του Οιδίποδα» που περιλαμβάνει ένα βραβείο Χορν και δύο σημαντικές διεθνείς παρουσίες σε Πορτογαλία και Νότιο Κορέα, κλείνει με την τελευταία παράσταση για φέτος την ερχόμενη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου αλλά θα ξαναταξιδέψει  σε Ελλάδα και εξωτερικό το προσεχές καλοκαίρι. Επίσης, πολύ σημαντικές είναι οι παραστάσεις που δίνονται τα πρωινά για σχολεία. Οι μαθητές αγκαλιάζουν το έργο και συμμετέχουν ενεργά, σημάδι πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος να διδάσκονται αυτά τα έργα, με φρεσκάδα, με απουσία στόμφου, με χιούμορ, αγάπη, συγκίνηση, σαφήνεια.

 

• Ακούμε συχνά ότι η παρέμβαση στα κλασικα έργα είναι αδόκιμη ή παρακινδυνευμένη. Τί απαντάτε σ αυτό μετά από ένα τόσο πετυχημένο εγχείρημα όπως «Το δέντρο του Οιδίποδα»;

Αυτά τα κείμενα πριν γίνουν κλασικά ήταν τα ίδια ένα πείραμα και ένα πείραγμα. Ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης έδωσαν τη δική τους ανεξίτηλη σφραγίδα, τη δική τους ματιά και πνοή, τη δική τους διασκευή σε προϋπαρχοντες μύθους του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου. Αυτό συμβαίνει και με το “Δεντρο του Οιδίποδα”. Υποδεχόμαστε με χαρά και σεβασμό τα κείμενα που μας παραδόθηκαν από τους τρεις τραγικούς ποιητές και τους δίνουμε τη δική μας οπτική με μεγάλη ελευθερία, πολλή δουλειά και πολύ διάβασμα ώστε το αποτέλεσμα να είναι εντελώς φρέσκο και αναπάντεχο.

 

• Γιατί πιστεύετε εξακολουθούν να έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό το αρχαιο θέατρο και τα κλασικά κείμενα που έχουν γραφτεί 2.500 και πλέον χρόνια πριν;

Γιατί καθένα από αυτά τα έργα είναι μια ξεχωριστή σπουδή στον άνθρωπο, στις αρχέγονες ανάγκες του, στα αναπάντητα ερωτήματά του, στις αγωνίες του. Έχω τη χαρά να ανακοινώσω με αυτή τη συνέντευξη την καινούργια μου δουλειά στην αρχαία ελληνική τραγωδία, αυτή τη φορά προσανατολισμένη στις γυναικείες μορφές της, το έργο “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια”. Όπως και στο “Δέντρο” έτσι και σε αυτό το έργο το αιώνιο και το σύγχρονο γίνονται ένα γιατί όλα αυτά τα κείμενα είναι ανθρώπινα ευαγγέλια που ανοίγουν δρόμους πνευματικούς και γεννούν πλήθος αναρωτήσεις για το σύγχρονο βίο.

 

• Είθισται να παρακολουθούμε αντίστοιχα έργα σε μεγαλους υπαίθριους χώρους. Πώς καταφέρατε να ενταχτεί σε έναν εσωτερικό μικρότερο χώρο και ποιες δυσκολίες-προκλήσεις συναντήσατε σκηνοθετικά & ερμηνευτικά;

 

Η γιαγιά μου η Αντιγόνη που μου μάθαινε αρχαία ελληνικά σε ένα δωμάτιο στο σπίτι μας στην Ικαρία έπαιζε το πιο αποτελεσματικό “θέατρο” που έχω δει. Με ταξίδευε στις αρχαίες ιστορίες λες και οι πρωταγωνιστές να ήταν φίλοι της από το χωριό. Από τότε πιστεύω ότι σε κάθε χώρο μπορείς να πεις κάθε ιστορία. Αρκεί να έχεις μια αληθινή ανάγκη να πεις την ιστορία και αρκεί να λάβεις υπόψιν σου το χώρο και να τον κάνεις φίλο. Κάθε χώρος σου μιλά και σου υποβάλλει – επιβάλλει πώς να αφηγηθείς την ιστορία.

 

• Στην παράστασή σας, η παρουσία της μουσικής είναι διαρκής και καθοριστική. Πού οφείλεται αυτή η επιλογή και τι εξυπηρετεί;

 

Πιστεύω στη μεταμορφωτική διάσταση της μουσικής. Υπάρχει ένα στοιχείο ιερότητας στη μουσική που κανένα τερτίπι λόγου ή σκηνογραφίας δεν μπορεί να καλύψει. Συχνά επί σκηνής τρεις σκόρπιες νότες είτε αλλάζουν τελείως είτε υποστηρίζουν με βαθύτατη εσώτερη θεμελίωση τα λεγόμενα.Ο αυλός ήταν συνυφασμένος με την τραγωδία, πιο πίσω με το διθύραμβο και ακόμα πιο πίσω με τις ξέφρενες τελετές του Διονύσου. Είναι αυτή ακριβώς η αρχέγονη πεμπτουσία της ζωής που θέλω να συνεχίσει να ηχεί μέσα από τις δουλειές μου.

 

• Εντύπωση προκαλούν οι αιωρήσεις και τα ακροβατικά στοιχεία. Ποια η συμβολή τους στην παράστασή σας;

Είδα στη σκηνοθεσία αυτή τον τραγικό ήρωα σαν μια μαριονέτα στα χέρια των θεών. Η μαριονέτα αυτή δεν είναι άβουλη. Είναι επαναστατημένη. Τολμά να υψώνει αυχένα και να αντιτίθεται στο πεπρωμένο. Και κάπως έτσι κόβει τις ίδιες της τις κλωστές και κατακρημνίζεται στο μνήμα. Αυτή η σύμβαση δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη σκηνογραφική απεικόνιση από τα εναέρια ακροβατικά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας ού τόπος κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια των θεατών στον οποίο μετεωρίζονται όλες οι καταραμένες μορφές της γενιάς του Οιδίποδα.

 

• Ομαδα Ιδεα. Ποιά είναι η γενεσιουργός ιδέα  και ποιες ιδέες διέπουν την ομάδα σας; Είστε μια θεατρική ομάδα και ως εκ τούτου λειτουργείτε συλλογικά. Σ αυτή τη συλλογικότητα υπάρχει κάποια ιεραρχία;

 

Δεν υπάρχει ιεραρχία. Υπάρχει αλληλοσυμπλήρωση, κοινή δημιουργικότητα και αγάπη. Για τα υπόλοιπα όμορφα της ομάδας θα σας παραπέμψω στο μικρό μανιφέστο μας που τα λέει όλα με σαφήνεια και συγκίνηση: http://www.alfaidea.gr/omada-idea/