Η Κάβα Τέχνης παρακολούθησε την παράσταση “Πινόκιο” στο θέατρο “Μορφές Έκφρασης”. Μια καταπληκτική παράσταση για μικρούς και μεγάλους. Ολόκληρος ο κόσμος του παραμυθιού εμφανίστηκε μπροστά μας… Με αφορμή την παράσταση αναζητήσαμε τον Πινόκιο… Φώτη Κουτρουβίδη, ο οποίος άφησε για λίγο τις σκανταλιές, και μας μιλάει στην Κάβα Τέχνης!

• Μίλησέ μας για την επαγγελματική σου πορεία.
  

Τέλειωσα το καλοκαίρι του ‘16 τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι ουσιαστικά θα έλεγα πως είμαι πολύ φρέσκος στο χώρο. Τα τρία χρόνια της σχολής με ωρίμασαν πρώτα σαν άνθρωπο κι ύστερα σαν ηθοποιό κι αυτό το συνειδητοποιώ τώρα που κάνω τα πρώτα μου βήματα. Η πρώτη μου δουλειά δεν ήταν ως ηθοποιός αλλά ως βοηθός σκηνοθέτη στην παιδική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου “Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας” του Όσκαρ Ουάιλντ σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Ήταν μια συνειδητή επιλογή και χαίρομαι που το έκανα γιατί ήταν μια σπουδή, ένα είδος μαθητείας πάνω στην υποκριτική. Εν συνεχεία, ξεκίνησα πρόβες για την παιδική παράσταση “Ο Εμίλ και οι ντετέκτιβ” του Έριχ Καίστνερ σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη που παρουσιάζεται στο ΘΕΑΤΡΟΝ του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Είναι μια αξιόλογη παραγωγή και είμαι ευγνώμων που συμμετέχω σε αυτήν. Και βεβαίως κάνουμε και τον “Πινόκιο” με την ομάδα μου, την πρώτη μας δουλειά, κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Μπορώ πάντως να πω πως στάθηκα πολύ τυχερός στο ξεκίνημά μου γιατί είχα πολύ όμορφες συνεργασίες κι αυτό είναι το σημαντικό. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα.

• Φέτος σε βρίσκουμε σε μια καταπληκτική παράσταση που μπορεί να απολαύσει το θεατρόφιλο κοινό έως τα μέσα Μαρτίου  στο θέατρο “Μορφές Έκφρασης”. Μίλησε μας για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες στην προσέγγιση του ρόλου. 

Ξεκινήσαμε πρόβες κάπου μέσα στο φθινόπωρο με πολλή όρεξη. Αυτό που μας ένοιαζε περισσότερο δεν ήταν οι ρόλοι, όσο η ίδια η ιστορία κι ο τρόπος να την αφηγηθούμε όλοι μαζί. Παίξαμε, γελάσαμε, προβληματιστήκαμε, περάσαμε από όλα τα στάδια της πρόβας αλλά ποτέ δεν χάσαμε το χιούμορ μας και την ανάγκη μας να μοιραστούμε αυτή την ιστορία.

Ο Πινόκιο ήρθε κάπως τυχαία στη ζωή μου. Ο Γιώργος Ματζιάρης είχε κάνει τη διασκευή του παραμυθιού μέσα από τις ιστορίες του Κάρλο Κολλόντι για λογαριασμό των πτυχιακών εξετάσεων της σχολής του κι όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε τι θα κάνουμε τον χειμώνα, ήρθε σαν ουρανοκατέβατη ιδέα. Δεν ήταν αρκετά δύσκολο να μπω στην ψυχοσύνθεση μιας…μαριονέτας. Αν εξαιρέσεις βέβαια πως το κομμάτι της κίνησης ήταν απαιτητικό. Ούτως ή άλλως όμως ποτέ δεν προσεγγίσαμε το έργο με όρους ψυχολογικού δράματος. Ο Πινόκιο είναι ένα παιδί με όρεξη και περιέργεια για τη ζωή. Έτσι κι εγώ προσπάθησα να ανασύρω όλη την παιδική μου ενέργεια και να θυμηθώ πως είναι να ζεις χωρίς έννοιες και να μη σε νοιάζει καθόλου. Θα έλεγα πως ήταν μια μελέτη πάνω στη σκηνική ξεγνοιασιά και το απόλαυσα πολύ. Παρόλα αυτά, δεν κάνω ό, τι θέλω στη σκηνή. Όλα είναι μετρημένα κι είμαστε συντονισμένοι ακολουθώντας σχεδόν παρτιτούρα. Είμαστε μια ομάδα που λέει μια ιστορία. Αυτό και τίποτε άλλο. Εξάλλου, μπορεί ο Πινόκιο να είναι ο κεντρικός ήρωας αλλά οι υπόλοιποι χαρακτήρες τον καθορίζουν. Οι υπήκοοι κάνουν τον βασιλιά κι όχι το αντίθετο.

– Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση που παίζεις και την ομάδα μήνυμαL. που έχετε ιδρύσει.

Η ομάδα μήνυμαL. ιδρύθηκε το περασμένο καλοκαίρι από τον Γιώργο Ματζιάρη (τον σκηνοθέτη του Πινόκιο),τον Αλκιβιάδη Μαγγόνα , τον Στάθη Κόικα, τον Χρήστο Τσαβλίδη κι εμένα με στόχο να βρούμε έναν δικό μας τρόπο έκφρασης και κυρίως ένα δικό μας τρόπο δουλειάς πάνω στην αφήγηση μιας ιστορίας με λιτά μέσα. Έτσι φτιάξαμε έναν πυρήνα που σίγουρα είναι ανοιχτός και σε άλλες συνεργασίες, όπως κι έγινε με τον Πινόκιο.
Ο Πινόκιο που παρουσιάζουμε είναι η κλασική και γνωστή σε όλους ιστορία: μια μαριονέτα που αποκτά ζωή και έχει βάλει στόχο να γίνει αγόρι. Μόνο που στις  ιστορίες του Κολλόντι όπου βασιστήκαμε κι από όπου προήλθε η ιστορία, ο Πινόκιο πεθαίνει διότι, ως γνωστόν, η περιέργεια σκότωσε τη γάτα. Ο δικός μας Πινόκιο, φύσει περίεργος και ανικανοποίητος, έχει κοινό DNA με καθέναν από εμάς. Όλοι μας δεν έχουμε φάει τα μούτρα μας χωρίς το πάθημα να μας γίνει μάθημα; Ξεχνάει εύκολα και προσπαθώντας να ανακαλύψει τον κόσμο, βρίσκει στο δρόμο του εμπόδια που τον αποπροσανατολίζουν. Ο Πινόκιο ακολουθεί μια πορεία προς τη ζωή με στόχο να ξορκίσει τη διαφορετικότητά του. Μόνο στο τέλος συνειδητοποιεί πως είναι το μοναδικό του όπλο, αυτό που τον καθορίζει. Έχουμε δημιουργήσει μια παράσταση με χιούμορ και μπόλικη τρέλα, που είναι για όλες τις ηλικίες μα κυρίως για… «μεγάλα» παιδιά.

 

• Είσαι άνθρωπος της πρόβας ή της παράστασης;     

 Σίγουρα δεν είμαι ο άνθρωπος που πάει μόνο για το αποτέλεσμα. Πάντα με ενδιέφερε η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε για να καταλήξουμε κάπου. Για μένα η παράσταση δεν είναι αυτοσκοπός. Η ζύμωση μέσα στην πρόβα, ο ιδρώτας, οι ιδέες, τα βλέμματα που αναζητούν το παρακάτω, αυτό το “πάμε ξανά” για να ανακαλύψουμε κάτι, όλα αυτά δεν εξαγοράζονται με καμία παράσταση. Η πρόβα είναι το ναρκωτικό του ηθοποιού. Αλλά για να μην είμαι κι απόλυτος, κι η παράσταση έχει τη δική της μαγεία.

• Τι σε παρηγορεί στις δύσκολες μέρες που ζούμε;

Θα μπορούσα να είμαι απαισιόδοξος και να πω τίποτα. Είναι αλήθεια πως ζούμε σε μια εποχή που ακόμα και τα βασικά της επιβίωσης δεν είναι αυτονόητα. Οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες, η ανεργία στα ύψη και οι συνθήκες για το μέλλον μας αβέβαιες. Αλλά δεν θέλω να είμαι ούτε μηδενιστής ούτε αχάριστος. Πάντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Ποντάρω στα νιάτα και στα φρέσκα μυαλά, στους συνομήλικούς μου, που θέλουν να φτιάξουν κάτι καινούργιο. Κι εγώ νέος είμαι και δεν θέλω να ανήκω σε μια γενιά που σε λίγα χρόνια θα λέει “μετανιώνω για όσα έκανα ή δεν έκανα”. Δεν μπορώ να διανοηθώ τους νέους χωρίς ελπίδα. Ελπίζω σε αυτό που θα έρθει και κυρίως στον άνθρωπο.

 

• Τι σημαίνει για εσένα Κάβα Τέχνης;  

Είναι σαν το προσωπικό μου ντουλάπι, το ράφι με τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, το αγαπημένο μου παγκάκι στο πάρκο, η πιο ξεχωριστή μου μέρα…. Θα μπορούσα να βρω κι άλλες παρομοιώσεις αλλά λέω περισσότερο αυτό που νιώθω. Κάβα Τέχνης σημαίνει άπλετος χώρος για όλες τις τέχνες. Μα πάνω απ’ όλα σημαίνει προστασία κι αγάπη για κάθε είδους τέχνη. Κι αυτό χρειάζεται αποθέματα ψυχής.

– Φώτη σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή την όμορφη συζήτηση που κάναμε και  ευχόμαστε ότι καλύτερο στην ομάδα.

Κι εγώ ευχαριστώ για την ωραία κουβέντα. Να είστε καλά.