- Σε γνωρίσαμε μέσα από την συμμετοχή σου σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως : Λούφα και παραλλαγή, Να με προσέχεις, Safe Sex, Πάλι από την αρχή, Βεντέτα,Το κόκκινο δωμάτιο, Λόλα, Το παιχνίδι της συγνώμης κ.α.. Τηλεόραση – κινηματογράφος – θέατρο. Ποιο από τα τρία προτιμάς;
Το Θέατρο. Αγάπησα πολύ την τηλεόραση, είχα την τύχη να προλάβω την λεγόμενη «χρυσή εποχή» της τηλεόρασης στα τελειώματα της και είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ και να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, σημαντικούς καλλιτέχνες και συναδέλφους. Την τηλεόραση την αγαπώ, έστω με τον τρόπο που γινόταν και γίνεται στην χώρα μας. Ο Κινηματογράφος τώρα είναι κάτι άλλο με το οποίο δυστυχώς δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία όσο θα ήθελα. Το θέατρο ασφαλώς κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Η προετοιμασία μιας παράστασης, οι πρόβες, η απουσία περιθωρίου λάθους κατά την θεατρική πράξη, η αναμέτρηση του ηθοποιού με ρόλους και έργα, η μέθεξη και η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι αυτά που καθιστούν το θέατρο τον πλέον αγαπημένο «στίβο» πιστεύω κάθε ηθοποιού.
- Σου ήρθαν εύκολα τα πράγματα βγαίνοντας από την σχολή; Μίλησες μας για την επαγγελματική σου πορεία έως σήμερα…
Μπορώ να πω πως ναι. Στάθηκα αρκετά τυχερός αλλά δούλεψα και πολύ, δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Αποφοίτησα από την σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1999 και αμέσως είχα κλείσει ρόλο σε μονοκάμερο σήριαλ, μια πραγματικά υπέροχη δουλειά με σημαντικούς συντελεστές, την «Βεντέτα» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κορδέλας αλλά και πρώτο ρόλο στο Θεσσαλικό Θέατρο στην παιδική σκηνή. Από τότε μέχρι και σήμερα έχω κάνει δουλειές στο θέατρο και την τηλεόραση για τις οποίες νιώθω υπερήφανος καθώς επίσης και δουλειές που προτιμώ να μην θυμάμαι – ευτυχώς πολύ λίγες αυτές οι δεύτερες-. Έχω βραβευτεί για την ερμηνεία μου στην ταινία «Προς τη Νίκη» του Θανάση Νάσκαρη στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και έχω βραβευθεί και στον Διαγωνισμό συγγραφής θεατρικών έργων του Υπουργείου Πολιτισμού για το έργο μου «Τα ξωτικά του μαγεμένου δάσους». Η σημαντικότερη όμως στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας μου είναι το «Τεφτέρι» , το έργο που έγραψα, σκηνοθετώ και πρωταγωνιστώ φέτος και το οποίο αποτελούσε όνειρο ζωής για εμένα. Όλα αυτά τα χρόνια έχω καταφέρει να δουλέψω με σημαντικούς σκηνοθέτες και συντελεστές και με έξοχους συναδέλφους ηθοποιούς . Ασφαλώς υπάρχουν ηθοποιοί που θαυμάζω, δεν έχω δουλέψει ακόμα μαζί τους και θα το ήθελα πολύ, όπως επίσης και σκηνοθέτες και συντελεστές.
- Φέτος σε βρίσκουμε στην θεατρική παράσταση «TECHOU – ΤΟ ΤΕΦΤΕΡΙ» σε σενάριο-σκηνοθεσία δική σου στο θέατρο Λύχνος. Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου.
Τον ρόλο του δαίμονα «Σάκουμποο» που κρατάω στην παράσταση τον αντιμετώπισα όπως κάθε άλλον ρόλο μέχρι σήμερα. Αυτό που ήταν το πιο δύσκολο είναι το γεγονός ότι δεν γινόταν να επικεντρωθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτόν (στον ρόλο μου) αφού έπρεπε να σκηνοθετώ, να τρέχω την παραγωγή και ένα σωρό άλλα πράγματα σχετικά με την παράσταση. Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι ένα έργο που έγραψα εγώ ο ίδιος και το σκηνοθέτησα μου έδωσε την ευχέρεια να οδηγήσω τον ρόλο από γραφής αλλά και σκηνοθετικά εκεί που ήθελα. Απαιτούσε όμως πάρα πολύ χρόνο , κόπο και κούραση εκ μέρους μου η σκηνοθεσία και η παραγωγή της παράστασης.
- Πες μας λίγα λόγια για την νεοσύστατη ομάδα παραστατικών τεχνών “akatsuki” (Κόκκινο Φεγγάρι) και για την παράσταση.
Ίδρυσα την θεατρική ομάδα «akatsuki» με σκοπό να καταπιανόμαστε αποκλειστικά με το «θέατρο του φανταστικού» (κατά το λογοτεχνία του φανταστικού). Τολμώ να σου πω ότι έχω βαρεθεί το ρεαλιστικό θέατρο. Το μεταμοντέρνο και μεταρεαλιστικό. Αυτά με αφορούν όλο και λιγότερο και ως εκφραστικοί ή εικαστικοί κώδικες αλλά και θεματολογικά. Θέλω μαγεία ακόμα και αν αυτό σημαίνει επιστράτευση μέσων και προσεγγίσεων άλλων εποχών η ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ανακαλύψουμε νέα. Δεν ξέρω πώς να το πω, νομίζω πως στο κείμενο-παρουσίαση που έχω γράψει για την “akatsuki” τα εξηγώ καλύτερα! Η «akatsuki» αποτελείται από τους Ευάγγελο Χαλκιαδάκη, Άννα Τσόλια, Ζωή Πανταζή, Στέλιο Φύτρο και εμένα. Πέντε ηθοποιοί διαφορετικής γκάμας, με διαφορετικό βαθμό σκηνικής εμπειρίας και από διαφορετικές σχολές υποκριτικής, κάτι που δίνει στην ομάδα μας ένα περιθώριο αρκετά μεγάλης ερμηνευτικής ευελιξίας. Πέρα των μελών της akatsuki, όσον αφορά τους συντελεστές έχουν επιστρατευθεί ιδιαίτερα ταλαντούχοι και καταξιωμένοι – ο κάθε ένας στον τομέα του- άνθρωποι τους οποίους μπορεί κανείς να βρει στην λίστα με τους συντελεστές της παράστασης. Η παράσταση τώρα, το «τεφτέρι» είναι ένα έργο εμπνευσμένο από τα Ιαπωνικά manga και anime. Ένα έργο που επιχειρεί να μεταφέρει την anime αισθητική στο θέατρο όσο πιο αυθεντικά και ανεπιτήδευτα γίνεται. Από την αισθητική και την θεματολογία του, μέχρι την σκηνοθετική και υποκριτική του γραμμή. Είναι μια αστυνομικής δομής ιστορία με πολύ χιούμορ, με έντονο το στοιχείο του μεταφυσικού και του υπερφυσικού και έχει δυνατές συναισθηματικές και φιλοσοφικές στιγμές. Όπως τα anime!
- Τι σε συναρπάζει στο θέατρο ως «σκηνοθέτης» και τι ως «ηθοποιός»;
Θέλω να σου πω πως αισθάνομαι και είμαι ηθοποιός, όχι σκηνοθέτης. Δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησα το «Τεφτέρι» επιστρατεύοντας την σχεδόν 20ετή μου εμπειρία στο θέατρο ως ηθοποιός. Επιπλέον το «τεφτέρι» είναι ένα έργο που έχω γράψει εγώ ο ίδιος έχοντας μάλιστα κατά νου σε ποιον χώρο θα παιζόταν η παράσταση και με τι σκηνικά. Συνεπώς η σκηνοθεσία του δεν είναι κανένας «άθλος». Δεν ξέρω πως θα ήταν οι… σκηνοθετικές μου επιδόσεις αν είχα να αναμετρηθώ με ένα άλλο έργο , ας πούμε του κλασικού ρεπερτορίου αλλά σε διαβεβαιώνω πως έχω και το θάρρος και το θράσος να το δοκιμάσω και ασφαλώς σκοπεύω να το κάνω! Αυτό τώρα που με συναρπάζει στην σκηνοθεσία είναι το ότι σε αντίθεση με την δουλειά του ηθοποιού , ο σκηνοθέτης πρέπει να επινοήσει, να φανταστεί, να εφεύρει, να υπερασπιστεί, να υποστηρίξει , να πλάσει τελικά όχι έναν ρόλο αλλά όλους τους ρόλους ενός έργου καθώς επίσης και την συνολική άποψη και αισθητική του έργου, της παράστασης. Ο σκηνοθέτης έχει λόγο και στην μουσική και στο εικαστικό κομμάτι μιας παράστασης κάτι που ο ηθοποιός δεν έχει. Από την άλλη, ως ηθοποιό αυτό που με συναρπάζει πέρα από τις τεχνικές –αν θες- προκλήσεις είναι οι… θεραπευτικές ιδιότητες της ερμηνείας, η υποκριτική είναι ψυχοθεραπεία, αυτό είναι γεγονός αλλά λατρεύω και την απουσία περιθωρίου λάθους. Όπως σε κάθε ζωντανή performance, ο ηθοποιός ακροβατεί μεταξύ λάθος και σωστού, μεταξύ ασάφειας και συνέπειας, μια λάθος κίνηση, ένας λάθος τονισμός, μια «κενή» ερμηνευτική στιγμή μόλις συμβεί επι σκηνής φαίνεται στους θεατές και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να «σβηστεί».
- Ποιο είναι το ιδανικό θέατρο για εσένα; Είτε ως χώρος είτε ως έκφραση.
Δεν υπάρχει «ιδανικός» ή «τέλειος» χώρος όπως δεν υπάρχει ιδανική ή τέλεια έκφραση. Η δουλειά και η δέσμευση μας ως καλλιτέχνες είναι να πασχίζουμε πάντα να κάνουμε κάτι «καλύτερο» από τα προηγούμενα με την επίγνωση ότι το «ιδανικό» είναι ένας απατηλός στόχος που δεν θα καταφέρουμε να αγγίξουμε ποτέ και ειλικρινά πιστεύω πως δεν πρέπει να το αγγίξουμε γιατί αν πιάσεις το «ιδανικό» μετά έρχεται η στασιμότητα. Το «ιδανικό» δεν αφήνει περιθώρια για εξέλιξη, για βελτίωση, για άνθιση του ταλέντου και της φαντασίας. Είναι ακριβώς αυτή η αντινομία που κάνει τόσο μαγική την τέχνη μας. Συνεπώς το θέατρο που μου αρέσει είναι το θέατρο που πασχίζει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αν είναι να το θέσουμε σε στενότερα όρια τώρα, θα έλεγα ότι αγαπώ πολύ τον εξπρεσιονισμό, την υπερβολή, το απίθανο και το απίστευτο, το εξωφρενικό. Αγαπώ το μυστήριο και το τρομακτικό, το εξωπραγματικό και το μη-φυσικό. Δεν μου αρέσουν συνηθισμένοι άνθρωποι σε καθημερινές ιστορίες, με ενδιαφέρουν ασυνήθιστοι άνθρωποι (ή και πλάσματα) βαλμένα σε εξωφρενικές ιστορίες. Μου αρέσουν οι «ήρωες» και όχι οι ρεαλιστικά δοσμένοι «χαρακτήρες».
Στέλιο σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση που είχαμε και σου ευχόμαστε ότι καλύτερο στη ζωή σου.
Ομάδα παραστατικών τεχνών “akatsuki”
Η νεοσύστατη ομάδα παραστατικών τεχνών “akatsuki” (Κόκκινο Φεγγάρι) ιδρύθηκε από τον ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Στέλιο Πετράκη στην Αθήνα.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της ομάδας μας αυτό θα ήταν η αποστροφή προς τον ρεαλισμό. Με εμφανέστατες και βαθιές επιρροές από τα manga και τα anime, από την λογοτεχνία του φανταστικού, του τρόμου, τα κόμικς και την κουλτούρα των σούπερ ηρώων αλλά και από τα κλασικά παραμύθια, στην akatsuki είμαστε αποφασισμένοι να καταπιαστούμε με αυτό που κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν δυνατά και τις ψυχές μας να ονειρεύονται και να επιχειρήσουμε να γείρουμε λίγο την πλάστιγγα προς το όνειρο και –γιατί όχι- προς τον εφιάλτη.
Πιστεύουμε βαθιά πως οι μη ρεαλιστικοί κώδικες, οι απίστευτες, εξωφρενικές ιστορίες και τα μη υπαρκτά πλάσματα και καταστάσεις, το απίθανο, το απόκοσμο και το φανταστικό εκτός από ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά μπορούν να αγγίξουν τις ανθρώπινες καρδιές και να αποτελέσουν μια διαφορετική προσέγγιση προς το αιώνιο ζητούμενο της θεατρικής πράξης, την ψυχική ανάταση, τον προβληματισμό και την γέννηση αυθεντικών, έντονων συναισθημάτων σε καλλιτέχνες και κοινό.
Με αυτά κατά νου, η akatsuki φιλοδοξεί να παρουσιάσει πρωτότυπα θεατρικά έργα, ιστορίες ασυνήθιστων ανθρώπων ή πλασμάτων που βρίσκονται δραματουργικά σε ασυνήθιστες συνθήκες και συμπεριφέρονται πέραν του «φυσιολογικού» ή που συμπεριφέρονται «φυσιολογικά» με τέτοια εμμονή που καθιστά την φυσικότητά τους «αφύσικη».
Επιπλέον πιστεύουμε και θα συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μας, ότι το κλασικό ρεπερτόριο είναι γεμάτο με τέτοιους εξωπραγματικούς ήρωες, βαλμένους σε τέτοιες εξωφρενικές ιστορίες. Έτσι, αποτελεί βασικό μας στόχο να καταπιαστούμε και με τα κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας. Φιλοδοξούμε όχι να «ντύσουμε» τους ήρωες αυτούς με μια –ομολογουμένως ενδιαφέρουσα αλλά δεδομένη τώρα πια- αληθοφάνεια αλλά αντιθέτως να εστιάσουμε στα εξωφρενικά και απίστευτα στοιχεία τους, να τα υπογραμμίσουμε και όπου αυτό είναι δυνατόν να τα μεγεθύνουμε.
Από το πεδίο δράσης της akatsuki δεν θα μπορούσε να λείψει και το κατεξοχήν θεατρικό είδος της μαγείας και της φαντασίας, το παιδικό θέατρο! Όντας γονείς και οι ίδιοι και με ιδιαίτερη ευαισθησία και αγάπη απέναντι στα παιδιά αλλά και στο παιδικό θέατρο η akatsuki φιλοδοξεί να κάνει παραστάσεις για παιδιά υψηλού καλλιτεχνικού αλλά και παιδαγωγικού επιπέδου και να υπενθυμίσει ότι το θέατρο για παιδιά δεν είναι ένα δευτερεύον είδος θεάτρου που αποδίδει οικονομικό κέρδος αλλά είναι το πιο σημαντικό είδος θεάτρου αφού έχει ως αποστολή να φέρει τα μικρά παιδιά, τα παιδιά μας, το μέλλον της ίδιας της ανθρωπότητας σε επαφή με την θεατρική τέχνη ευελπιστώντας να συμβάλλει ώστε τα παιδιά να αποκτήσουν καλλιτεχνικό και αισθητικό κριτήριο, να προβληματιστούν, να λειάνει το έδαφος για την ανάπτυξη κριτικού νου και σκέψης αλλά και να παρακινήσει τον συγκλονιστικό συναισθηματικό τους κόσμο χωρίς να αμελεί να τα διασκεδάζει, να τα ψυχαγωγεί και να ενεργοποιεί την ανόθευτη ακόμα, ανιδιοτελή τους φαντασία.
Στέλιος Πετράκης.
Πληροφορίες για την παράσταση :
Εμπνευσμένο από τα Ιαπωνικά manga και anime όπου το υπερφυσικό, το εξωφρενικό και το απίστευτο υπάρχουν ως δεδομένα, το έργο είναι μια ιδιαίτερα διασκεδαστική, μαύρη κωμωδία με δράση, συγκίνηση, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις αλλά και άφθονο γέλιο.
Ένας «συλλέκτης ψυχών», ένας δαίμονας αποφασίζει να παραβεί τους κανόνες, να κατέβει στη γη και να παραχωρήσει «την δύναμη των θεών» σε μια γυναίκα η οποία αναπόφευκτα ξεκινάει την πορεία της προς το σκοτάδι αφού «η εξουσία, όπως και ο έρωτας κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν το μυαλό τους». Με βασικά μοτίβα το «χρέος» και την «επιλογή», στην σχεδόν αστυνομικής δομής ιστορία εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι με τον δαίμονα πάντα παρόν να κινεί τα νήματα, να χειραγωγεί τους ανθρώπους και να ξεσκεπάζει την ασχήμια αλλά και να αποκαλύπτει την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής προς διασκέδαση του ιδίου και των θεατών της παράστασης…
Διανομή :
Στέλιος Πετράκης , Άννα Τσόλια , Ζωή Πανταζή , Στέλιος Φύτρος , Ευάγγελος Χαλκιαδάκης.
Συντελεστές :
Κείμενο: Στέλιος Πετράκης
Σκηνοθεσία: Στέλιος Πετράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευάγγελος Χαλκιαδάκης
Σκηνοθεσία video: Θανάσης Νάσκαρης
Επιμέλεια Κίνησης: Θοδωρής Πανάς
Επιμέλεια Μαχητικών Σκηνών- aikido: Πέτρος Μουλαγιάννης
Ειδικές κατασκευές/make up : Αλέξανδρος Λόγγος
Hair colours/Hair Styling : Apivita
Σκηνικό : Γιώργος Χαλκιάς
Επιμέλεια κοστουμιών: Χριστίνα Βογιατζή
Επιμέλεια Ήχου: Adel Amin – Στέλιος Πετράκης
Φωτογραφία: Δημήτρης Λαντζούνης
Δημόσιες Σχέσεις: Νίκη Βογιατζή
Γραφίστας: Τόνια Ιωάννου.
Παραγωγή: Ομάδα Παραστατικών τεχνών «akatsuki»
Οι χαρακτήρες:
Ένας ημίτρελος όσο και σοφός δαίμονας που μοιάζει να απεχθάνεται τους ανθρώπους αλλά λατρεύει να βρίσκεται κοντά τους.
Μια γυναίκα που αποκτά απόλυτη δύναμη και εξουσία και χάνει το μυαλό της (και την δουλειά της) και μετατρέπεται από άνθρωπος της διπλανής πόρτας σε serialkiller.
Ένας γόης έρμαιο των ερωτικών παθών του που ερωτεύεται πραγματικά και με όλη του την καρδία, απλά το παθαίνει υπερβολικά συχνά και υπερβολικά εύκολα .
Μια νεαρή που δεν έχει απολέσει την θεϊκή της φύση, διατηρεί ακόμα την παιδικότητά της και λάμπει σαν φάρος καλοσύνης που φωτίζει τα πυκνά σκοτάδια των ανθρώπινων ψυχών.
Ένας διαισθητικός, αντικοινωνικός ντετέκτιβ που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο των φόνων και ο οποίος δεν φοβάται τον θάνατο περισσότερο από όσο φοβάται την ζωή.
Ένας δεύτερος δαίμονας με προβλήματα διαχείρισης θυμού που αναλαμβάνει να επαναφέρει την ισορροπία.
Η Παράσταση:
Όσον αφορά την παράσταση οι μυημένοι στο είδος των manga και των anime θα αντιληφθούν αμέσως το χιούμορ αλλά και την προφανή σάτιρα πολύ γνωστών και αγαπημένων χαρακτήρων από διάσημα manga/anime ενώ εκείνους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον μαγικό κόσμο των anime φιλοδοξούμε να τους φέρουμε σε επαφή με αυτή την υπέροχη κουλτούρα μέσω της τέχνης του θεάτρου.
Η σκηνοθεσία:
Η μεγάλη δυσκολία που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν να καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από μια ρεαλιστική σκηνική προσέγγιση και να δώσουμε μια φορμαλιστική κατεύθυνση στις ερμηνείες και στην σκηνοθεσία η οποία θα ήταν ταιριαστή με την αισθητική των anime, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό εξπρεσιονιστική ώστε να καταντά κουραστική. Έτσι, με αφετηρία ρεαλιστικούς υποκριτικούς κώδικες οι ερμηνείες οδηγούνται στην υπερβολή με έναν χιουμοριστικό όσο και ταιριαστό με την συγκεκριμένη αισθητική τρόπο.
Κάθε Σάββατο στις 21:00 και κάθε Δευτέρα στις 20:30
Θέατρο «Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού»
Χαλκιδικής 83, Γκάζι.
Τηλ.211 0121686
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος 10 ευρώ.
Μειωμένο (Φοιτητικό/κουπόνια προσφορών) 8 ευρώ.
Ανέργων/ατέλειες 5 ευρώ.
Pingback: ΤΟ «ΙΔΑΝΙΚΟ» ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗ | Ιδεογράφος