- Γεννήθηκες και μεγάλωσες. Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Νίκαια. Όλες μου οι δραστηριότητες ήταν στην Νίκαια. Σχoλείο, αθλητισμός, μουσική, όλα. Μετά το τέλος του σχολείου κι ενώ συνέχιζα τις σπουδές μου στη μουσική και είχα περάσει στα Τ.Ε.Ι Πειραιά αποφάσισα να πάω στη δραματική σχολή της Αγ. Βαρβάρας. Είχε μόλις δημιουργηθεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και τον Δημήτρη Παπαγιάννη. Έτσι το 2000 μπήκα στη σχολή.
Αυτό που πάντα με διεγείρει στο θέατρο είναι η σχέση του ηθοποιού με τη σκηνή. Μέχρι και τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική, στη σκηνή είχα ανέβει μόνο ώς μουσικός. Ασύγκριτο συναίσθημα κι αυτό και ακόμα το απολαμβάνω χωρίς όρια. Αλλά ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Από την πιο μικρή θεατρική σκηνή μέχρι την πιο μεγάλη μπορείς να χτίσεις κόσμους ολόκληρους. Αισθάνομαι οικεία εκεί επάνω. Είναι σαν να κινούμαι μέσα στο σπίτι μου και, για να κινηθείς άνετα στο σπίτι σου χρειάζεται να το ψάξεις. Να το κάνεις δικό σου. Να πασχίσεις για αυτό. Να δουλέψεις πάνω σε αυτό. ‘Ετσι το “πρώτο επίπεδο” της αγάπη μου για τη σκηνή έγινε το εφαλτήριο να ταξιδέψω στον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Σκάβωντας προς τα κάτω και σκαρφαλώνοντας προς τα πάνω λαχταρώντας να μάθω όσο περισσότερα μπορώ.
- Φέτος πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση “Άρης”. Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου και που σε βρίσκουμε.
Φέτος ανεβάζουμε την παράσταση “Άρης” ένα έργο που έγραψε η Σοφία Αδαμίδου και βασίζεται στη ζωή και τους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Η παράσταση ανεβαίνει στον Τεχνοχώρο Cartel, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη.
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν και είναι το γεγονός ότι καλούμαστε να ανεβάσουμε στη σκηνή ένα πρόσωπο όχι μόνο υπαρκτό αλλά και μυθικό. Ο Άρης δεν είναι ένας ήρωας που έπλασε η φαντασία ενός συγγραφέα. Ο Άρης έζησε, αγωνίστηκε, δοξάστηκε, αλλά και κατηγορήθηκε. Ο Αρης ζει… Το βλέπουμε μέσα από τις αντιδράσεις του κόσμου. Που σημαίνει ότι η ευθύνη μεγαλώνει. Που σημαίνει ότι αυτό που θα βγάλεις στη σκηνή πρέπει να είναι κοντά, όσο το δυνατόν πιό κοντά, σε ένα πρόσωπο που ο καθένας έχει δώσει τη δική του ξεχωριστή εικόνα. Αλλά κυρίως είναι ότι εγώ πρέπει να νιώσω και να ερμηνεύσω μέσα μου κάθε του απόφαση, σαν να έπρεπε εγώ να την πάρω, να νιώσω κάθε λαβωματιά του… αφήστε, αφήστε δύσκολο να εξηγήσω με λέξεις τις δυσκολίες. Απολαμβάνω αυτή τη σχέση μου με τον Αρη. Τον Αρη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, τον Αρη της νεότητας και της ωριμότητάς μου. Τον Αρη, τον δικό μας Αρη, που δεν θα φύγει ποτέ όσο ο αγώνας του δεν θα δικαιωθεί.
Το γεγονός ότι είναι μονόλογος, πάντως ναι, είναι μια… μεγάλη, ομολογώ, δυσκολία. Την οποία, όμως, δυσκολία διαχειρίστηκε τόσο δημιουργικά η σκηνοθεσία του Βασίλη, δημιουργώντας μια παράσταση δράσης. Με τη σκηνοθετική του ανάγνωση και την ευρηματική του προσέγγιση, ο Βασίλης υπογράμμισε και ανέδειξε την ουσία και τα μηνύμτα του έργου. Μπορεί να βρίσκεται ένας άνθρωπος στη σκηνή αλλά οι εικόνες είναι τόσο πολλές, η δράση είναι τόσο έντονη, που είναι σα να βλέπεις όλα τα πρόσωπα της ιστορίας επί σκηνής. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που δουλεύω με αυτούς τους δύο υπέροχους φίλους. Δεν πιστεύω ότι υπήρχε καλύτερο αντάμωμα για να ανέβει στη σκηνή ο Άρης.
- Το να υποκρίνεσαι πάνω στη σκηνή και να ερμηνεύεις έναν δύσκολο ρόλο σε επηρρεάζει και στη ζωή σου;
Αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξαναπαίξει τόσο δύσκολο ρόλο. Ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο.
Προσπαθώ όταν μπαίνω στο θέατρο να αδειάζω από τις δραστηριότητες και τις σκέψεις της υπόλοιπης μέρας. Για αυτό το λόγο πηγαίνω στο θέατρο σχεδόν τρεις ώρες νωρίτερα.
Σίγουρα ο Άρης είναι τόσο μεγαλειώδης που δεν είναι εύκολο να μη σε επηρρεάσει. Από την περίοδο των δοκιμών κιόλας όπου κι αν βρισκόμουν το μυαλό μου ήταν στον Άρη και έψαχνα συνεχώς αντιστοιχίες. Από τον τρόπο που μιλούσε μέχρι και το πως μπορεί να κοιμόταν επάνω στα βούνα και πολλά άλλα.
Αυτό όμως που πιστεύω πραγματικά είναι ότι δεν υπάρχει εύκολος ρόλος. Είτε είναι μικρός, είτε είναι μεγάλος, είναι κομμάτι σου. Από την πρώτη πρόβα μέχρι και την αυλαία της τελευταίας παράστασης ζεις μαζί του. Βρίσκεται ο ένας μέσα στον άλλο. Μαζί κοιμάσαι, μαζί ξυπνάς, τον βλέπεις στον καθρέφτη σου, στον δρόμο, στον ύπνο σου, είναι εκεί συνέχεια. Τι πάει να πει εύκολος ή δύσκολος τελικά; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αγαπώ τον Άρη.
- Στην εποχή που ζούμε θεωρείς ότι στην Ελλάδα το κοινό που παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις είναι “εκπαιδευμένο” ή παρασύρεται και ακολουθεί τους πολλούς.
Υπάρχουν και τα δύο είδη. Αναμφίβολα υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο κόσμου που βλέπει θέατρο σύμφωνα με το τι του προσφέρει η τηλεόραση, το τι διαβάζει από τα έντυπα και βέβαια από τις διαφημιζόμενες παραστάσεις. Αυτό γίνεται είτε από περιέργεια, είτε από το ότι αυτός ο κόσμος δε βλέπει θέατρο με τη συχνότητα που βλέπουν εκείνοι που βρίσκονται από την άλλη μερια. Αυτοί που μπορούμε να αποκαλέσουμε “εκπαιδευμένο κοινό”. Το κοινό δηλαδή που θα πάει να δει το έργο και την παράσταση που πραγματικά του έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, που γνωρίζει στοιχεία για αυτό, που ψάχνει να βρει το διαφορετικό.
Εδώ φυσικά τίθεται ένα κοινωνικό ερώτημα. Πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος, γενικά; Από θέμα παιδείας, κοινωνικής και πολιτικής θέσης και γνώμης, ύπαρξης ιδανικών, ιδεολογιών και «πιστεύω». Πόσο έτοιμος και σίγουρος είναι, έτσι ώστε να επιλέγει εκείνος κι όχι να τρέχει προς την κατεύθυνση των πολλών. Το θέατρο στο γενικό του πλαίσιο ώς πολιτική πράξη μπορεί να μας απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.Υπάρχουν παραστάσεις που είναι καλλιτεχνικά διαμάντια, αλλά δεν παίζουν πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Ανεβαίνουν από ηθοποιούς που η ψυχή τους λαχταράει να κάνει το διαφορετικό. Από ηθοποιούς που ζητάνε να κοινωνήσουν την προσπάθειά τους, αλλά δυστυχώς δεν έχουν τα οικονομικά μέσα να διαφημίσουν τη δουλειά τους. Αυτές τις παραστάσεις δυστυχώς θα τις δουν λίγοι. Αυτοί οι λίγοι θα μιλήσουν για αυτές τις παραστασεις και σε άλλους και αυτή η από στόμα σε στόμα που λέμε επικοινωνία, σε μια καλή παράσταση μπορεί να της δώσει μεγαλύτερη ώθηση και από μια πληρωμένη διαφήμιση,
Το ενθαρυντικό είναι ότι υπάρχουν πολλές παραστάσεις. Αυτό δείχνει ότι στην Ελλάδα του 2017 η τέχνη διψάει να βρει τρόπο να υπάρξει. Η στήριξη της έρχεται από τον κόσμο. Αν η τέχνη θέλει να εκπαιδεύσει ουσιαστικά και ο θεατής θέλει να εκπαιδευτεί, πιστεύω ότι θα βρεθεί η χρυσή τομή και για τους δύο.
- Τι σημαίνει Κάβα Τέχνης για εσένα.
Ένας μικρός, ζεστός χώρος. Χαμηλός φωτισμός. Ένας ήσυχος, χαμογελαστός μπάρμαν. Αλκοόλ για κάθε είδους πελάτη. Ένα πικάπ να παίζει βινύλια με τον απολαυστικό ήχο των παράσιτων…Και πόρτες…!
Όπου η κάθε πόρτα θα σε οδηγεί σε κάθε μορφή τέχνης που μπορείς να φανταστείς. Μουσική, θέατρο, γλυπτική, ζωγραφική, κινηματογράφο, βιβλίο. Ανάμεσα σε ανθρώπους που έγραψαν ιστορία και σε άλλους που θα γράψουν…Όλα είς το άπειρον!
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση που πρωταγωνιστεί εδώ
Leave a reply