• Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Πάτρα. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την υποκριτική;

Γεννήθηκα στη Πάτρα αλλά μεγάλωσα στην Κάτω Αχαΐα, είναι όμορφο μέρος κοντά στη πόλη. Πηγαίνω κάθομαι πολύ τα καλοκαίρια, έχω τους δικούς μου ανθρώπους εκεί. Το Θέατρο στη ζωή μου ήρθε έτσι απλά χωρίς να το αντιληφθώ. Ήταν το δικό μου παιχνίδι, με γέμιζε χαρά. Δεν ήξερα τι σημαίνει, δεν είχε όνομα για μένα. Καταλάβαινα όμως δειλά δειλά ότι μπορείς να μοιραστείς με κάποιον άλλον την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Είναι φοβερό να μπορείς να σταθείς κάτω από έναν προβολέα στην σκηνή και τυλιγμένος σε ένα παλτό να πεις: «Ήταν 1860 και ήταν χειμώνας…”

 

 

• Φέτος σε βρίσκουμε στην Κύπρο και στη θεατρική παράσταση “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου”. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση και μίλησέ μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου.

Φέτος έχω την τύχη και την τιμή να συμμετέχω στον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου”, της Άλκης Ζέη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου(ΘΟΚ). Είναι ένα κλασικό έργο της λογοτεχνίας μας που αναφέρεται στην Ελλάδας του 1940. Μιας εποχής που η φρίκη του πολέμου και της κατοχής “πρωταγωνιστούσε”. Είναι μια παράσταση που την χαρακτηρίζει η απλότητα, η αμεσότητα, η οικονομία αφήγησης και ο έντονος ρυθμός δράσης. Τίποτα από αυτά δεν θα υπήρχαν χωρίς τους εξαίρετους συναδέλφους. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στον Γιάννη Καραούλη τον “ΠΕΤΡΟ ΜΑΣ”. Κάθε φορά που κοιτάζω αυτόν τον άνθρωπο παίρνω δύναμη και ηρεμώ. Δεν μου άφησε το χέρι ούτε μια στιγμή σε αυτόν τον περίπατο και τον Ευχαριστώ. Ο ρόλος που υπηρετώ είναι η “Αντιγόνη¨ η αδερφή του Πέτρου. Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που έχει όνειρα και ανάγκη να ζήσει τον έρωτα της ηλικίας αυτής. Κάτω όμως από δύσκολες συνθήκες: πείνας εξαθλίωσης θανάτου. Φοβήθηκα όταν άρχισα να ψάχνω αυτό το κορίτσι. Από τη μια το ανέμελο στοιχείο της και από την άλλη η δυστυχία που προσπαθούσε πάντα αγέρωχη να αντιμετωπίσει. Ο Τάκης Τζαμαριάς με δίδαξε στην προετοιμασία. Ήταν σχολείο, όχι μια απλή καθοδήγηση και τον ευγνωμονώ για αυτό.

 

 

• Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από δέκα χρόνια;

Σε δέκα χρόνια;;; χμμ μακριά! Όσο μπορώ σκέφτομαι το ΤΩΡΑ. Προσπαθώ να μην περνάω αψήφιστα αυτό που συμβαίνει «αυτή τη στιγμή». Δεν σημαίνει ότι δεν κάνω όνειρα και αν θες εύχομαι να συνεχίσω να υπάρχω σε αυτό τον δύσκολο κόσμο της δουλειάς μας. Όπως και να χει “Η ζωή ξέρει” . Το μόνο σίγουρο,αν όλα πάνε καλά, είναι ότι θα είμαι μικροκαμωμένη, αστεία και πολύ πολύ αγχωτική..

 

 

• Τι σημαίνει για εσένα Κάβα Τέχνης;

Κάβα Τέχνης:Η χαρά της συνάντησης με ανθρώπους του χώρου που έχουν αφιερωθεί και αγαπούν την Τέχνη τους!