Article

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΖΙΑΡΗΣ : “Εκπτώσεις σ’ αυτά που ονειρεύομαι δεν θέλω να κάνω”.

Συναντήσαμε τον Γεώργιο Ματζιάρη που φέτος βρίσκεται στη θεατρική παράσταση “Για μια ανάσα” σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και στο θέατρο Μορφές Έκφρασης που σκηνοθετεί την ομάδα μήνυμαL.

– Τι θυμάσαι από τα χρόνια της δραματικής σχολής; Τι κρατάς από τους καθηγητές σου;

Όταν ήμουν στη σχολή κάθε μέρα ήταν και μία καινούρια σύγκρουση με τον εαυτό μου. Δεν πέρναγα καλά. Με έβαζα στον τοίχο και με πυροβολούσα συνέχεια. Ένιωθα ότι είχα δύο αριστερά πόδια, μία χάλια φωνή, ένα πρόσωπο αδιάφορο και ότι δεν έκανα γι’ αυτόν το χώρο. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον κόσμο μου. Μου την έσπαγα. Ένα χρόνο μετά συνειδητοποιώ πως η σχολή και όλο το κομμάτι της σπουδής στο θέατρο είναι μεγάλο μάθημα. Σε γεμίζει και σε ατσαλώνει κάνοντάς σε να πατάς πιο γερά στα πόδια σου. Τώρα μου λείπουν οι άνθρωποί της, το περιβάλλον, οι συμφοιτητές μου. Είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε μεγάλους δασκάλους που μου έδωσαν πολλά εργαλεία για τη δουλειά. Ο Ταξιάρχης Χάνος, ο Γιώργος Καύκας και ο Γιάννης Ρήγας υπήρξαν κάποιοι δάσκαλοι που θα κουβαλάω μαζί μου για αρκετά χρόνια. Ο καθένας τους υπήρξε ένα ξεχωριστό κομμάτι για μένα και  τους ευχαριστώ ειλικρινά γι’ αυτό.


– Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση «Για μια ανάσα…» που παίζεις στο θέατρο Διάνα και για την ομάδα μήνυμαL που σκηνοθετείς στο θέατρο Μορφές Έκφρασης.

Το να τελειώνεις τη σχολή και να μπαίνεις στη δουλειά σε ένα τόσο προστατευμένο περιβάλλον είναι δώρο και δεν το βρίσκεις εύκολα. Συναντήθηκα με τον θίασο της «ανάσας» σε μία περίοδο της ζωής μου που αναζητούσα κι εγώ ο ίδιος τρόπο για να αναπνεύσω. Το έργο της Ζίνι Χάρις είναι από τα κείμενα που χαίρεσαι να τα ανακαλύπτεις και πραγματικά είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι σ’ αυτή τη δουλειά.  Από την άλλη η ομάδα μήνυμαL. ήταν μία ιδέα που ξεκίνησε από τον Φώτη Κουτρουβίδη, τον Αλκιβιάδη Μαγγόνα , τον Στάθη Κόικα , τον Χρήστο Τσαβλίδη κι εμένα. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν δικό μας πυρήνα. Να βρούμε τον δικό μας τρόπο να πούμε τα πράγματα που μας απασχολούν.  Φτιάξαμε έναν Πινόκιο που καθρεφτίζει μία πραγματικότητα που μας φοβίζει, χρησιμοποιώντας χιούμορ, μουσική και φαντασία. Καμιά φορά τον φόβο πρέπει να τον ξορκίζεις βγάζοντας του τη γλώσσα.

– Τι σε συναρπάζει στο θέατρο ως «σκηνοθέτης» και τι ως «ηθοποιός»;

Η ανάγκη να μοιραστώ κάτι που με αφορά. Πολλές φορές όταν διαβάζω ένα έργο που με ιντριγκάρει στροβιλίζεται στο κεφάλι μου για καιρό. Έχω κολλήσει με έργο για τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να καταλάβω το λόγο που γράφτηκε. Το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα και μου άνοιγε κάθε φορά καινούρια πράγματα. Με παρέπεμπε σε άλλα κείμενα που έβρισκα κάποια ταύτιση. Τέτοια έργα με προκαλούν να τα δω σκηνοθετικά. Συνήθως με εξιτάρουν  κείμενα που ακροβατούν στον απόλυτο ρεαλισμό και την ποιητικότητα, όπως Ο γλάρος του Τσέχωφ και ο Γυάλινος κόσμος του Ουίλλιαμς. Μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντικό αλλά σαν ηθοποιός δεν ονειρεύομαι μεγάλους ρόλους. Δεν σου λέω ότι δεν θα ήθελα να κάνω τον Τρέπλιεφ στον γλάρο, αλλά με ενδιαφέρει περισσότερο να συναντηθώ με ανθρώπους που θα τους κουβαλήσω μαζί μου και σε άλλες δουλειές. Για μένα ο πρωταγωνιστής είναι η ιστορία και ο θίασος το μέσο που θα αναλάβει να την οδηγήσει στον θεατή.

– Στις μέρες μας ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου;
Το θέατρο ανέκαθεν έθετε ερωτήματα και αυτό κάνει μέχρι σήμερα, είτε πολιτικά είτε κοινωνικά. Σε κάνει να αμφιβάλεις, να προβληματίζεσαι, να αναθεωρείς σκέψεις και πράξεις και όλα αυτά μέσα από την αφήγηση μιας ιστορίας.

– Μπορεί τη σημερινή εποχή της κρίσης ένας ηθοποιός να ζει αξιοπρεπώς εξασκώντας μόνο αυτό το επάγγελμα;

Όχι και νομίζω πως αν ξεκινήσεις με αυτό σαν δεδομένο γίνεσαι πιο δυνατός. Δεν σημαίνει ότι αυτό πρέπει να σε πάρει από κάτω, αντιθέτως πρέπει να πεισμώσεις και να μπεις στη διαδικασία να δημιουργήσεις ακόμη περισσότερο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο αλλά την ευκαιρία τη δημιουργείς, δεν την περιμένεις. Θα κάνεις και μία άλλη δουλειά, οκ!  Όλοι κάναμε και κάτι άλλο σαν φοιτητές. Δεν φοβάμαι το σέρβις. Εκπτώσεις σ’ αυτά που ονειρεύομαι δεν θέλω να κάνω.

 


Σύντομο βιογραφικό

Τελείωσα τη δραματική σχολή του κρατικού θεάτρου το καλοκαίρι του ’16 και μπορώ να πω πως ήμουν πολύ τυχερός γιατί βρέθηκα δίπλα σε εξαιρετικούς ανθρώπους όπως ο κ. Σταμάτης Φασουλής που ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μου σκηνοθέτης και δάσκαλος μετά τη σχολή, η Ελένη Ράντου , η Ελένη Ουζουνίδου, ο Μελέτης Ηλίας, ο Αντώνης Καρυστινός και ο Κρις Ραντάνοφ. Παράλληλα με τις πρόβες για το έργο «Για μια ανάσα», δημιουργήσαμε με κάποια παιδιά της γενιάς μου μια ομάδα, τους μήνυμαL. Θέλαμε να ανακαλύψουμε έναν δικό μας τρόπο δουλειάς μέσα από την αφήγηση ιστοριών και πως μπορούν να παρασταθούν στη σκηνή. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω στις ιστορίες του Πινόκιο του Carlo Collodi  που είχα διασκευάσει για τις ανάγκες των πτυχιακών εξετάσεων στη σχολή. Αρχίσαμε να βλέπουμε πως αυτό παίρνει μία σκηνική μορφή και πως μας αφορά και έτσι ανέβηκε πριν λίγες μέρες στο Θέατρο Μορφές Έκφρασης.

Ads

Leave a reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail