• Δασκάλα και συγγραφέας. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο;

Δύσκολα συνδυάζονται. Ή μάλλον συνδυάζονται, αλλά δύσκολα μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μεγάλο βαθμό και στα δύο. Η αλήθεια είναι πως έχω αφήσει το επάγγελμα  της δασκάλας εδώ και πέντε χρόνια και ο βασικότερος λόγος ήταν αυτός. Όσο βοηθούσε το ένα το άλλο, άλλο τόσο το εμπόδιζε.  Ήταν για μένα και θέμα ευσυνειδησίας. Είχα αρχίσει να δίνω περισσότερη σημασία στα των βιβλίων, με αποτέλεσμα να μην είναι για μένα η δουλειά μου το ίδιο σημαντική όσο τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι να φύγω από την υπηρεσία, είχαν κυκλοφορήσει τρία βιβλία μου και ένα τέταρτο βρισκόταν στον εκδότη για διορθώσεις με σκοπό την κυκλοφορία.

• Μέχρι στιγμής έχεις γράψει μόνο παιδικά βιβλία. Δε δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη να γράψεις βιβλία αποκλειστικά για μεγάλους;

Η ανάγκη να γράψω για μεγάλους υπήρξε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να υπάρχει. Έχω κάνει κάποιες δουλειές, αλλά τις έχω κρατήσει για μένα. Θεωρώ πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, θα κάνω το επόμενο βήμα.

• Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία σου θεωρεί ότι ίσως ο συγγραφέας είναι ένα παιδί. Από πού πηγάζει όλη αυτή η παιδικότητα;

Με αυτή την ερώτηση μου θυμίσατε τι λένε φίλοι μου όταν διαβάζουν βιβλία μου. “Σαν να ακούω την Παναγιώτα στ’ αυτιά μου”. Τα βιβλία μου είναι “πολύ” Παναγιώτα. Και η Παναγιώτα είναι ακόμα παιδί, όταν χρειάζεται! Νομίζω πως είναι στον χαρακτήρα μου η παιδικότητα. Σίγουρα η ενασχόληση μου τόσα χρόνια με τα παιδιά, είτε ως δασκάλα, είτε ως συγγραφέας, έχει παίξει ένα μεγάλο ρόλο.

• Έχεις γράψει 8 βιβλία. Ποιο από αυτά είναι το αγαπημένο σου;

Έχω γράψει οκτώ βιβλία για παιδιά (παιδική λογοτεχνία), και ακόμα δύο με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου, εκπαιδευτικού περιεχομένου, για τον αυτισμό για παιδιά, εφήβους και ενήλικες.

Από τα παιδικά μου, εάν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο, μάλλον θα ήταν το “Μα, μπαμπά, είναι χάλια!” Το θεωρώ το πιο ολοκληρωμένο συγγραφικά, βιβλίο μου. Από κει και πέρα για μένα όλες οι δουλειές μου είναι δημιουργήματά μου και εκφράζουν πρώτα  δικές μου εσωτερικές ανάγκες. Όλα λοιπόν είναι αγαπημένα μου, γιατί όλα έχουν πηγάσει από τον εσωτερικό μου κόσμο.

• Υπάρχει κάποια ηρωίδα στα βιβλία σου, που θα μπορούσε να είσαι εσύ;

Πιστεύω πως σε όλα τα βιβλία μου υπάρχει η Παναγιώτα! Ή τουλάχιστον στοιχεία της. Ακόμα και στα εκπαιδευτικά, εξαιτίας προσωπικών εμπειριών. Πάντως η συνονόματη μου Παναγιώτα στο “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!” είναι πολύ κοντά στη δική μου προσωπικότητα. Είναι ποιήτρια, έχει λίγη τρέλα, που μάλλον πηγάζει από την καλλιτεχνική της φύση, οργανώνει παιδικά πάρτι, άρα έχει άμεση σχέση και αγάπη για τα παιδιά, ζει μόνη της, θέλει να βοηθάει και να δίνει χαρά στους άλλους.

• Τα 2 πρώτα σου βιβλία «Ο κλέφτης ονείρων» και «Η τεμπελοπόλη πόλη-πόλη» θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω ως «φανταστικές παραμυθένιες ιστορίες». Από εκεί και πέρα η θεματολογία αλλάζει και αφορά καθημερινούς προβληματισμούς ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την αλλαγή;

Ήταν αναπόφευκτο για μένα να ασχοληθώ με τα κοινωνικά θέματα που απασχολούν τους μεγάλους και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και τα παιδιά. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι είχα προσωπικά βιώματα, που αφορούσαν τα κύρια θέματα με τα οποία καταπιάνομαι: το διαζύγιο, μονογονεϊκές οικογένειες και τον αυτισμό (άσπεργκερ).

Ο δεύτερος λόγος είναι πως δεν μπορώ να μένω αμέτοχη σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, για παράδειγμα την ανεργία,  τη δημιουργία μίας νέας οικογένειας μετά από ένα διαζύγιο, την απώλεια.

Θεωρώ πολύ σημαντικό τα παιδιά, να έρχονται σε επαφή με τα κοινωνικά θέματα, μέσα από τη λογοτεχνία. Για μένα είναι ίσως ο πιο αναίμακτος τρόπος για να το πετύχω αυτό, γιατί συνηθίζω να χρησιμοποιώ το μεγάλο μου-πιστεύω- όπλο, που είναι το χιούμορ. Άλλωστε είναι και ένα από τα πιστεύω μου. Το χιούμορ και η θετική διάθεση μας βοηθάνε να συμβιώσουμε-όσο γίνεται καλύτερα- με τα προβλήματα μας, όσο μεγάλα και αν είναι αυτά.

*Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!

Επίσημη ιστοσελίδα https://panagiotaplissi.gr/