Παρακολουθώντας την θεατρική παράσταση «Το ΓΟΝΕΟΤΡΟΦΕΙΟ» ένιωσα έντονα την ανάγκη να γνωρίσω τον δημιουργό του έργου. Βγαίνοντας στο φουαγιέ του θεάτρου αντίκρισα έναν άνθρωπο χαμογελαστό, πράο και ευγενικό να μιλάει με τον κόσμο μα κυρίως να αγκαλιάζει τρυφερά και να απαντάει με προθυμία σε όλες τις ερωτήσεις των μικρών παιδιών. Μια γλυκιά εικόνα. Δεν ήταν άλλος από τον Χρήστο Δασκαλάκη, συγγραφέα του κειμένου. Στο τέλος τον πλησίασα για να του εκφράσω και εγώ με τη σειρά μου τη δική μου χαρά…. Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα απλά επιβεβαιώθηκε.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον δημιουργό του ΓΟΝΕΟΤΡΟΦΕΙΟΥ….

1.Πες μας δυο λόγια για εσένα.

Αν και ενήλικας πια, νιώθω πάντα ένα μικρό παιδί, προσπαθώντας να αναπληρώσω τα κενά της παιδικής μου ηλικίας. Γεννήθηκα στην Αθήνα, έζησα στον Πειραιά μέχρι την ηλικία των 5 ετών και αμέσως μετά μεταφέρθηκα στο νησί της Ύδρας για να ζήσω δίπλα στη βιολογική μου οικογένεια. Τίποτα δεν ήταν εύκολο στη ζωή μου και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για όσα θα επακολουθούσαν. Κατάφερα παρόλα αυτά να επιβιώσω. Σπούδασα, ταξίδεψα, πειραματίστηκα, για να επιτρέψω τελικά στην πρώτη μου αγάπη, την ενασχόληση μου με τα παιδιά και το γράψιμο. Στο σήμερα, το όνειρο παραμένει το ίδιο: να μη υπάρχουν λυπημένα παιδιά γύρω μου. Και, όσο μπορώ, προσπαθώ για το σκοπό αυτό.

2. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία του Γονεοτροφείου;

Θυμάμαι, η πρώτη οικογένεια που με μεγάλωσε δεν μπόρεσε να αποκτήσει ποτέ δικά της παιδιά. Όταν με «επέστρεψαν» στους βιολογικούς μου γονείς και τα πράγματα δυσκόλεψαν, ένιωσα ότι πολλά παιδιά θα ήθελαν να είχαν μια ευτυχισμένη οικογένεια, μαζί κι εγώ, αλλά δεν στάθηκαν τυχερά. Αν λοιπόν υπήρχε στα αλήθεια ένα Γονεοτροφείο, τα ζευγάρια που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά θα είχαν μια ευκαιρία να επιλεγούν και τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς οικογένεια θα μπορούσαν να βρουν εκεί ένα ζεστό σπιτικό. Ζήλευα πάντα τους γονείς που έκαναν όμορφα πράγματα για τα παιδιά τους, που είχαν πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή και ήθελα με αυτή την ιστορία να τους πως ένα «Ευχαριστώ» για όσα προσφέρουν, για όσα προσπαθούν, για όσα θα ήθελα με τη σειρά μου να είχα ζήσει.

3. Ποιες ομοιότητες ή διαφορές εντοπίζεις εσύ ως παιδί με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, τον μικρό Παύλο;

Το μόνο σίγουρο είναι πως και οι δύο ζητούσαμε μια μεγάλη και ασφαλή αγκαλιά. Ο Παύλος είχε την τύχη να τη βρει και να ζήσει ευτυχισμένος, εγώ χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να τα καταφέρω. Η μεγάλη μας διαφορά όμως εντοπίζεται στο ότι ο Παύλος ήταν τολμηρός, εκφραζόταν, διεκδικούσε, ενώ εγώ ήμουν φοβισμένος, μόνος και «αόρατος». Μπόρεσα όμως μέσα από αυτή την ιστορία να ταυτιστώ με τον Παύλο και να λάβω όλη την αγάπη που μου είχε λείψει.

4. Πόσο εύκολο είναι τελικά να είσαι παιδί;

Όταν μεγαλώνεις μέσα σε μια ήρεμη και ασφαλή οικογένεια, η ζωή σου μπορεί να είναι σίγουρα πιο εύκολη. Όταν έχεις τους γονείς σου δίπλα, να σε ακούν, να σου μιλούν, να σε νοιάζονται, τότε έχεις τον κόσμο ολόκληρο. Και είναι τυχερά τα παιδιά που μεγαλώνουν δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους. Τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζονται όμως σίγουρα τους γονείς δίπλα τους. Αυτοί οι γονείς είναι στα μάτια μου ένα είδος μικρού ήρωας. Και αυτούς τους γονείς τιμά αυτή η ιστορία!

5. Τι ένιωσες βλέποντας το κείμενό σου να ζωντανεύει επί σκηνής;

Ένιωσα ένα είδος δικαίωσης. Ένιωσα ότι άξιζε να περάσω κάθε δυσκολία για να φτάσουμε σήμερα να έχουμε ντύσει αυτή την ιστορία με τόσο χιούμορ, αισιοδοξία και αγάπη. Οτιδήποτε μου έλειψε ως παιδί το έχω βρει σε αυτή την ιστορία, τόσο στο βιβλίο όσο και στην παράσταση. Με συγκινεί να βλέπω τη δουλειά τόσων μηνών να παίρνει σάρκα και οστά. Με συγκινεί η αγάπη των συντελεστών, η ευαισθησία τους, η καλοσύνη τους, η δοτικότητά τους. Νιώθω ότι ο μικρός Χρήστος θα ήταν πολύ χαρούμενος ως θεατής και αυτό γεμίζει την ψυχή μου με γαλήνη και λύτρωση.

6. Αγαπημένη φράση του κειμένου;

Η αγαπημένη φράση είναι στο ίδιο πάντα σημείο που νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Στην ερώτηση του Παύλου προς τους γονείς του σχετικά με το τι ζητούν από ένα παιδί, εκείνοι του απαντούν τρυφερά: «να μας αφήσει να το αγαπάμε όπως είναι, γι’ αυτό που είναι, από σήμερα και για πάντα…». Κάθε φορά που διαβάζω το βιβλίο σε ένα σχολείο είναι το σημείο εκείνο που προσπαθώ να κρατήσω, μετά βίας, τα δάκρυά μου. Στην παράσταση όμως ομολογώ ότι αφήνομαι. Είναι τέτοια η μαγεία της σκηνής που δεν μπορώ να αντισταθώ στο συναίσθημα. Αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν, αφήνω την αγάπη να λιώσει κάθε άσχημη ανάμνηση, αφήνω την ψυχή να αισθανθεί, να λυτρωθεί και να ηρεμήσει…

---

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Συγγραφέας: Χρήστος Δασκαλάκης

Σκηνοθεσία: Ευθύμης Χρήστου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Χαλδαίος

Κοστούμια: Εβελίνα Δαρζέντα

Μουσική: Θεόφιλος Πουζμπούρης

Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος

Παίζουν: Χρήστος Καπενής, Εύη Κολιούλη, Περικλής Λιανός, Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Οδυσσέας Πετράκης, Μαρία Στάβαρη

Διάρκεια: 1 ω 30 λ ( με διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: Κυριακές: Α Ζώνη 12 ευρώ, Β Ζώνη 10 ευρώ, Εκπτωτικά/ Ανέργων/Ομαδικά 8 ευρώ, Ατέλειες 5 ευρώ. Ειδική τιμή για ομαδικές κρατήσεις σχολείων 6 ευρώ για καθημερινές πρωινές παραστάσεις

.Διάρκεια Παραστάσεων: Από 6 Νοεμβρίου 2022

Πληροφορίες: 6908228704, 2106143021 Παραστάσεις: Κυριακή στις 12:00, καθημερινές για σχολεία

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου

Διασκευή: Σωκράτης Πατσίκας

Βοηθός Σκηνοθετη: Κοσμάς Κότσι

Πληροφορίες Χώρου: Διεύθυνση: Τροίας 34, Αθήνα 112 51

Τηλέφωνα κρατήσεων για τις Κυριακές: 6908228704 /

Τηλέφωνα για κρατήσεις ομαδικών – σχολικών εισιτηρίων: 2106143021, 6946123004, 2107667022, 6944743043, 2106080528