Τρίτη 13 Δεκεμβρίου. Βράδυ. Περιμένω με αγωνία να δοθεί η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του «Παρασκευή και 13». Πολυαναμενόμενη γιατί -πράγματι- όταν διάβασα την υπόθεση του έργου μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Παρόλ’ αυτά προσπάθησα να μην έχω μεγάλες προσδοκίες γιατί τα τελευταία χρόνια ακούμε αρκετά συχνά για μεγαλεπήβολα εγχειρήματα, για παραστάσεις που αυτοβαφτίζονται ως «κωμωδίες της χρονιάς» … και όχι απλώς δε γελάμε όσο περιμένουμε, αντιθέτως αναρωτιόμαστε γιατί η κωμωδία περνάει τόσο μεγάλη κρίση.

Η παράσταση ξεκινάει. Στα πρώτα δευτερόλεπτα ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα ένα ξόρκι. Ένα ξόρκι από κάποια «μάγισσα». Ένα ξόρκι που αμέσως – αμέσως κάνει το κοινό να γελάει. Συγκρατημένα μεν, αλλά γελάει. Τα φώτα ανάβουν και στην αίθουσα εισβάλλει ο «Τρύφωνας Μπλάτσας». Ένας σημαντικός φυσικός, ο οποίος πρόκειται να βραβευτεί. Μας ενημερώνει εν τάχει ότι είμαστε ηλίθιοι όσοι δεν εξηγούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας βάσει της λογικής και της επιστήμης και περιμένει να παραλάβει το πολυπόθητο γι’ αυτόν βραβείο, το οποίο αφού το παραλαμβάνει το επιστρέφει πάλι πίσω. Κι από εκείνο το σημείο κι έπειτα ξεκινάει ένα ξέφρενο τρενάκι τρόμου και γέλιου.

Οι ηθοποιοί παίρνουν τους θεατές με μεγάλη μαεστρία στην ιστορία, μαζί τους, από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Όλοι τους σωστά τοποθετημένοι, στους κατάλληλους ρόλους, αναδεικνύονται και αναδεικνύουν την ευφάνταστη ιστορία, που έγραψε ο Αντώνης Καλομοιράκης.

Ο κύριος Καλομοιράκης, ο οποίος κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, του Τρύφωνα Μπλάτσα είναι σαρωτικός επί σκηνής. Η αλήθεια του, ο τρόπος που απευθύνει τις ατάκες, η «σύνθετη» απλότητά του, το βάθος με το οποίο αντιμετωπίζει τον χαρακτήρα τον καθιστά έναν πρωταγωνιστή που σίγουρα μελλοντικά έχουμε να δούμε σημαντικά έργα από εκείνον. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει ξεχωρίσει σε τόσο νεαρή ηλικία.

Η κυρία Καζιτόρη, γεμάτη καλοδουλεμένες εναλλαγές, με μέτρο και σκηνική συνέπεια αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο το ρόλο της αγαθής Παρασκευούλας. Εκμεταλλεύτηκε την αβάντα του κειμένου να έχει τα πιο «δυνατά» αστεία χωρίς να ξεπεράσει ούτε για μια φορά το όριο κι αυτό την έκανε να ξεχωρίζει, βεβαίως.

Η κυρία Κολιούλη, στο ρόλο της μάγισσας Σαββάταινας αποτελεί μια σουρεάλ φιγούρα, που σε κάνει να γελάς συνέχεια με τις αντιφατικές τις φράσεις. Οι γκριμάτσες της και η χροιά της φωνής της σε κάνουν να πιστεύεις ότι όντως είναι μάγισσα.

Ο κύριος Ματσιαρόκος αντιμετωπίζει με μια γλυκύτητα το ρόλο του. Μια πολύ σωστή επιλογή αν αναλογιστεί κανείς την ανατροπή που συμβαίνει στο τέλος. Ταιριαστός και καλά «κουμπωμένος» στην ιστορία.

Η κυρία Βασιλάκη αποτελεί μια επίσης γλυκιά παρουσία στο σύνολο. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης που διακρίνει το ρόλο, κάνει πολλούς θεατές να ταυτίζονται μαζί της μιας και αυτό που της συμβαίνει σκηνικά εκφράζει μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Απέδωσε με ευαισθησία τις ποιότητες μιας κοπέλας που «ταλαιπωρείται» απ’ τον εαυτό της.

Η σκηνοθεσία του Ευθύμη Χρήστου ήταν ευρηματικότατη. Δεν άφησε ανεκμετάλλευτο ούτε ένα σημείο του χώρου. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ήταν τρομερά υποβλητική και αυτό ενίσχυε ακόμα περισσότερο τα καλογραμμένα αστεία και τις ατακάρες που έπεφταν βροχή. Οδήγησε τους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν με ειλικρίνεια και ρυθμό τα όσα παράδοξα συμβαίνουν επί σκηνής και αυτό έδωσε έναν αέρα αυθεντικής κωμωδίας.

Για το τέλος αφήνω το κείμενο, γιατί θέλω να κάνω ειδική αναφορά σε αυτό. Αναμφισβήτητα, τα τελευταία χρόνια η κωμωδία περνάει κρίση. Οι θεατρικές παραστάσεις και οι τηλεοπτικές σειρές συχνά ανακυκλώνουν ένα πεπαλαιωμένο χιούμορ, το οποίο όταν πρωτοεμφανίστηκε μας έκανε να γελάμε, τώρα όμως δεν είναι αρκετό. Δεν είναι αρκετό επειδή τα πράγματα έχουν αλλάξει. Επομένως η αναπαραγωγή – αντιγραφή – προσπάθεια προσαρμογής του παλιού αυτού χιούμορ στα νέα δεδομένα πιο πολλή αμηχανία μας δημιουργεί παρά γέλιο και ευχάριστη διάθεση. Η τωρινή εποχή χρειάζεται ανθρώπους να επινοήσουν έναν νέο τρόπο «γέλιου». Μια νέα ματιά. Και ο Αντώνης Καλομοιράκης αποτελεί ακριβώς αυτήν την περίπτωση. Το «Παρασκευή και 13» είναι ένα καλογραμμένο έργο, που ανακατεύει με πανέξυπνο τρόπο τα γεγονότα και οδηγεί την ιστορία στην απογείωση κάνοντας το θεατή να γελάει ασταμάτητα και να μη θέλει να τελειώσει. Η ιστορία είναι τόσο πρωτότυπη που περιμένεις εναγωνίως να δεις πού θα καταλήξει αυτό το χάος. Οι ατακάρες έπεφταν βροχή, η μία μετά την άλλη. Για πολλή ώρα. Τα μπλεξίματα είχαν τρομερή συγγραφική ενορχήστρωση. Εν κατακλείδι, η παράσταση ξεπέρασε τις προσδοκίες, κάνοντας ένα ολόκληρο θέατρο να σείεται από τα γέλια και να χειροκροτεί ένθερμα στο φινάλε.

Ίσως να ξεκινάει μια νέα εποχή για την κωμωδία…

---

ΚΕΙΜΕΝΟ:

Αντώνης Καλομοιράκης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:

Ευθύμης Χρήστου

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Ars Artis

ΣΚΗΝΙΚΑ:

Τερέζα Καζιτόρη, Ευθύμης Χρήστου

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ:

Μαρία Καββαδία

ΗΧΟΛΗΨΙΑ – ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΠΟΤ:

Άκης Μελής

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

Λευτέρης Γαϊτάνιος

VIDEO:

Στέλιος Καζιτόρης

ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΑ:

Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Στέλιος Καζιτόρης

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ:

Άντζυ Νομικού

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Αντώνης Καλομοιράκης

Εύη Κολιούλη

Τερέζα Καζιτόρη

Χρήστος Ματσιαρόκος

Ξένη Βασιλάκη

Διάρκεια: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Κάθε Τρίτη στις 21.00

Τιμές εισιτηρίων:

14 € (γενική είσοδος)

12 € (μειωμένο)

Ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια

Δυνατότητα έξτρα παραστάσεων για γκρουπ

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/paraskeui-kai-13/

Θέατρο ΝΟΥΣ

Τροίας 34 και Πατησίων |Αθήνα | Τηλ. κρατήσεων: 210 823 7333