Μου ζήτησαν για πρώτη φορά να γράψω σε ένα site, χάρηκα και είπα «Υπέροχα!», κατάλαβα όμως πώς πρέπει να γράψω για τον εαυτό μου… (αντιστροφή συναισθημάτων).

Αχχχ, τι να πω και εγώ.. ωραία λοιπόν θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Είμαι είκοσι-οκτώ ετών, και ναι ολογράφως μιας και  έτσι φαίνεται μεγαλύτερη η ηλικία, ναι κάπως έτσι νιώθω, η παύλα βέβαια θα μπορούσε να προσδιορίσει πως καμιά φορά είμαι είκοσι και άλλες φορές οκτώ.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, κάπου στα απομονωμένα δυτικά. Από πολύ μικρός  λάτρευα όλους τους κλάδους της  τεχνολογίας μιας και μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον . Από 6 ετών και για πολλά χρόνια χάθηκα σε μια δραστηριότητα με το όνομα ΖωγραφικοΠοδόσφαιροΜπασκετοΚαρατοΠαραδοσιακοίΧοροί αν και πάντα ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα με το τεχνικό μέρος του μοντάζ. (θυμάμαι τον εαυτό μου μπροστά σε ένα Amiga Atari,υπολογιστή της δεκαετίας ’90 να λιώνω στο μοντάζ σε ένα πρόγραμμα που λεγόταν Scala).

Στόχους και όνειρα δε μπορώ  να πω πως είχα, απλά έκανα ότι με εξέφραζε,  ήθελα απλά κάποια μέρα να δουλέψω σε μια ομάδα κινηματογραφικού συνεργείου. Ήρθε η ημέρα της επιρροής όμως, όταν παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ βιογραφίας του Charlie Chaplin κάπου στα 16. Ε ναι, μπορώ να πω ότι τον ζήλεψα τον Κύριο Τσάπλιν γιατί ήταν πίσω και μπροστά από την κάμερα ταυτοχρόνως.

Τώρα θα μου πεις πώς προέκυψε το μπροστά; Μετά από πολλές αυτό βιντεοσκοπήσεις με την κάμερα μου (ουδέν σχόλιο) θέλησα να το δοκιμάσω. Αποφάσισα με κάποιον τρόπο από πολύ νωρίς να προσπαθήσω να παντρέψω τα ψηφιακά εφέ με την υποκριτική. Ίσως επειδή η υποκριτική ήταν κάτι το διαφορετικό από τις “ευκολίες” μου, ένιωθα σαν να είμαι έξω από τα νερά μου και πάντα με ενθουσίαζαν τα δύσκολα και οι προκλήσεις.

Έτσι, το 2007, 19χρονος τότε nerdουλας Χρήστος, που θέατρο δεν είχε γευτεί ποτέ του πήγε στην ακαδημία τέχνης του ΙΕΚ Ακμή στο τμήμα υποκριτικής. Από τους πρώτους μήνες  έγινε το κακό, λίγο το διάβασμα θεατρικών βιβλίων, λίγο το σώμα, λίγο η φαντασία και μπήκε το μικρόβιο βαθιά μέσα. Πέρασαν τα 2 χρόνια εκεί, βρέθηκε μια πιστοποίηση επαγγελματικής κατάρτισης στα χέρια μου, αργότερα για άλλα 2 χρόνια ακολούθησε ένα μεγάλο σχολείο που λέγεται Κ.Θ.Ε.Θ. (κέντρο θεατρικής έρευνας Θεσσαλονίκης) και λίγο αργότερα η δραματική σχολή Β. Διαμαντόπουλος για όχι όλες τις χρονιές δυστυχώς.

Τα τελευταία 2 χρόνια είμαι χαρούμενος που είμαι σε επαφή με ένα τεράστιο σχολείο, και αναφέρομαι στο Θέατρο Άττις και στη μέθοδο του κ. Θεόδωρου Τερζόπουλου.

Αδιαφορώ για τις δυσκολίες. Λατρεύω την απόρριψη και την αμφισβήτηση όταν αυτή υπάρχει, με βοηθάει στο να εξελιχθώ.

Το θέατρο για μένα σχετίζεται άμεσα με το παιδικό πάθος,τη παιδική ψυχή και το παιχνίδι, γιαυτό λοιπόν θα πω, πρόβες, χαρά,πείσμα και δημιουργία.

Επαγγελματικά έχω συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Δημήτρη Αδάμη, Ντίνα Σταματοπούλου, Παντελή Καραγιάννη, Αλέξανδρο Λιακόπουλο, Γιάννη Τσίρο, Νόπη Ράντη, κυρίως όμως στο παιδικό θέατρο. Καθώς και τη συνεργασία μου με το θέατρο του Βορρά και το θέατρο σιγής Β.Ελλάδος.

Έχω πάρει μέρος σε αρκετές σπουδαστικές ταινίες μικρού μήκους φοιτητών της σχολής του κινηματογράφου ΑΠΘ. Έχω συνεργαστεί  επίσης  με τον σκηνοθέτη και φίλο Δημήτρη Βαβάτση, τον Πάνο Αρβανιτάκη, τον Srdjan Milosavljevic και πρόσφατα έκανα ένα μικρό guest στην ταινία The Bachelor του Αντώνη Σωτηρόπουλου.