Την Σταυρούλα Ζάμπρα την ανακαλύπτω μια δεκαπενταετία τώρα. Θα ήταν ψέμα να πει κάποιος πως την γνωρίζει απόλυτα. Κάθε φορά και μια νέα περιπέτεια. Όποιος αγαπάει την ρουτίνα ας σταθεί χιλιόμετρα μακριά της…. Όποιος αγαπάει τα ταξίδια, τις αλλαγές και τις σοκολάτες θα την λατρέψει… Απολαύστε την…

• “Five tickets to New York”. Τι πραγματεύεται αυτό το έργο;

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για εμένα από τη φιλία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική “επένδυση”. Καμία καριέρα, καμία επιτυχία δεν έχει αξία αν δεν έχεις φίλους να την μοιραστείς. Αν έχεις φίλους έχεις τα πάντα. Οι πέντε ήρωες του έργου μου δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν μεγάλο σπίτι και ανέσεις… Έχουν όμως τα πάντα!

• Χωρίς χρήματα πως φτάνει κανείς στην Νέα Υόρκη; φτάνουν οι ήρωες σου στον προορισμό τους;

Οι ηρωές μου φτάνουν όπου θέλουν και όποτε το θέλουν. Έχουν ανακαλύψει καλά την δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Εκείνη την δύναμη που έχουμε όλοι. Γελάνε και κλαίνε απο την ψυχή τους. Αγαπάνε και συγχωρούνε ο ένας τον άλλον. Ονειρεύονται…ταξιδεύουν!

• Έχεις πει στο παρελθόν πως γράφεις βιωματικά. Συμβαίνει και με αυτό το έργο;

Απόλυτα! Όλοι οι ήρωες του έργου μου είναι συναντήσεις της δικής μου ζωής. Άνθρωποι που μοιράστηκα αληθινές, ουσιαστικές στιγμές. Άνθρωποι που έγραψαν κάτι μέσα μου. Όλοι και όλα όμως κάποτε χωρίζονται. Η πρώτη ανάγκη για να γράψω αυτό το έργο ήταν για να κρατήσω αυτούς τους ανθρώπους για πάντα μαζί ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια.

• Όλοι και όλα κάποτε χωρίζονται, τι εννοείς; Οι ηρωές σου ζούνε ποια χωριστά;

Πως όλα κάποτε τελειώνουν. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Όλα όμως. Οι άνθρωποι πεθαίνουν αναπάντεχα, παντρεύονται, αλλάζουν χώρα η αν θες τους τελείωνει κάποτε εκείνο το πρώτο αίσθημα που τους ένωσε. Ακόμα και οι φιλίες. Οι συνθήκες αλλάζουν τρομακτικά μέρα με τη μέρα. Οι στιγμές που πέρασα με αυτούς τους ανθρώπους δεν κάνουν όλα τα για πάντα του κόσμου.

• Είπες αυτά που πέρασες… Είσαι κάποια από της Ηρωίδες του έργου σου;

Είμαι η Δάφνη και κρατώ βαθιά μέσα στην καρδιά μου την Νεφέλη. Την φίλη μου που μαζί πριν χρόνια γράψαμε αυτή την ιστορία. Τότε στη ζωή, τώρα εγώ στο χαρτί.

• Βουβός παρατηρητής στη ζωή των παιδιών η «άπιστη» Θωμαΐς, μια πλαστική κούκλα, που καλείται να παίξει το ρόλο της μάνας, της φίλης, της αδελφής ακόμα και της ψυχολόγου. Γιατί πλαστική κούκλα;

Ουαου! Ωραία ερώτηση. Δεν το έχω σκεφτεί. Πάντα είχα μια φανταστική φίλη. Είναι οι ώρες που γυρνάς σπίτι και κάπου μιλάς. Μια τέτοια πλαστική κούκλα έχω στο σπίτι μου. Μια φίλη, η Θωμαή, που γνώρισα πρόσφατα μου χάρισε ένα πολύχρωμο κολιέ. Όταν γύρισα σπίτι το φόρεσα στην κούκλα μου και έτσι πήρε το όνομα της. Φαντάζομαι όχι τυχαία. Τόσα χρόνια κανένα κολιέ δεν πήγαινε τόσο στην κούκλα μου.Αυτό τώρα βέβαια είναι ένα άλλο έργο που μπορει και να μην γραφτεί ποτέ. (γέλια) μη τα βάλεις όλα καλέ. Θα με περάσουν για τρελή.

• Οι λέξεις κρυφά και ανομολόγητα είναι οι μόνες που δεν υπάρχουν σ’ εκείνο το μπλε τετράδιο που γίνεται ημερολόγιο… Σ’αυτό το έργο γίνονται αποκαλύψεις;

Ναι. Και υπάρχει η πλήρης αποδοχή. Μεγάλη υπόθεση να αγκαλιάζεις την απόλυτη αδυναμία του άλλου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ατσαλάκωτοι άνθρωποι. Εκείνοι του “Όλα καλά”, “Όλα τακτοποιημένα” και από μέσα η ψυχή να μπάζει σαπίλα. Υπήρξα και εγώ έτσι. Γιατί έτσι μας μαθαίνουν. Πως να μιλάμε, πως να ντυνόμαστε, πως να φερόμαστε στη ζωή. Μπλιαχ. Έχω ορκιστεί να πεθάνω από οτιδήποτε άλλο αλλά όχι για τα θέλω μου.

• Υπήρξες πάντα τόσο αφοπλιστικά ειλικρινής;

Όχι βέβαια. Ας είναι καλά οι ψυχολόγοι…. (γέλια). Βέβαια αν μου έκανες την ερώτηση αυτή και τότε που σου λέω πως δεν ήμουν ειλικρινής θα σου έλεγα πως είμαι. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν ποίοι πραγματικά είναι και δεν το ψάχνουν. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Είμαι πολύ εγωίστρια για να μην απολαμβάνω τη ζωή μου όπως και με όποιους εγώ θέλω. Από τότε που δεν με ενδιαφέρει να είμαι αρεστή…τελικά είμαι σε εκείνους που μου αξίζει να είμαι.

• Εκτός απο τον γραπτό λόγο, εκφράζεις τόσο εύκολα τα συναισθήματα σου και στον προφορικό λογό; Λες εύκολα ότι νιώθεις;

Αρκεί κάποιος να με ρωτήσει η κάποιος να αντέχει να ακούσει. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Θέλει κόπο. Αλλά για μένα η αλήθεια είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για ζωή.

• Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου σε δέκα χρόνια από τώρα;

Μια υπέροχη σαραντάρα (γέλια) με ωραία ξενύχτια, με καλούς φίλους, γέλια , θέατρο και ωραίες συζητήσεις.

• Θέλεις να κάνεις οικογένεια;

Ούτε θέλω ούτε δεν θέλω. Αφήνομαι στη μοίρα. Αν έρθει να έρθει από έρωτα. Ντε και καλά δεν θέλω τίποτα. Είμαι υπέρ της ροής. Σε είδα, με είδες, ξενυχτήσαμε κουβεντιάζοντας, φιληθήκαμε, ξαναφιληθήκαμε, κάναμε έρωτα και συνέβει. Συνήθως δεν υπάρχει ροή. Κάπου σκοντάφτω πάντα.

• Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

Έντονη. Σε όλες τις εκδοχές μου. Στην χαρά, στην θλίψη, στον έρωτα….

• Γοητεύει αυτο;

Όχι απαραίτητα. Απογοητεύει κι όλας. Δεν θα μπορούσε ας πούμε να είναι μαζί μου ένας άνθρωπος που απο το καλοκαίρι ξέρει που θέλει να πάει διακοπές τα χριστούγεννα. Αδύνατον. Ούτε σε ένα λεπτό από τώρα δεν ξέρω που θέλω να είμαι. Αυτό κουράζει κι όλας. Αλλά έτσι είμαι….

• Γιατί να έρθει να δει κάποιος το έργο σου;

Για να καταλάβει πως το πρόβλημα του δεν είναι η οικονομική κρίση. Αλλά η κρίση στην ψυχή μας. Σ’αυτό που κουβαλάμε και δεν λέμε να το αλλάξουμε. Η ζωή θέλει μοίρασμα. Το χέρι του ενός πάνω στο χέρι του άλλου. Αλλαγές. Εκπλήξεις. Και επιτέλους να καταλάβουμε πως τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο. Απολαμβάνουμε τα πάντα σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί για κάποιες “συναντήσεις” δεν υπάρχει όντως αύριο.

Σε ευχαριστώ…

Εγώ σε ευχαριστώ…. Πάμε για κρέπα τώρα;

Five tickets to New York

Από 1 Νοεμβρίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο Εργοτάξιον

Κείμενο: Σταυρούλα Ζάμπρα

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού

Μουσική: Κωνσταντίνος Φραγκής

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Άγγελος Χονδρογιάννης

Ορνέλα Λούτη

Μαριέτα Αντιβάση

Ιωακείμ Κάσδαγλης

Λυδία Σγουράκη

Ο θεατρολόγος Σπύρος Κοπανιτσάνος έγραψε για το έργο:

Πρόκειται για μια απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα. Μια παρέα που βιώνει την ανεργία, τον σεξισμό και αποζητά να βρεί τρόπο ν’ αποδράσει απ’ αυτό. Σαν μικρά παιδιά παίζουν με την ΑΒ και ανακαλύπτουν τόπους φανταστικούς και ονειρικούς όπου ο καθένας μπορεί να είναι αυτό που πραγματικά είναι και όχι αυτό που του έχει ορίσει η κοινωνία να είναι. Κεκλεισμένων των θυρών οι νέοι αναζητούν, την προσωπική τους ελευθερία και τον ιδανικό κόσμο εφευρίσκοντας το παιχνίδι των ταξιδιών. Βουβός παρατηρητής στη ζωή των παιδιών η «άπιστη» Θωμαΐς, μια πλαστική κούκλα, που καλείται να παίξει το ρόλο της μάνας, της φίλης, της αδελφής ακόμα και της ψυχολόγου. Με μια βαλίτσα στο χέρι επιζητούν την σωτηρία τους. Οι λέξεις κρυφά και ανομολόγητα είναι οι μόνες που δεν υπάρχουν σ’ εκείνο το μπλε τετράδιο που γίνεται ημερολόγιο για την άρρωστη ηρωίδα. Ο πόνος, η θλίψη και η απόγνωση γίνονται αισιοδοξία. Και μέσα σ’ όλη αυτήν την κατάσταση να δεσπόζει η υπερβολή, η σάτιρα και το κωμικό στοιχείο που επαναφέρει τον θεατή από την άβολη θέση του παρατηρητή στη θέση του συμμέτοχου μέσα από το γέλιο.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ ή αλλιώς πέντε εισιτήρια για την Νεα Υόρκη.